بیماری صرع، یکی از بیماری‌های مزمن و شایع در جهان است که هرساله افراد جدیدی به آن مبتلا می‌شوند. این بیماری در دسته بیماری‌های عصبی قرار می‌گیرد و از نظر تعداد افراد درگیر بیماری، بیماری صرع چهارمین بیماری شایع در دنیا است. در کشور ما ایران نیز یک درصد افراد به این بیماری مبتلا هستند. بیشتر افراد مبتلا به آن نیز، جوان هستند؛ البته شامل افراد سالمند هم می‌شود. متأسفانه آموزش‌های لازم در ارتباط با بیماری صرع و نیازهای اجتماعی و روانی افراد مبتلا داده نمی‌شود؛ به همین دلیل، بیماران مبتلا به بیماری صرع ازنظر اجتماعی، روانی و خانوادگی تحت فشار زیادی قرار دارند.
در حدود 50 درصد از مبتلایان بیماری صرع هیچ علت مشخصی برای ابتلا به بیماری وجود ندارد. به‌طورکلی محققان اعتقاد دارند بیماری صرع به دنبال اختلال‌های زیر در افراد ایجاد می‌شود:
ژنتیک: برخی از انواع بیماری صرع، خصوصاً صرع‌هایی که با تشنج همراه هستند، منشأ موروثی دارند و وراثت عامل اصلی ابتلا به آنها است.
ترومای سر: ترومای سر به دلایل مختلفی ازجمله تصادف، سکته مغزی یا سایر آسیب‌های تروماتیک در فرد ایجاد می‌شود. این امکان وجود دارد که ترومای سر سبب بروز بیماری صرع در فرد شود.
بیماری‌های مغزی: انواع تومورهای مغزی چه خوش‌خیم و چه بدخیم یا سکته مغزی می‌توانند سبب بروز بیماری صرع در فرد مبتلا شوند. عموم افراد بالای 35 سال که مبتلا به صرع هستند، در نتیجه سکته مغزی مبتلا بیماری صرع شده‌اند.
بیماری‌های عفونی: بیماری‌های عفونی با اثر بر روی مغز و سیستم عصبی، سبب بروز بیماری صرع می‌شوند. برخی از شایع‌ترین بیماری‌های عصبی که سبب ایجاد بیماری صرع می‌شوند مواردی مانند ایذر، مننژیت و انسفالیت ویروسی هستند.
مشکلات مادرزادی: مغز نوزادان در روزهای ابتدایی پس از تولد و پیش از تولد، در رحم مادر بسیار حساس است و به دلیل حساسیت بالا در دوران جنینی احتمال وارد شدن آسیب به مغز نوزاد بسیار بالا است. آسیب دیدن مغز نوزاد در زمان جنینی به دلایل مختلفی ایجاد می‌شود؛ نرسیدن اکسیژن کافی به مغز نوزاد، مبتلا شدن مادر به عفونت، تغذیه ناکافی مادر، ازجمله دلایلی هستند که سبب وارد شدن آسیب به مغز نوزاد و درنهایت ابتلا به صرع می‌شوند.
مشکلات تکاملی: در برخی از افراد بروز بیماری صرع با اختلالات تکاملی ناشی از بیماری اوتیسم یا نوروفیبروماتوز مرتبط است.
بیان ابتلا به بیماری صرع یکی از نکات مهم قبل از ازدواج است. شریک شما باید بداند که شما به صرع مبتلا هستید زیرا مطرح نکردن و مخفی کاری ممکن است ضربات عاطفی و عمیق‌تری را به دنبال داشته باشد. روانشناسان معتقداند که زمان مناسب برای مطرح کردن این مشکل نه در شروع رابطه و روزهای اول آشنایی و نه در زمانی که جواب مثبت برای ازدواج گرفته‌اید است و مناسب‌ترین زمان را بعد از آشنایی با خصوصیات اخلاقی، شخصیتی، روحیات و تمایلات فرد دیگر و در زمانی که تصمیم جدی برای ازدواج گرفته‌اید می‌دانند.
برای مطرح کردن باید بدون داشتن استرس این سوال را مطرح کنید که آیا طرف مقابل شما با بیماری صرع آشنایی دارد و یا تا به حال با افرادی که به صرع مبتلا هستند روبرو شده است؟ سپس با در نظر گرفتن پاسخ طرف مقابل می‌توانید نسبت به پاسخ او واکنش نشان دهید. قطعا حضور در کنار شخص هنگام بیان کردن از بیان با تماس تلفنی و یا ارسال پیام در شبکه‌های اجتماعی مناسب‌تر است.
بسیاری از افراد مبتلا به بیماری صرع، روابط خوبی با همسرشان دارند. با این حال، صرع می‌تواند بر روابط برخی از مردم، تاثیر گذاشته و برای آنها مشکلات جنسی به وجود آورد که البته روش‌های مختلفی برای مدیریت این مشکلات وجود دارد. تشنج یک نشانه فیزیکی ابتلا به صرع است، اما این بیماری می‌تواند برای فرد مبتلا و شریک زندگی او فراتر از این نشانه‌ی فیزیکی باشد.
افراد زیادی هستند که حملات تشنج را به خوبی رد می‌کنند، اما تشنج می‌تواند هم برای فرد مبتلا و هم برای اطرافیان او ترسناک، شوک برانگیز و غیرقابل پیش بینی باشد.
ممکن است به یادآوری زمان تشنج برای شما دشوار باشد، مخصوصا فکر کردن به این که همسر شما موقع تشنج چه شکلی بود و هر دوی شما چه احساسی داشتید.
همچنین می‌ترسید که دوباره اتفاق بیافتد.
برخی از افراد، دوست ندارند هنگام حمله صرع، با همسرشان تنها باشند یا از قرار گرفتن در شرایط و مکانی که حمله‌ی قبلی اتفاق افتاد می‌ترسند. حال این مکان ممکن است یک مکان خصوصی مثل تخت خواب باشد و یا جایی باشد که با عشقشان خلوت کرده بودند و این اتفاق رابطه‌اشان را دچار تنش کرده است.
ممکن است مواجهه با این موضوع سخت باشد یا از ترس اینکه شریک زندگیتان ناراحت شود نتوانید با او در این رابطه صحبت کنید. اما بهتر است در این رابطه حتما با فردی مورد اعتماد صحبت کنید
افراد با یکدیگر متفاوت هستند. از میان راه‌های زیادی که برای مقابله با مشکلات مربوط به بیماری صرع و ازدواج وجود دارند، ممکن است هر کدام برای فرد خاصی مناسب باشد.
بسیاری از افرادی که به بیماری صرع مبتلا هستند، به مراقب نیاز ندارند، اما برخی گاهی به مراقبت و حمایت احتیاج پیدا می‌کنند، به خصوص در زمان حمله‌ی تشنج. این حمایت‌ها از فرد مبتلا، می‌تواند کمک کردن به او در بلند شدن، یا دادن داروها به او و یا کمک به او در برخی از فعالیت‌ها باشد تا وی آسیب نبیند. حمایت از شریک زندگیتان، در این شرایط می‌تواند شما را به هم نزدیک‌تر کند، اما برخی از افراد مبتلا به صرع ممکن است فکر کنند که این بیماری بر استقلال آنها تاثیر می‌گذارد. در این شرایط به این فکر کنید که هرکسی به کمک نیاز دارد، چه حالا و چه در دراز مدت.
صحبت در مورد بیماری صرع و ازدواج و تاثیر آن بر رابطه، می‌تواند موجب صمیمیت بیشتر شود، اما گاهی ممکن است یکی از دو نفر تمایل نداشته باشد که در این رابطه صحبت کند. اما بدانید لازم است در رابطه با احساساتتان با شریک زندگی خود صادق باشید.
برخی برای ساده‌تر کردن مشکل، از شوخی استفاده می‌کنند و اجازه نمی‌دهند که بیش از حد در مورد آن احساساتی شوند.
برخی نیز ممکن است میان صحبت کردن در رابطه با صرع و سایر موضوعات تعادل ایجاد کنند.
برخی افراد نیز ممکن است به کمک تخصصی در رابطه با ازدواجشان نیاز داشته باشند که در این صورت باید برای زوج درمانی و مشاوره ازدواج به متخصص مراجعه نمایند.
بیماران مبتلا به صرع همانند سایر افراد دارای احساس جنسی بوده و می‌توانند بدون هیچ مشکلی فعالیت جنسی داشته باشند. تا امروز هیچ تحقیق و مطالعه‌ای که نشان دهد بیماران مبتلا به صرع دارای مشکلات جنسی هستند گزارش نشده است زیرا تشنج به ندرت رخ می‌دهد و این تشنج‌ها بعد از فعالیت عاطفی و جسمی شدید است.
در برخی از مردان مصرف داروهایی که شامل فنوباربیتال و پریمیدون است باعث می‌شود کمی میل جنسی کاهش یافته و به ندرت دچار اختلال در عملکرد جنسی شوند. به طور کلی، زمانی که احساس خوبی داشته باشیم و آرامش داشته باشیم، تمایل بیشتری به رابطه جنسی داریم. اگر بیماری صرع باعث می شود احساس آسیب پذیری، ترس، عصبانیت، درماندگی یا تحت فشار داشته باشید، این احساس ممکن است بر رابطه جنسی شما نیز تأثیرگذار باشد.مصرف به موقع داروها هیچ مشکلی برای فرد ایجاد نمی‌کند اما برای اطمینان خاطر می‌توانید با پزشک متخصص مشورت کرده تا با تمام زوایای این بیماری آشنا شوید.
