معرفی رمان لبه تیغ اثر ویلیام سامرست

درباره کتاب لبه تیغ

کتاب لبه تیغ، رمانی نوشته ی ویلیام سامرست موآم است که اولین بار در سال 1944 به انتشار رسید. این رمان به داستان خلبانی آمریکایی به نام لری درل می پردازد که به خاطر تجربیاتش در جنگ جهانی اول به زخم های روانی متعددی دچار شده و به همین خاطر، تصمیم می گیرد تا به دنبال معنایی والاتر در زندگی خود بگردد. این سفر معنوی و دگرگون کننده، او را در مسیر برخی از درخشان ترین کاراکترهای خلق شده توسط موآم قرار می دهد: نامزد لری یعنی ایزابل که انتخابش میان عشق و ثروت با عواقبی همیشگی همراه خواهد بود، و الیوت تمپلتون، عموی ایزابل، که مردی وطن پرست و خودشیفته است. خود موآم نیز دائما به دنیای داستان ورود می کند تا از نزدیک شاهد دست و پنجه نرم کردن شخصیت هایش با سرنوشت باشد.

خلاصه داستان لبه تیغ

کتاب لبه تیغ، دربارهٔ جوانی است به نام لاری که با وجود درآمد کمی که دارد، از زندگیش راضی است. او بیشتر در جستجوی یافتن جواب هایی به سوالات مربوط به خاستگاه و غایت زندگی است. نامزدش ایزابل این طرز زندگی لاری را قبول ندارد.
لاری پیشنهادهای شغلی بسیاری دارد اما او هیچ کدام را نمی پذیرد و برای پیدا کردن جواب سوال هایش به کتابخانه ملی فرانسه می رود. ایزابل هم بعد از دو سال تلاش سرانجام لاری را به جدایی تهدید می کند و او هم جدایی را می پذیرد.
لاری در معدن زغال سنگ استخدام می شود و در آنجا به همراه یک لهستانی به آلمان سفر می کند، اما آنجا هم جواب سوال هایش را نمی یابد. پس به هند می رود و با کمک هیپنوتیزم به آرامش می رسد.
لاری به پاریس برمی گردد و تصمیم می گیرد با سوفی که همسر و فرزندش را در یک تصادف از دست داده، ازدواج کند. این خبر سبب خشم و نفرت ایزابل می شود. سوفی بعد از مرگ عزیزانش به الکل روی آورده بود، و لاری به او کمک می کند که اعتیادش را ترک ددهد.
ایزابل هم سوفی را قبل از ازدواج با لاری به منزلش دعوت می کند و یک شیشه الکل روی میز قرار می دهد و سوفی الکل را می نوشد و به تولون می گریزد.
و سرانجام می میرد.
لاری دوباره به آمریکا بازمی گردد. به امید آنکه بتواند آنجا شغلی بیابد...

درباره نویسنده کتاب لبه تیغ

ویلیام سامرست موآم (زاده ۲۵ ژانویه ۱۸۷۴ – درگذشته ۱۶ دسامبر ۱۹۶۵)، داستان نویس و نمایشنامه نویس انگلیسی بود.
ویلیام سامرست موآم، در ۲۵ ژانویه ۱۸۷۷ در پاریس زمانی که پدرش در سفارت انگلستان در این شهر کار می کرد متولد شد. او یکی از پرکارترین داستان نویسان قرن بیستم بود و در زمان حیاتش میلیون ها نسخه از داستان های بلند و کوتاه و نمایشنامه های وی به زبان های مختلف ترجمه و به فروش رفت. در سال های دهه ۱۹۳۰ او پردرآمدترین نویسنده جهان بود.
هنرپیشگان سرشناس هالیوود مثل گرتا گاربو، ریتا هیورث و نائومی واتس در فیلم هایی که براساس داستان های او ساخته شد بازی کرده اند.
با وجودی اینکه او چندین سال از دوران کودکی خود را در شهر بندری ویتستابل در ناحیه کنت واقع در جنوب شرقی انگلستان گذراند، کمتر کسی از ساکنان این شهر با میراث این نویسنده بزرگ آشنا است. هیچ نشانی از او در سطح این شهر دیده نمی شود و خانه کوچکی در حومه شهر که او سال های کودکی خود را در آن جا گذراند در سال های دهه ۱۹۶۰ برای احداث ساختمانهای مسکونی جدید تخریب شد. برخی از ساکنان شهر ویتستابل معتقدند که سامرست موآم از این شهر نفرت داشت و در دو اثر داستانی خود به نام های «پایبندی های انسانی» چاپ سال ۱۹۱۵ و «کلوچه و آبجو» چاپ ۱۹۳۰ از این شهر به نام بلک استیبل یاد کرده است. (اشاره به این نکته لازم است که در نام این شهر کلمه وایت به معنای سفید با کلمه بلک به معنای سیاه جایگزین شده است) اما با تمام این سوابق ترتیب دهندگان اولین جشنواره ادبی شهر ویتستابل امیدوارند که اشتیاق و علاقه به آثار سامرست موآم را احیا کنند. ویکتوریا فالکونر مدیر این جشنواره معتقد است که این شهر بندری در شکل دادن به شخصیت سامرست موآم نقش مهمی ایفا کرده است.
مادر سامرست موآم وقتی که او هشت ساله بود بر اثر ابتلا به بیماری سل درگذشت و پدرش نیز سه سال بعد بر اثر سرطان درگذشت.

قسمتی از کتاب لبه تیغ

هر انسانی ترکیبی است از بخشی که در آن به جهان چشم گشوده، خانه شهری یا کلبه روستایی ای که در آن راه رفتن آموخته، بازی هایی که به کودکی کرده، افسانه هایی که از دیگران بازشنیده، غذایی که خورده، مدرسه ای که به آن رفته، ورزش هایی که دنبال کرده، شاعرانی که شعر آنان را خوانده و خدایی که در او ایمان نهاده است. این ها همه دست به دست هم داده تا او را آنچه هست، ساخته است و این ها نه چیزی است که انسان از راه شنیدن، به هستی و کیفیت آن پی تواند برد. این ها را تنها هنگامی درک می توانیم کرد که خود، جزءجزء آن را به تجربه زندگی دیده و آمیغی از آن شده باشیم و چون مردم کشورهای دیگر را که بیگانه ما هستند، جز به ظاهر نمی توانیم شناخت، آنان را در صفحات کتاب زنده نمی توانیم کرد. (رمان لبه تیغ – صفحه ۵)

از خودم می پرسم: بهتر نبود من هم راهی را که دیگران رفته اند، بروم و بگذارم هرچه بر سرم آمدنی است، بیاید؟ و آن وقت به یاد آن یارویی می افتم که یک ساعت پیش پر از شور زندگی بود و اکنون مرده افتاده است. چقدر ظالمانه و بی معنی است! آدم بی اختیار از خود می پرسد: این زندگی چیست؟ چه معنی دارد؟ آیا راستی از آن منظوری هست یا بودن آن، فقط معلول یک اشتباه کور کورانه تقدیر است؟ (رمان لبه تیغ – صفحه ۶۱)

من جوان هستم و دلم می خواهد از زندگی خودم لذت ببرم. دلم می خواهد همه کارهایی را که دیگران می کنند، بکنم. دلم می خواهد به مهمانی بروم، به مجالس رقص بروم، گلف بازی کنم، اسب سوار بشوم. دلم می خواهد لباس های قشنگ بپوشم. تو هیچ می توانی بفهمی وقتی دختر جوانی سرووضعش از دوروبری هایش بدتر است، چقدر سرافکنده می شود؟ (رمان لبه تیغ – صفحه ۹۲)

آدم بی عشق هم می تواند سعادتمند زندگی کند. (رمان لبه تیغ – صفحه ۲۰۷)

آیا در دنیا چیزی عملی تر و مفیدتر از این هست که آدم راه درست زندگی کردن را یاد بگیرد؟ (رمان لبه تیغ – صفحه ۲۶۶)

زندگی روی هم رفته جهنم است، اما اگر آدم تاآنجایی که می تواند از آن لذت نبرد، خیلی احمق است. (رمان لبه تیغ – صفحه ۲۸۲)

کم کم دریافتم که می توانم به دیگران کمک کنم. نه تنها دردهایشان را از بین ببرم، بلکه ترس را هم در دلشان بکشم. نمی دانید چه تعداد زیادی از مردم دچار این مرض هستند. منظورم تنها ترس از بلندی و ترس از جاهای محدود نیست. عده زیادی از مردم از مرگ و حتی از زندگی هم می ترسند و این ها بیشتر، مردمی هستند که در عین سلامتی و راحتی و به ظاهر، بی نگرانی خاطر زندگی می کنند و با وجود این، هر لحظه، ترس، جانشان را شکنجه می کند. من بعضی وقت ها فکر می کنم ترس بیش از هر احساس دیگر جان آدمی را آزار می کند. (رمان لبه تیغ – صفحه ۳۱۱)

فکر می کردم اگر خدایی به بزرگی آنکه ما فرض می کنیم، وجود داشته باشد، بی شک بهترین ستایش برای او آن خواهد بود که هرکس به مقتضای آنچه می فهمد، بکوشد و خوب باشد. (رمان لبه تیغ – صفحه ۳۲۰)

خیلی زود تصمیم خودم را گرفتم. تصمیم گرفتم دیگر به کشتی برنگردم. جز یک کوله بار کوچک، چیزی در کشتی جا نگذاشته بودم. آرام آرام به راه افتادم تا برای خودم هتلی پیدا کنم. بعد از چند دقیقه، جایی پیدا کردم و اتاقی گرفتم. دارایی ام عبارت بود از یک دست لباسی که به تنم داشتم، مقداری پول نقد، یک گذرنامه و یک اعتبارنامه بانکی. چنان احساس آزادی می کردم که بلندبلند خندیدم. (رمان لبه تیغ – صفحه ۳۳۰)

شاید در آینده دور، روزی بیاید که بشر بر اثر بینش بیشتری بفهمد که باید تسلا و تشویق را در روح خودش جست وجو کند. (رمان لبه تیغ – صفحه ۳۳۸)

لذت های این جهانی همه گذران است و تنها «نامحدود» است که می تواند خوشی جاویدان بدهد. اما تاابدبودن، خوب را بهتر، و سفید را سفیدتر نمی کند. اگر گل سرخی آن زیبایی را که سحر داشت، گاه نیمروز از دست داد، آنچه حقیقت دارد، همان زیبایی سحرگاهی آن است. در دنیا هیچ چیز پایدار نیست و اگر انسان توقع بقای چیزی را داشته باشد، احمق است. اما اگر از آنچه برای مدت کوتاهیدارد، لذت نبرد، از آن هم احمق تر است. (رمان لبه تیغ – صفحه ۳۴۹)

شناسنامه کتاب لبه تیغ

نویسنده: ویلیام سامرست موام

مترجم: شهرزاد بیات موحد

ناشر: ماهی

تعداد صفحات: 368

معرفی رمان امریکا اثر فرانتس کافکا