به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از فرارو، حسن آقامحمدی؛ صبح جمعه، عید قربان بعد از ماموریت خبری به سمت دفتر خبرگزاری در حرکت بودم. اتوبان رسالت شرق به غرب مختصات من بود، هر چقدر به پل سید خندان نزدیک تر شدم تراکم خودروها و کندی تردد بیشتر می شد. عجیب بود، امروز که تعطیل عمومی هست راهبندان از کجا آمده است؟ اول پل سید خندان مسیر قفل شد و به کندی جلو می رفتم، شاید عملیات مرمت آسفالت یا جمع آوری زباله تیم های شهرداری یا شاید هم تصادف دلیلش هست.
به بالای پل رسیده بودم که از دور پاکبانی سبزپوش با پرچمی قرمز خودرو ها را به لاین کند حاشیه بزرگراه راهنمایی می کرد، به تدریج آثار وحشتناک یک تصادف در معرض چشمان متعجب و عصبانی رانندگان عبوری قرار گرفت.
نفس در سینه ام حبس شد و حیران در چند لحظه منظره وحشتناکی را دیدم و با بوق ممتد خودرو های پشت سر، جلوتر رفتم.
لحظات ابتدای حادثه است، شوک و تالم فاجعه مرا از ادامه مسیر باز می دارد، در حاشیه ایمن اتوبان پارک کردم و برگشتم برای کمک.
صحنه هولناکی بود، سه نفر از پاکبان های نگون بخت شهرداری تهران با فاصله چند متری نقش بر زمین شده بودند و لکه هایی سرخ رنگ جاری از جراحات سرو پیکرشان بر کف سیاه اتوبان، چشمان ناظرین را آزار می داد. فرغون و جارو های کارگران در ابتدای محل حادثه و خرده شیشه و قطعات متلاشی و جدا شده از خودرو سراسر محل تصادف را پوشانده بود.
۲۰ متر جلوتر از وقوع تصادف، خورو ال۹۰ در حالت برعکس بر بلوک حائل دو لاین بزرگراه رخ نمایی می کند. خانمی میان سال، که بعدا متوجه شدم راننده مقصر فاجعه ایشان بودند سر در گریبان کنار خورو بر زمین نشسته است.
مردی دست به گوشی کنار پیکر یکی از مصدومین ایستاده است می پرسم آقا به اورژانس زنگ زدی؟ می گوید بله من هم در حال عبور بودم و اوضاع وحشتناک این بندگان خدا را دیدم، هیچ کس هم نبود کمکشون کنه، پنج نفر هستند که سه نفرشان را ماشین زده و بر زمین افتادند، کارگران هم که یا موبایل نداشتند یا در شوک بودند و نمی دانستند چه کار باید بکنند، سریع خودم به اورژانس و ۱۱۰ زنگ زدم.
همان زمان یکی از رانندگان خودرو های عبوری به سرعت توقف کرده و به بالای سر مجروحین می رساند و در تماس با اورژانس خود را از کادر درمانی معرفی می نماید، شروع به کنترل علائم حیاتی سه پاکبان که به علت شدت تصادف از سرهایشان خون جاری شده بود می نماید. بعد از پنج دقیقه یکی دو نفر از کارگران یواش یواش تکان می خوردند و صورت های خون آلود و زخمی خود را از زمین آسفالت داغ بر می دارند و خیال ما را از زنده بودن راحت می کنند، اما مصدوم سوم حادثه که از همان اول مشاهدات من هیچ تکانی نمی خورد و باریکه کوچکی از خون در کنار پیکر زخم خورده اش جاری شده بود وحشت و اضطراب ما را بیشتر کرد، شهروند تکنسین درمانی خود را به او می رساند بعد از معاینه سر تکان می دهد و آهی می کشد که یعنی تمام شد، پاکبان مظلوم پل سید خندان در چنین روزی، صبح عید قربان با مرگی دلخراش، جان به جان آفرین تسلیم کرده بود.
در دلهره لحظه شماری آمدن اورژانس، این دو همشهری با وجدان مجروحین را از تکان دادن سر و جابجا شدن حذر می دادند و مدام تکرار می کردند الان آمبولانس میاد تکون نخورید…
اولین گشت موتوری پلیس راهور از لابلای خورو های محبوس در راهبندان خود را به صحنه حادثه می رساند، رو می کند به پارکبان سالمند که از حادثه جان سالم به در برده و پرچم قرمز راهنمایی خودرو ها را به دست دارد، می گوید "آخر سر، کار درست کردید"… این یعنی از خطرات جانی نحوه استقرار و ایمن نبودن محل خدمت آن ها خبر داشت و جلوگیری نکرده بود…
یواش یواش صدای آژیر آمبولانس به گوش می رسد… جلو و جلوتر می آید، اتوبان کامل بسته می شود تا آمبولانس در کنار مجروحین پارک نماید. با راهنمایی مامورین پلیس، تکنسین های پزشکی بلافاصله سراغ پیکر غرق در خون پاکبان بی صدا و حرکت می روند، متاسفانه مرگ او تایید می شود و پارچه سغید اعلان جسد بر روی او می کشند و شروع به مداوای دو پاکبان مجروح دیگر حادثه می نمایند. در کنار پیکر بی جان پاکبان کشته شده حادثه، پاکبان جوانی بر زمین نشسته و به جسد خیره شده است، جارو به دست اضطراب دارد و نفس نفس می زند از او در مورد حادثه سوال می کنم و فقط می گوید نمیدانم چه شد فقط دیدم خورو ال ۹۰ با سرعت به سمت ما منحرف شده است، از ترس و وحشت خودم را به آنسوی بلوک سیمانی وسط بزرگراه پرتاب کردم، خدا به من رحم کرد و …
مامورین انتظامی، اورژانس و آتش نشانی در حال ثبت و ارسال گزارش جزئیات حادثه هستند، رانندگان و مسافرین با چشمانی حیران و من.
***
رانندگان و مسافرین با چشمانی حیران و متعجب به کندی از کنار پیکر ها عبور می کنند، به ابتدای محل وقوع حادثه خود رامی رسانم فرغون چپ شده پاکبان کنار تله ای از ته سیگار، پلاستیک و انواع زباله های پرتاب شده از سوی مسافرین خورو های عبوری این مسیر توجه مرا به خود جلب می نماید. اگر این حجم از زباله رها شده اینجا نبود شاید پاکبان ها امروز اینجا نمی آمدند و اگر کمتر بود شاید زودتر کارشان تمام می شد و می رفتند و در ساعت وقوع حادثه طعمه این راننده و ارابه مرگش نمی شدند.
صحنه حادثه هر لحظه شلوغ تر می شود و بر تعداد مامورین بیسیم به دست از دستگاه های مختلف اضافه می شود، برای آخرین بار کنار جسد کارگر فوت شده می روم، افسر پلیس کنار آن ایستاده است صحنه تلخ و زجرآوری است. جوان پاکبان زحمتکش و شریفی که صبح روز عید قربان برای کسب روزی حلال خانواده خود در گرمای آتشین تابستان زحمت می کشید و عرق می ریخت در چند لحظه ای اینچنین بر روی آسفالت داغ چندمتری ساییده و به خاک و خون کشید می شود و خانواده خود را در عزا و مصیبت فقدان خود ترک می نماید.
می خواهم قاب هزار گفته و ناگفته نگاهم (نشستن پاکبان جوان جان سالم به در برده در کنارجسد کارگر فوت شده) را با دوربینم ثبت نمایم، به افسر پلیس می گویم عکسی می خواهم از جسد بگیرم بیسیمش را پایین می آورد، نگاه سنگینی به من می نماید و می پرسد مگه چیکاره ای که میخای عکس بگیری؟ جواب می دهم خبرنگارم، می گوید برو آقا، برو پی کارت…
سکوت میکنم، سرم را پایین می اندازم و به سمت خبرگزاری حرکت می کنم…
تصویر واکنش همسر، فرزند و خانواده این عزیز از دست رفته از شنیدن خبر مرگ او، آرامشم را رها نمی کند. ای کاش جناب شهردار اینجا بود و به چشم خود می دید تصویر واقعی این سیاه نوشته های مرا… ای کاش پاکبان جوان کشته شده حادثه تصادف پل سیدخندان یکی از ۱۶هزارکارگر خدماتی جمع آوری زباله و پسماند شهرداری تهران است که قصور و بی تدبیری مدیریت شهری صبح عید قربان، قربانی اش کرد.
او و ۵تن از همکاران شریفش بادیگارد نداشتند، هیچ کدام از انواع فیزیکی، انسانی و یا خودرویی اش را نداشتند، که اگر بود قطعا اینچنین سرنوشت شومی مجال نزدیکی به آن ها نداشت. مدیران نجومی بگیری میانی و عالی شهرداری که در هر تردد و حضور خود در اماکن مختلف و سطح شهر، از حصار خودرویی و انسانی ده هانفر خدم و حشم به گرد خود سرمست می شوند از خطرات و بلایای در کمین کارگران خدماتی شهرداری در معابر فرعی و اصلی خبر دارند؟
خطر ابتلا به کرونای مرگبار و دیگر انواع بیماری های عفونی و تنفسی، خطر تصادم و زیر گرفتن توسط خودرو های عبوری در خیابان هاو بزرگراه های شهر بویژه در تاریکی شب، امروزه هر لحظه جان این شریف ترین و درستکارترین نیررو های انسانی دیوان سالار بلدیه را تهدید و شادی و گرمی کانون خانواده های آن ها را نشان کرده است.
با مرور تصویر چهره های خراشیده و خون آلود این سه عزیز پاکبان، توجه شما را به چند سوال جلب می نمایم:
چرا حضور صادقانه آن ها برای خدمت رسانی در نقاط پرخطر ایمن و مناسب سازی نمی شود؟ چرا با وجود این تهدیدات محتمل، لباس ایمن ویژه ای ندارند؟ چرا این خدمات با بهره گیر یاز خودرو های ویژه این امربه صورت مکانیزه ارائه نمی شود؟ اگر گوشه ای از درآمد های چند هزار میلیاردی شهرداری بابت فروش تراکم و کمیسون ماده ۱۰۰ و اعتبارات پرداخت حقوق برخی نجومی بگیران شهرداری و ... فقط برای یک ماه صرف نظر شود ظرف چندروز تامین تجهیزات مکانیزه و ایمن سازی کارگاه خدمت رسانی این خادمان آراستگی و پاکیزگی شهرمان میسر می شود.
آیا تا کنون آماری موثق ازاین گونه سوانح، مجروحین و فوتی های پاکبان ها و کارگران خدماتی شهرداری تهران شنیده اید؟
آیا پاکبان شهید خدمت شنیده اید؟ امثال این پاکبان ها که جان بر کف در حال خدمت رسانی هستند چرا همچون بسیاری از نیرو های سایر بخش های شهرداری و دستگاه های دولتی و حکومتی شهید خدمت محسوب نمی شوند؟
آیا تا بحال عنوان اتحادیه و صنف پاکبان های شهرداری تهران و حتی سراسر شهر های ایران را شنیده اید؟
چرا با گذشت ۲۴ساعت از این فاجعه تاسف بار هیچ واکنشی، تاسفی و تسلیتی از مدیران زحمتکش شهرداری که قصور آن ها عامل اصلی این گونه حوادث در سالیان اخیر بوده است نمی شنویم؟
و از همه مهمتر چرا اعضای شورای شهر تهران که داعیه وکالت و دفاع از حقوق شهروندان تهرانی آن ها را صاحب جاه و مقامی کرده است در قبال شرایط سخت کاری و خطرات جانی پاکبان ها که یکی از ده ها مورد آن را دیروز شاهد بودیم سکوت کرده اند؟ چرا؟
و چرا و چرا این قشر زحمتکش که غالبا از طبقات محروم و مستضعف جامعه در سراسر کشور هستند از همه این حقوق، امتیازات و حمایت ها متاسفانه محرومند؟
دیروز سید خندان، گریان بود. من خود صدای شیون او راشنیدم.
موشکافی ابعاد مختلف حادثه تیراندازی سعادت آباد
