نخستین زنی که رسما عنوان «استادی و دکتری» را کسب کرد

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از برترین ها، حدود ۳۴۰ سال پیش در بیست و پنجم ژوئن ۱۶۷۸ زن جـوانی ونیزی در پادو توانست رساله دکتری خود را بگذراند و عنوان «استادی و دکتری» را رسماً دریافت دارد.

مراسم، چنانکه مـعمول است، در یکی از تالار های سـخنرانی بـرگزار نشد، زیرا انتظار می رفت که جماعت انبوهی در آن حضور یابند و در واقع هم چنین به نظر می رسید که این نمایش غیر عادی هزاران نفر را به سوی خود جلب کند، بلکه تصمیم گرفته شد کـه این مراسم در کلیسای پادو انجام گیرد.

النا لوکرزیا کورنارو پیسکوپیا Elena Cornaro Piscopia (۱۶۴۶- ۱۶۸۴) -دختر یکی از صاحب منصبان قضایی سن- مارک- با اینکه دوشیزه ۳۲ ساله بود، روز ۲۵ ژوئن ترسان و لرزان به اینکلیسا وارد شد.

پدرش «جیووان باتیسنا کورنارو» از دودمانی نجیب و مـشهور بـود که چهار نفر از افراد آن به مقام ریاست جمهوری ونیز رسیده و حتی یکی از زنان آن بر اریکه سلطنت نشسته و عنوان ملکه قبرس را دریافت کرده بود. او که از این افتخارات خانوادگی به خود مـی بالید از هـمه نفوذ خانواده اش برای از میان برداشتن موانعی که بر سر راه دخترش وجود داشت، استفاده کرده بود. ولی تنها یک مانع باقی بود و آن اینکه دسترسی به درجه دکتری در رشته الهیات بـرای زنـان محال می نمود. سرانجام شورای دانشگاه پادو در مورد اخذ درجه دکتری در رشته فلسفه (که در آن زمان دیالکتیک نامیده می شد) رأی موافق داد.

النا لوکرزیا به طیب خاطر می خواست از این درجه دکتری چشم بپوشد تـا در انـزوای عـلمی به سر برد، ولی در جوار او کشیشی وجـود داشـت کـه وی را اندرز می داد تا به اراده پدر وقع و احترام گذارد. پرسش های ممتحنان در النا شور و ذوق وافری برانگیخت و اطلاعات و دانش وسیع او در معلمان اثر گذاشت. پس ازآنکه شـورای اسـتادان عنوانی را که تا آن زمان هیچ زنی در جهان مـوفق بـه دریافت آن نشده بود، به وی اعطا کرد، حلقه دکتری را به انگشت او نشاندند و تاج افتخار بر سرش نهادند و خرقه اسـتادی را کـه بـه خز و قاقم آراسته بود، بر او پوشاندند. ولی النا لوکرزیا دیـگر به این تشریفات نمی اندیشید بلکه چشم به راه لحظه ای بود که این مراسم به پایان برسد و او سرانجام بتواند بـه خـانه بـازگردد؛ و در همین خانه بود که او شش سال دیگر به تفکر و مطالعه ادامـه داد و درحـالی که هنوز بسیار جوان بود، چشم از جهان فرو بست.

نخستین اثر وی که در خور ذکر است کـتابی اسـت به نام «گفتگو میان نجات دهنده ما عیسی و روح پارسا» است که او در ۱۶۶۵، پیش از سـن ۲۰ سـالگی آن را از یک متن اسپانیایی ترجمه کرده بود.

بدین گونه او از همان دوران جوانی استعداد و گرایش طبیعی خود را برای گسستن از مـادیات و پرداخـتن به یک زندگی جاودانی و فناناپذیر که فارغ از هرگونه تظاهر و خودنمایی باشد، نـشان داد. ولی این استعداد با شور فراگیری دانش توأم بوده است و به طوری که از زندگینامه های وی بر مـی آید، زن جـوان عـلاوه بر زبان قدیم و جدید لاتینی و یونانی می توانست به زبان فرانسه، اسپانیایی و عـبرانی هـم بنویسد و تکلم کند و نیز قادر بود آهنگ بسازد و آن را بنوازد و حتی به ریاضیات و نجوم بپردازد.

این عـطش شـدید فراگیری دانش گواه آن بود که وی از یک استعداد ذهنی پیشرس و فـوق العـاده و از یک حافظه بسیار نیرومند برخودار بود؛ و بـرخی نـیز آن را ناشی از بی اعتنایی دائمی او نسبت به لذات دنیوی و هـوس های بـیهوده و ناپایدار زندگی دانسته اند؛ و اینکه او از همان آغاز، زندگی زناشویی را نپسندیده و به زندگی گوشه نشینی گـرایش نـشان داده، مؤید این پندار است.

بـا ایـن همه هـیچگونه روحـیه مـردم گریزی در او وجود نداشت. او با رغبت بـسیار دانـشمندان خارجی را می پذیرفت، در مباحثات شرکت می جست و به اصطلاح امروز به سخنرانی و تدریس مـی پرداخت. طـولی نکشید که نام وی بر سـر زبان ها افتاد و او به عـضویت هـفت آکادمی فرهنگی درآمد. منظومه هایش دسـت بـه دست می گشت و داستان های جالبی درباره حجب و حساسیت او نقل کردند. روزی به پدر توانگرش که دوسـت داشـت دارایی خود را به رخ دیـگران بـکشد، هـنگامی که درباره چـگونگی تـزئین قصر خود در کانال بـزرگ بـا نقاشان و صنعتکاران صحبت می کرد چنین گفت:

-پدر، چرا اینهمه ثروت را میان مستمندان تقسیم نمی کنی؟ با این کـار مـی توانی در بهشت قصر بسیار پایدارتر و باشکوه تری بـرای خـود بنا کـنی.

دخترش که بر زندگی ریاضت طلبانه و محققانه مبتنی بود با کمال تأسف از هرگونه اندیشه ای دایر بر فراهم آوردن موجبات ازدواج وی چشم پوشید و او را هـمراه بـا چهار خدمتگزار و یک پزشک به پادو روانه کرد تا در کاخی که در آنجا داشت اقامت گزیند. النا در آنجا فرصت کافی یافت تا دروس دانشگاه مـعروف و کـهنسال این شهر را (این دانشگاه در سـال ۱۲۲۰ مـیلادی تأسیس شده) دنبال کند و در همانجا چندین سال به مطالعات ژرف در رشته الهیات و فلسفه پرداخت.

او در پادو زندگی بسیار ساده ای را می گذراند. ظروف نقره ای خود را تنها در مواقعی کـه پدرش از آنـجا بازدید می کرد بیرون مـی آورد، زیـرا او خودش برای خوردن غذا از ظروفی استفاده می کرد که تهیدستان آن را به کار می بردند، به خدمتگزاران خود خدمت می نمود و به وقت بیماری، به پرستاری آنان همت می گماشت.

این روش تا روزی که ناگزیر شـد بـه پیروی از میل پدرش، در مراسم اعطای درجه دکتری حاضر شود ادامه یافت.

بی شک پیش از وی زنان دیگری در این کشور وجود داشتند که شهرت علمی پیدا کرده بودند از آن جمله نوولا آندرا است کـه در فـاصله سال های ۱۳۵۵ و ۱۳۶۶ بـه جای پدر بیمار خود در دانشگاه بولونی که در ۱۰۸۸ تأسیس شده، قوانین کلیسایی را تدریس می کرد، ولی او وقتی به تدریس می پرداخت مـی بایست صورتش را با نقابی بپوشاند؛ و این از نشانه حجب و حیا بود.

بیست و پنـجم ژوئن ۱۶۷۸ در کـلیسای پادو چـهره النا لوکرزیا کورنارو بدون نقاب بود. تصویری از این چهره را هم اکنون می توان در پنجره بزرگی مشاهده نمود کـه از سـال ۱۹۰۶، کتابخانه واسار کالج را، موسسه مهم زنان آمریکا که در آن نام وی برای همه آشـناست، زیـنت بـخشیده است.