نگاهی گذرا به هنرنمایی ساقی حاجی‌پور، محسن تنابنده، روزبه حصاری و نوید محمدزاده در فیلم زودپز که ارزش دیدن در سینما را دارد/ به بهانه عبور زودپز از مرز 200 میلیارد تومان
به گزارش سرویس هنر و رسانه ساعدنیوز به نقل از همشهری، «زودپز» که اکرانش از 17 مهر شروع شده و بیش از 2 ماه است که روی پرده است، با در اختیار داشتن 729 سالن و 63 هزار و 472 سانس، 3 میلیون و 588 هزار و 827 قطعه بلیت فروخته و 201 میلیارد و 136 میلیون و 458 هزار و 500 تومان در گیشه به دست آورده است. تا اینجا، «زودپز» دومین فیلم پرفروش سال و چهارمین فیلم پرفروش تاریخ سینمای ایران است.
این فیلم به طور متوسط در هر سانس 56.5 نفر تماشاگر داشته که از متوسط تعداد تماشاگر در هر سانس سینما در سال 1403 که 40.3 نفر است، 16.2 نفر بیشتر است.
سه فیلمی که در تاریخ سینمای ایران از «زودپز» بیشتر فروخته‌اند عبارت‌اند از «فسیل» با 324 میلیارد و 526 میلیون، «هتل» با 277 میلیارد و 52 میلیون تومان و «تگزاس 3» با 249 میلیارد و 122 میلیون تومان.
«زودپز» که در آن محسن تنابنده و نوید محمدزاده بازی می‌کنند، از زمان آغاز اکرانش یکی از امیدهای اصلی گیشه امسال به شمار می‌رفت که آغاز طوفانی‌ای در گیشه داشت و تنور اکران پاییزی را حسابی داغ کرد. این فیلم که در چرخه فیلم‌های دهه 1360 است که حس و حالی نوستالژیک دارند و اتفاقات این دهه را در قالب طنز و به شکلی خوشایند تحویل مخاطب می‌دهند، به واسطه دو بازیگرش که برای نخستین مقابل هم بازی می‌کردند و ژانر کمدی‌اش در جلب توجه سینماروها بسیار موفق عمل کرد.
با اکران کمدی «صبحانه با زرافه‌ها»ی سروش صحت سرعت فروش «زودپز» کند شد و این فیلم اگر بخواهد به بیشترین فروش امسال برسد، باید 250 میلیارد تومان بفروشد تا «تگزاس 3» را پشت سر بگذارد. با توجه به کاهش فروش این فیلم در هفته‌های اخیر بعید است که این اتفاق بیفتد، حتی اگر تا آخر سال روی پرده باقی بماند.
همانطور که از تصاویر پوسترهای فیلم سینمایی زودپز معلوم است، داستان در دهه 60 شمسی می‌گذرد؛ زمان جنگ و دوره موشک‌باران تهران. داستان فیلم با یک انفجار شروع می‌شود اما نه انفجار موشک، بلکه منفجر شدن یک زودپز در خانه‌ای قدیمی در تهران. ماجراهای کمدی و البته خنده‌دار فیلم با عواقب این انفجار شروع می‌شود؛ در اثر این حادثه، پدر خانواده به شدت صدمه می‌بیند و خیلی زود در ابتدای فیلم می‌میرد و از داستان حذف می‌شود.
حالا دو داماد خانواده با بازی محسن تنابنده و نوید محمدزاده وارد بازی شده و سعی می‌کنند نهایت سوءاستفاده از این شرایط را بکنند. نقشه این دو داماد در بحبوحه جنگ ایران و عراق این است که پدر زنشان را شهید راه حق معرفی کرده تا بتوانند از مزایا و امکاناتی که ممکن است به دلیل شهادت در اختیار خانواده او قرار بگیرد، استفاده کنند.
کمدیِ فیلم سینمایی زودپز در بستر اتفاقات و چالش‌هایی جریان می‌یابد که این دو داماد، با بازیگری دو بازیگر کارکشته سینمای ایران، با آن مواجه‌اند. فیلم سینمایی زودپز با طراحی صحنه و طراحی لباس مربوط به دهه 60 در ایران، که به خوبی و با خلاقیت انجام شده، کمی به فضای یک کمدی فانتزی نزدیک شده تا بتواند با برانگیختن حس نوستالژی در مخاطبان، دغدغه‌های شخصیت‌های فیلم را باورپذیرتر جلوه دهد.
تفاوتی که زودپز با دیگر کمدی‌های این اواخر سینما داشته است بازی خوب و به جای محسن تنابنده است، می‌توان گفت تنابنده به تنهایی بار نیمی از فیلم را به دوش می‌کشد و سکانس‌های خنده‌دار فیلم را او برای مخاطب فراهم می‌کند که از قابلیت‌های بازی اوست و در سکانس‌هایی که حضور دارد توجه مخاطب را کاملا برای خود می‌کند.
البته نباید از بازی نوید محمدزاده نیز غافل شد، محمدزاده تا حدودی توانست با بازی نقش «شاهین» در زودپز بعد تازه‌ای بازیگری‌اش را به نمایش بگذارد؛ اما نکته قابل توجه این است که پختگی نقش‌های جدی محمدزاده در این نقش دیده نمی‌شد.
در کنار بازی خوب تنابنده می‌توان طراحی و اجرای صحنه و حتی گریم را از نقاط مثبت فیلم دانست؛ طراحی صحنه توانسته است فضای مورد نیاز داستان را بازآفرینی کرده و قسمت‌هایی از جنگ را برای مخاطبان تصویرسازی کند. مکان‌ها و جزئیات صحنه به گونه‌ای طراحی شده‌اند که هم واقعی و هم داستانی به نظر می‌رسند.
گریم شخصیت‌ها نیز به ویژه در انتقال ویژگی‌های شخصیتی و موقعیتی آن‌ها بسیار موفق عمل کرده است. گریم تنابنده و محمدزاده به‌گونه‌ای طراحی شده که ضمن حفظ اصالت، حال و هوای طنز موقعیت را نیز تقویت می‌کند.
فیلمنامه روی ایده‌ای ساده شکل گرفته است که با پرداخت بهتر می‌توانست فیلمی قوی‌تر ساخته و اکران شود که متاسفانه در برخی از سکانس‌ها انسجام داستان به یک باره از بین می‌رود و مخاطب با وجود این عدم انسجام در برخی از سکانس‌ها دچار سردرگمی می‌شود، به عنوان مثال در صحنه بیمارستان به یک باره از فضای کمدی داستان وارد دراماتیک می‌شویم و کارگردان تلاش دارد در همین سکانس جنگ را نیز محکوم کند که باورپذیر نیست و شکلی کلیشه‌ای دارد.
از دیگر نکات مثبت فیلم می‌توان به صداگذاری خوب و حتی جلوه‌های ویژه اشاره کرد. البته سینمای ایران برای واقعی‌تر شدن جلوه‌های ویژه تصویری نیاز به آزمون و خطای بیشتری دارد و کارگردانانی که از این ویژگی در آثار خود استفاده می‌کنند، فرصت را برای پیشرفت فراهم می‌کنند.
در کنار تمام موارد گفته شده که تنها نکات مثبت این فیلم بود باید از بازی دیگر بازیگران فیلم انتقاد کرد، چراکه کارگردان نیز به غیر از زوج بازیگر توانسته است از دیگر بازیگران بازی مناسبی را بگیرد. روزبه حصاری یکی از بازیگرانی است که در این فیلم نقد زیادی به بازی‌اش وارد است. البته این اتفاق می‌تواند به دلیل شخصیت‌پردازی ضعیف شخصیت‌های فیلم باشد که کمک خاصی به کمدی کار نمی‌کند و همانطور که گفته شد بار فیلم بر دوش دو شخصیت فیلم است.
سایر مطالب بخش هنر و رسانه ساعدنیوز را از دست ندهید.