به گزارش سایت خبری ساعد نیوز و به نقل از نی نی سایت، اوتیسم به نوعی اختلال مغزی اطلاق می شود که توانایی های ارتباط فردی را در برقراری روابط با دیگران محدود می کند و غالبا در سنین پایین از طیف خفیف تا حاد مشاهده می شود. اوتیسم از هر 88 کودک امریکایی حدود یک نفر را مبتلا می کند و در پسران 5 برابر شایع تر از دختران است. اختلال اوتیسم پیش از 3 سالگی در کودکان تشخیص داده می شود. برخی نوزادان بین 18 تا 24 ماهگی رفتارهای طبیعی از خود بروز می دهند و پس از آن، رفته رفته در انجام مهارت های لازم باز می مانند.
اگر با کودک مبتلا به اوتیسم مواجه شوید برخی رفتارهای او بسیار بارز بوده و به راحتی می توانید متوجه این بیماری در او شوید. آنها معمولا حرکات تکراری زیادی را انجام می دهند، تکان خورده یا می چرخند- غالبا از برقراری ارتباط چشمی با طرف مقابل شدیدا خودداری می کنند- این گروه از کودکان نسبت به هم سالان خود دیرتر قادر به حرف زدن بوده و سخن گفتن را با تأخیر فرا می گیرند- در مقابل تغییرات جزئی به شدت تحریک پذیر بوده و عصبی می شوند. البته نکته حائز اهمیت این است که بسیاری از علائم مذکور در کودکانی هم که سالم بوده و مبتلا به هیچ یک از نشانه ها نیستند نیز قابل مشاهده است. بنابراین والدین با مشاهده این علائم و رفع هر گونه نگرانی باید با پزشک معالج کودکشان مشورت کنند.
یک سالگی از مهم ترین سنینی است که اولین نشانه های این اختلال را می توان تشخیص داد. نوزادانی که در یک سالگی مبتلا به اوتیسم می شوند غالبا نسبت به صدای مادر عکس العملی نشان نداده یا با صدا زدن نامشان واکنشی بروز نمی دهند یا در چشم های اطرافیان خیره نمی شوند.
کودکان مبتلا به اوتیسم هیچگونه لبخند و واکنش اجتماعی خاصی را از خود بروز نمی دهند. علائم اوتیسم در سنین 2 سالگی بیش از پیش مورد توجه قرار می گیرد. در حالی که سایر کودکان هم سن و سال آنها در چنین سنینی مشغول تلفظ اولین کلماتشان هستند و به اشیاء اشاره می کنند، کودکان مبتلا به اوتیسم از این قافله باز می مانند و فرآیند زبان آموزی در آنها با تأخیر چند ساله آغاز می شود. از دیگر علائم اوتیسم می توان به این موارد اشاره کرد: معمولا تا 16 ماهگی کلمه ای را به زبان نمی آورند، تا 18 ماهگی هیچ بازی را تقلید نمی کند، تا 2 سالگی قادر به بیان کلمات دو حرفی نیستند و مهارت های زبانی پایین داشته و به اشارات اطرافیان توجه زیادی نمی کنند. چنین کودکانی ممکن است با علائم جسمانی از قبیل مشکلات سوء هاضمه مانند یبوست و مشکلات خواب نیز مواجه شوند. حدود یک سوم افراد مبتلا به اوتیسم هم دچار حملات صرع می شوند.
اوتیسم چرا و چگونه؟
دانشمندان تاکنون نتوانسته اند علت اصلی اوتیسم را به طور دقیق شناسایی کنند ولی به دلیل بروز این بیماری در برخی خانواده ها، جنبه وراثتی آن یکی از دلایل اصلی به شمار می رود. محققان در تلاش اند تأثیر مواد شیمیایی محیطی یا عفونت های پیش از تولد را در ابتلای کودکان به اوتیسم مورد بررسی قرار دهند تا بتوانند دید وسیع تری نسبت به دلایل بروز این بیماری پیدا کنند. از سوی دیگر، مصرف برخی داروها در دوران بارداری خطر ابتلای نوزاد به اوتیسم را افزایش می دهد. کودکانی که خواهر یا برادر مبتلا به اوتیسم دارند 19 درصد بیش از سایرین در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستند. در صورتی که دو تن از فرزندان به این بیماری مبتلا باشند، احتمال این که فرزند سوم نیز دچار اوتیسم شود بسیار بالاتر می رود. در دوقلوهای پسر نیز احتمال ابتلای قول دیگر به 31 درصد می رسد. در دوقلوهای همسان، احتمال ابتلای هر دو به اوتیسم تا حدود 77 درصد افزایش می یابد.
اوتیسم معمولا قسمت هایی از مغز را که مسئول کنترل احساسات و عواطف، ارتباطات و حرکات بدن است تحت تأثیر قرار می دهد. کودکان اوتیسمی تا دوران نوزادی معمولا سر و مغز بزرگی دارند که به دلیل مشکلات ایجاد شده در رشد مغزی بروز می کند. وجود ژن های غیر طبیعی، جنبه وراثت و سابقه خانوادگی با عملکردهای ضعیف مغز در ارتباط است.«مشکلات گفتاری» از جمله نشانه های کودک اوتیسمی به شمار می رود و پزشک در معاینات، تکلم و شنیدار او را بررسی می نماید. این قبیل کودکان معمولا همانند روبات ها بریده بریده صحبت می کنند. ضعف مهارت های اجتماعی از دیگر نواقص موجود در مبتلایان به اوتیسم است. آنها به جای تمرکز روی اطرافیان و نگاه کردن به آنها حین صحبت کردن به اشیاء پیرامون خود خیره شده و به هیچ عنوان از حرکات و ژست های بدنی و حالات چهره استفاده نمی کنند.
یکی از شایع ترین مشکلات کودکان مبتلا به اوتیسم، ناراحتی های گوارشی بوده و حدود 30 درصد از آنها اقدام به خوردن مواد غیر غذایی از قبیل کاغذ می کنند. برخی مطالعات حاکی از آن است که رعایت رژیم غذایی فاقد گلوتن و تغییرات غذایی مانند استفاده از مکمل های B6 و منیزیم می تواند در بهبود علائم مؤثر باشد.
طرح های اجرایی درمان اوتیسم
درمان و بهبود اوتیسمی ها به زمان، صبر و حوصله زیادی نیاز دارد و والدین کودکان مبتلا باید تمام تلاش خود را برای همکاری در امر درمان انجام دهند. درمان های رفتاری از جمله گسترده ترین شیوه هایی به شمار می رود که می تواند برای بهبود روابط اجتماعی، صحبت کردن و برقراری ارتباط مؤثر با دیگران به کار رود. این روش ها که به «تجزیه کاربردی رفتاری» شناخته می شوند به مرور باعث برانگیختن عملکردهای مثبت و حذف رفتارهای منفی در مبتلایان می شود. محققان با روشی موسوم به «فلورتایم» سعی دارند تا روی عواطف و احساسات و مهارت های اجتماعی کودکان اوتیسمی کار کنند. روش «TEACCH» نیز با کارت های تصویری و سایر علائم بصری به کمک در امر درمان بچه های اوتیسمی می شتابد. سیستم مدارس دولتی در بسیاری از کشورهای دنیا، خدمات ویژه ای را به منظور کمک به بهبود کودکان مبتلا به اوتیسم اجرا می کند که گفتار درمانی و کار درمانی را شامل می شود.
به طور کلی درمان دارویی و پزشکی برای مبتلایان به اوتیسم وجود ندارد ولی در عین حال برخی داروها به کاهش علائم بیماری کمک می کند. در مشکلات رفتاری غالبا داروهای ضد روان پریشی و گاه داروهای ضد افسردگی تجویز می شود. کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب به صداها، تماس بدنی، مزه ها، نگاه اطرافیان و بوهای تند حساس بوده و مشکل آنها بسیار شبیه به «اختلال حسی» است به طوری که نسبت به نور زیاد یا صدای زنگ حساسیت زیادی نشان داده و عصبی می شوند. برخلاف تصور برخی، مبتلایان به اوتیسم همانند مردم عادی جامعه حق حیات داشته و به راحتی می توانند زندگی کرده و به تحصیلات و حتی کار بپردازند. بسیاری از مبتلایان به اوتیسم که از توانایی های فکری و ذهنی رنج می برند با روش های درمانی- رفتاری می توانند از پس مشکلات خود برآمده و زندگی عادی را تجربه کنند.
