نقد فیلم ریکاردو بودن (Being the Ricardos) 

درام شِبه مستند «Being the Ricardos» به کارگردانی آرون سورکین، داستان یک هفته پُر التهاب از زندگی ستاره های تلویزیونی یک سیتکام بزرگ به نام «I Love Lucy» را روایت می کند، موضوعی که در آن زوج قدرتمند هالیوود دهه 1950، لوسیل بال (نیکول کیدمن) و دسی آرناز (خاویر باردم) سوژه اصلی هستند. به لطف فیلمنامه سورکین و شیمی دینامیت گونه بین نیکول کیدمن و خاویر باردم، «ریکاردو بودن» یکی از فیلم های مهم فصل جوایز خواهد بود. در ادامه با نقد فیلم Being the Ricardos همراه ساعدنیوز باشید.

خلاصه داستان فیلم ریکاردو بودن (Being the Ricardos)

فیلم ریکاردو بودن Being the Ricardos 2021 ؛ این فیلم زندگی دو شخص به نام های لوسی و دسی را دنبال می کند،که با دو بحران جددی در زندگی خود روبه رو هستند؛ یکی می تواند شغلشان را پایان دهد و دیگری هم ازدواجشان را...

• ژانر : درام - زندگی نامه
• امتیاز : 6.8از 5.3K رای در سایت IMDb
• زبان : انگلیسی
• سال انتشار : 2021
• محصول کشور : آمریکا
• کارگردان : Aaron Sorkin
• بازیگران : Nicole Kidman, Javier Bardem, J.K. Simmons

نقد فیلم ریکاردو بودن (Being the Ricardos)

آرون سورکین یکی از بهترین فیلمنامه نویسان عصر حاضر در هالیوود است. او معمار فیلم هایی مانند چند مرد خوب (1992)، شبکه اجتماعی (2010)، مانی بال (2011) و استیو جابز (2015) است. شما به عنوان مخاطب می توانید به شدت با نظرات او در موارد مختلف و گوناگون مخالف باشید؛ اما باید قبول کنید که نوشته ها و اساسا سبک فیلمنامه نویسی او به سادگی زیباست. از شبکه اجتماعی گرفته تا استیو جابز، او میل زیادی به ایجاد تجربیات هیجان انگیز سینمایی از نمایش زندگی افراد مختلف دارد.

آرون سورکین داستان هایی درباره نابغه های مشکل پسند دوست دارد، خواه این نابغه در سیاست، فناوری، اعتراض مدنی، یا صرفاً یک درگیری ساده باشد. او به دنبال رسیدن به قلب افرادی است که از چنین موهبت هایی برخوردارند و همزمان به بهایی که باید برای آنها بپردازند رنج می برند، و این چیزی است که او را به اوج فیلمنامه نویسی هالیوود رساند و به او اجازه داد در طول مسیر به سمت کارگردانی پیش برود.

اما شخص آرون سورکین به عنوان یک نویسنده خوب دارای یک پاشنه آشیل است، و آن پاشنه آشیل زمانی بیشتر خودنمایی می کند که نوبت به کارگردانی سورکین بر فیلمنامه های خودش می رسد. سورکین تا کنون سه بار با بازی مالی (2017)، محاکمه شیکاگو 7 (2020) و ریکاردو بودن (2021) این کار را انجام داده است، و در هر سه فیلم کارگردانی سورکین به طرز بدی می لنگد. در واقع انتخاب های بی حال او در پشت دوربین ثابت کرده است که کارگردانی او تضاد تاسف باری با نوشته های پرانرژی اش دارد.

بنابراین، «Being the Ricardos» به عنوان جدیدترین فیلم آرون سورکین مصداق ماشینی است روغن کاری شده که عاری از هر گونه ذوقی است. این یعنی فیلمنامه سورکین مثل همیشه تازه است، اما کارگردانی او کاملاً فاقد پرستیژ است، و شخصیت های پویا و دیالوگ های پر جنب و جوشی را خلق نمی کند. بدون تردید این شیوه هدایت، شخصیت پردازی را با محیط سینمایی کسل کننده ای که کارکترها در آن زندگی می کنند تضعیف می کند. در واقع مشکل Being the Ricardos این است که سبک سورکین در گفتگوهای پس زمینه و مکانیزم نحوه عملکرد شخصیت ها برای بیان این داستان مناسب نیست.

بیشترین جایی که کارگردانی فیلم لنگ می زند، اتکای فلج کننده سورکین به درج روایت به سبک مستند است. در واقع این تیپ از ترکیب مستند نمایشی با اجرای درام داستانی به طور کلی در فیلم درنیامده. به دلیل همین رویکرد، زمان زیادی طول می کشد تا فیلم مسیر خود را پیدا کند. در این گیر و دار، پرده اول بیشترین آسیب را می بیند. و جدای از این در فیلمی بیوگرافی محور با رویکرد شبه مستند، ما اطلاعات خاصی پیرامون شخصیت اصلی فیلم بدست نمی آوریم.

در واقع فیلمنامه چند لایه Being the Ricardos نمی تواند تصمیم بگیرد که چه چیزی می خواهد باشد. آیا درباره لوسیل بال است که به دلیل کمونیست بودن مورد بازجویی قرار گرفته است؟ آیا این در مورد ازدواج ویران شده یک زوج ستاره است؟ یا آیا درباره اتاق نویسندگان و قسمتی است که روی آن تمرکز می کنند؟ من هیچ نظری ندارم. همه این ایده ها مطرح شده اند، اما به روشی رضایت بخش بررسی نشده اند. بنابراین، نابخشودنی ترین چیز برای یک فیلمنامه نویس کارکشته، یک دستگاه قاب بندی نامناسب است. سورکین نمی تواند به طور منسجم رشته های مختلف فیلمنامه اش را کنار هم بیاورد، بنابراین از یک مفهوم تنبل برای معنا بخشیدن به آن استفاده می کند.

بهترین کار های حرفه ای سورکین معمولاً توسط او کارگردانی نشده است، جایی که استیو جابز شور و نشاط سبک دنی بویل را داشت، یا شبکه اجتماعی خلاقیت فشرده دیوید فینچر را داشت، اما ریکاردو بودن اغلب غیرواقعی به نظر می رسد. سکانس ها و لحظاتی در این کار هستند که بهتر از یک فیلم تلویزیونی به نظر نمی رسند. در واقع هیچ عاملی برای درخشش ریکاردو بودن وجود ندارد. هیچ حس زندگی یا عمقی به اندازه که روی بیننده تأثیر داشته باشد نیست. و حتی زیبایی شناسی سورکین به همان اندازه بی جان است که اکثر صحنه ها در یک فریم متوسط با فیلم برداری دیجیتال گرفته شده اند که سرد و بی هدف به نظر می رسند.

اما آنچه که فیلم را از یک شکست کامل نجات داده، بازیگران شاخص کار هستند. بنابراین، اینکه «ریکاردو بودن» حتی از راه دور جذاب است، گواهی بر این است که بازیگران کار، نثر برجسته سورکین را استادانه ارائه می کنند. این فیلم در میانه یکی از مهم ترین هفته های زندگی بال (کیدمن) و همسرش دسی آرناز (باردم) می گذرد، جایی که روند هفتگی شلوغ نوشتن، تمرین و ضبط یک قسمت از سریال «من لوسی را دوست دارم» توسط این دو به پایان می رسد. در همین راستا اجرای تیم بازیگری کار نیز بسیار دیدنی است.

وقتی نوبت به انتخاب هر نقش در این فیلم می رسد، می بینید که سورکین دیدگاه خاصی در ذهن دارد. او قطعاً به سراغ فاکتور شباهت در چهره نمی رود. او حتی از پروتز یا CGI استفاده نمی کند تا بازیگرانش را بیشتر شبیه افرادی کند که در آن به تصویر می کشد. در عوض، او بهترین بازیگرانی را انتخاب می کند که فکر می کند می توانند داستان او را تعریف کنند، و به نظر می رسد که امیدوار است تماشاگران بقیه ماجرا را ببخشند.

بنابراین انتخاب کیدمن و باردم بسیار جذاب است. قدرت و شیمی بین این دو غیرقابل انکار است. باردم جذابیت دسی، عشق به کارش، درد ترک کشورش و همچنین حسادت قابل لمس او نسبت به موفقیت همسرش را به تصویر می کشد. کیدمن نیز به عنوان یک زن قدرتمند که زیر میکروسکوپ قرار گرفته و در آستانه از دست دادن همه چیزهایی است که در چند دهه گذشته ساخته است، کار خوبی انجام می دهد. به طور کلی این دو بازیگر در جوایز پیش رو از جمله جوایز مربوط به آکادمی اسکار شانس نامزدی را دارند و این نکته درخشانی برای هر دوی این بازیگران است.

اما در نتیجه باید گفت: «Being the Ricardos» با فیلمنامه ای که دارد، اگر کارگردان بهتری آن را می ساخت، می توانست فیلم خوبی باشد. بدون تردید یک کارگردان بهتر می توانست ایراداتش را بهبود ببخشد، یا شاید سورکین را وادار کند تا برخی از عناصر داستنش را دوباره مرور کند و آنها را از نو بسازد. در واقع فیلمنامه ریکاردو بودن به صدای متفاوتی نیاز داشت. اما فیلم کنونی هم از نظر کارگردانی دچار مشکل است و هم از منظر شیوه روایت که نیر به آرون سورکین بازمی گردد. بنابراین اگر بخواهیم صادق باشیم باید بگوییم این فیلم اثر خوبی نیست، اما ساختار تولید آن هر کدام به صورت جداگانه شانس های در جوایز پیش رو خواهند داشت.