نحوه تولید برف چین برای المپیک زمستانی چگونه بود؟

به گزارش سایت خبری ساعدنیوز به نقل از خبرورزشی، وقتی کمیته بین المللی المپیک تصمیم می گیرد بازی های زمستانی را در جایی برگزار کند که برف، یعنی مهم ترین ماده مورد نیاز برای برگزاری این بازی ها را ندارد چنین اتفاقاتی رخ می دهد. به علاوه، پکن و کوه های اطرافش به مقدار کافی آب نداشتند که حتی برف مصنوعی بسازند.

ده ها سال است که برف مصنوعی از مهم ترین مواد مورد نیاز برای برگزاری ورزش های زمستانی حتی در کشورهایی مثل نروژ و سوییس است. اما این اولین باری است که بازی های المپیک زمستانی کاملا با برف مصنوعی انجام می شود و نیازمند عملیات های تولید برف و مدیریت آب در مقیاس بسیار بزرگی است که با وجود گرم شدن زمین، بر واقعیت ورزش های زمستانی در تمام کره زمین سایه می اندازد.

نحوه ساخت برف مصنوعی برای المپیک زمستانی ۲۰۲۲ پکن

به نظر می رسد ساخت محل برگزاری بازی های اسکی آلپاین و اسنوبرد برای برگزارکنندگان المپیک کار سختی نبوده است. با اختیار داشتن فناوری درست، ساخت پیست اسکی مناسب با فشار دادن یک دکمه به راحتی قابل انجام است.

فرآیند ساخت برف از اواسط تابستان ۱۴۰۰ آغاز شد و تا هفت هفته ادامه داشت. ماشینی که تکنیسین های المپیک زمستانی ۲۰۲۲ از آن استفاده کردند قابلیت تولید انواع مختلف برف را دارد تا بتوانند برای هر ورزش برف مورد نیاز را تولید کنند.

برف های مصنوعی با عددهای متفاوتی نشانه گذاری می شود و هر چه عدد برف کوچکتر باشد، برف سبک تری تولید می شود. برای اسکی کراس کانتری و بیاتلون باید برف شماره ۳ تولید شود و اسکی پرس برف شماره ۵ نیاز دارد تا شیب دقیق ۳۳.۶ درجه ای ساخته شود.

علاوه بر این، با این دستگاه ها می توان میزان رطوبت، دما و سایر عوامل دیگر را تنظیم کرد تا برف ایده آل ساخته شود. طبق قوانین المپیک، طی برگزاری بازی ها نمی توان برف جدید اضافه کرد، چرا که کیفیت برف جدید با برف قبلی استفاده شده متفاوت خواهد بود. متصدی ها در شب از برف ها نگهداری و آن را فشرده می کنند که این فرآیند معمولا پنج ساعت طول می کشد.

تولید برف مصنوعی به مقدار زیادی آب و مواد شیمیایی نیاز دارد و تاثیرات زیست محیطی و سلامت آن همچنان ناشناخته است. با این حال، فعالان محیط زیست می دانند که همچنان مشکلات آبی فراوانی برای پکن و شهرهای اطراف آن به وجود خواهد آورد.

تناقض های زیست محیطی المپیک زمستانی ۲۰۲۲

رقابت های اسکی آلپاین المپیک ۲۰۲۲ در کوه هایی برگزار می شود که هیچ وقت اسکی تفریحی در آنجا انجام نشده و حالا خطوط باریک سفید رنگ از کیلومترها دورتر روی این کوه های قهوه ای نمایان است. سیاستمداران پکن اصرار دارند که تولید برف برای بازی های المپیک زمستانی در چنین مقیاسی هیچ تاثیری بر منابع آبی محلی نخواهد داشت. اما سرمایه گذاری های بزرگی که برای تولید برف شده، بخشی از پروژه تبدیل این کوه های خشک و خالی به محل اسکی دائمی است. این پروژه با وجود تغییر الگوهای بارشی و خشکسالی و تغییرات اقلیمی، می تواند با چالش های زیادی برخورد کند.

این راه حل ناسازگار با محیط زیست، یکی از روش هایی است که وقتی برف طبیعی برای انجام رقابت های اسکی و اسنوبرد کافی نباشد، از آن استفاده می کنند. هر چه سیاره زمین گرمتر می شود، برف مصنوعی نقش مهم تری در تضمین انجام پیوسته این بازی ها خواهد داشت.

امروزه نمی توان بدون برف مصنوعی بازی های زمستانی را برگزار کرد. چیزی که پکن را با مکان های برگزاری قبلی المپیک زمستانی متفاوت می کند، دسترسی محدود آن به منابع آبی برای تولید برف و هر منظور دیگری است. در طی دهه های گذشته، توسعه سریع پکن تمام ذخایر آبی زیرزمینی آن را خالی کرده است. معمولا در ماه های تیر و مرداد بارش های زیادی اتفاق می افتد، اما این نواحی فقط مقدار کمی بارش را تجربه می کنند، یعنی چیزی کمتر از ۶.۲۵ سانتی متر در هر فصل.

طبق داده های بین المللی، در سال ۲۰۱۷ میلادی ذخایر آب شرب پکن برای هر شهروند برابر با ذخایر کشور نیجر در مرز صحرای بزرگ آفریقا، یعنی ۳۶ هزار گالن بود. ژانگجیاکو که در ۱۶۰ کیلومتری شمال غرب پکن قرار دارد و میزبان برخی بازی های اسکی و اسنوبرد است، به طور میانگین ۸۳ هزار گالن برای هر شهروند دارد که قابل مقایسه با کشور جیبوتی در شاخ آفریقا است. بر خلاف این، ذخایر آب شرب ایالات متحده آمریکا برای هر شهروند برابر با ۲.۳ میلیون گالن است. کشورهایی که ذخایر آبی کمتر از ۲۶۰ هزار گالن برای هر شهروند دارند، کشورهای کم آب محسوب می شوند.

کسانی که در فرآیند پروژه «TechnoAlpin» برای رقابت های المپیک زمستانی حضور داشتند، می گویند که وقتی محیط برگزاری رقابت ها را دیدند به سرعت به بزرگی کاری که باید انجام دهند، پی بردند. این محیط ها درختان و گیاهانی دارد که مثل جنگلی در کوه های آلپ نیست و به اقلیم خشک تری تعلق دارد.

قبل از اینکه پمپ های تولید برف سر جایشان گذاشته شودk و ۶۴ کیلومتر لوله با هزینه ۶۰ میلیون دلار تاسیس شود، ابتدا سیاستمداران باید تصمیم می گرفتند که چگونه آب مورد نیاز را به محیط برگزاری رقابت منتقل کنند. طبق داده های این پروژه، حدود یک میلیون متر مکعب آب، یعنی چیزی برابر با ۴۰۰ استخر شنای المپیک نیاز بود تا این پروژه انجام شود. اما این تنها برای آغاز رقابت ها بود، در ادامه به برف بیشتر و حتی آب بیشتر نیاز است.

بنابراین، سیاستمداران چینی تصمیم گرفتند تا ایستگاه های پمپاژ آب در ذخایر آبی کیلومترها دورتر بسازند تا آب را به محیط مورد نظر منتقل کنند. طبق روزنامه های محلی، پکن آب ذخایر بایهباو (Baihebao) را به رودخانه گوی شوی (Guishui) در نزدیکی محل برگزاری رقابت های المپیک منتقل کرد که بیشتر وقت ها در زمستان خشک است. ذخیره آبی بایهباو یکی از بزرگ ترین منابع آب شرب پکن است.

سیاستمداران و مسئولان جانگ جائوکو آبیاری ده ها هزار هکتار زمین را قطع کردند و کشاورزانی که آنجا زندگی می کردند را جابه جا کردند تا آب زیرزمینی این مناطق را منتقل کنند. چین مدرن با پروژه های عظیم آب غریبه نیست. بزرگ ترین تلاش آن برای تسهیل مشکلات آبی پکن درست قبل از برگزاری المپیک آغاز شد. پروژه عظیم ساخت آبراهه هایی کلید خورد که آب مناطق جنوبی مرطوب چین را به مناطق شمالی خشک آن منتقل کند. در این پروژه، صدها هزار از ساکنان روستاها جابه جا شدند تا کانال های آبی تاسیس شود. تخمین زده می شود که آب منتقل شده با این پروژه برابر با یک ششم ذخایر آبی پکن در سال ۲۰۲۰ میلادی است.

مشکلات آبی چین و المپیک زمستانی ۲۰۲۲ پکن

در حالی که دولت چین در سال های گذشته پیشرفت بزرگی در حل مشکلات آبی کرده است، دانشمندان و فعالان محیط زیست می گویند که این کشور نمی تواند فقط با این پیروزی ها دوام بیاورد. دولت چین هنوز باید روی حفاظت از منابع آبی کشورش کار کند، بازده مصارف آبی را افزایش دهد و از تخصیص عادلانه آب مطمئن شود.

اما تغییرات اقلیمی می تواند مشکلات آبی شمال چین را افزایش دهد و روی توانایی جنوب چین در تامین آب شمال کشور تاثیر بگذارد. دانشمندان به این نتیجه رسیدند که امواج گرمایی و سیل ها در چین به دلیل تغییرات اقلیمی انسانی بیشتر اتفاق بیفتد.

با توجه به گرمایش جهانی، خطراتی که زیرساخت های بزرگ پروژه های چین را تهدید می کند، بیشتر می شود. سیاستمداران چینی قصد دارند تا با جمع آوری برف ها و استفاده دوباره از آن ها پس از برگزاری المپیک، از میزان خسارتی که به محیط زیست وارد می کند، بکاهند.

اما محققانی که روی ساخت برف مصنوعی مطالعه می کنند، متوجه شدند که درصدی از آب مورد استفاده قبل از اینکه به برف تبدیل شود، بخار می شود و برخی از برف های تولید شده با باد در محیط پخش می شود و برخی قطرات آب کاملا یخ نمی زنند و در زمین فرو می روند.

در ادامه، دو محقق سوییسی با انجام مطالعه ای در یک پیست اسکی دریافتند که ۳۵ درصد از آب مورد نیاز برای تولید برف مصنوعی با یکی از روش های بالا از دست می رود. با این حال، آبی که درون زمین می رود کاملا از دست نرفته و حتی کمک می کند تا ذخایر آب زیرزمینی بازیابی شود.

اما به هر حال، ساخت یک پیست اسکی در شهر کم آبی مثل پکن از نظر زیست محیطی درست نیست. مطالعات دیگر نشان می دهد که ساخت پیست های اسکی مصنوعی باعث فرسایش خاک می شود و پوشش گیاهی منطقه را از بین می برد.

ورزشکاران چه می گویند؟

برگزاری رقابت های المپیک زمستانی با برف مصنوعی می تواند نحوه رقابت را به طور کلی برای اسکی بازان و اسنوبردکاران تغییر دهد و حتی نوع وکسی را که برای افزایش سرعت استفاده می کنند، تحت تاثیر قرار دهد. حتی برف مصنوعی در محیط های گرمتر، سریعتر از برف طبیعی آب می شود و به مشکلات قبلی می افزاید.

ورزشکاران می گویند که اسکی روی برف مصنوعی سخت تر است و برف مصنوعی یخی تر از برف طبیعی است و حتی تغییر شکل آن در محیط های مختلف، متفاوت است. اما تحت شرایطی خاص مثل دماهای بسیار پایین پیش بینی شده در چین، اسکی بازان ترجیح می دهند که روی برف مصنوعی بازی کنند، چرا که در این شرایط دانه های برف خیس تولید می شود و سطح صاف و سختی که آن ها ترجیح می دهند، ساخته می شود.

مهدوی کیا شخصاً به فیفا نامه زد