واقعیت هایی درباره سیستم فاضلاب شهر ونیز/ واقعا خیلی جالبه!+عکس 

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ساعدنیوز، شهر عاشقانه ونیز در منطقه ونتو ایتالیا - یکی از شمالی ترین ایالت ها واقع شده است. این شهر باستانی و از لحاظ تاریخی مهم در اصل بر روی 100 جزیره کوچک در دریای آدریاتیک ساخته شده است. در عوض یا جاده ها ، ونیز به مجموعه ای از آبراهه ها و کانال ها متکی است.

تا دهه 1960 زباله های تولید شده توسط انسان ها از طریق تونل های آجری به نام گاتولی به کانال ها منتقل می شدند. این سیستم فاضلاب در قرن شانزدهم میلادی واقعا سیستمی مبتکرانه به شمار می رفت. گاتولی ها یا همان تونل های آجری در این سیستم فاضلابی اجازه می دادند که آب باران هم در کنار زباله های انسانی به کانال ها سر ریز شوند.

این گاتولی ها که از آجر و سنگ های سفالی ساخته شده اند از زیر خیابان های شهر عبور کرده تا به آبراه متصل شوند. رسوبات سنگین معمولا در قسمت پایینی تونل قرار می گیرند، این درحالی است که مایعات و رسوبات سبک تر به آرامی در کانال حرکت می کنند.

با این اوصاف خیابان های شهر ونیز حتی در گذشته هم بسیار تمیز بود و حتی آب شور موجود در تالاب هم اثرات ضد عفونی کننده داشت. درحالی که در آن زمان از سپتیک تانک ها خبری نبود، جزر و مد باعث لایه روبی مدام کانال ها می شد.

با وجود این شرایط بد سیستم فاضلابی ونیز راه حل های مختلفی برای بر طرف نموندن مشکلات مربوطه مورد بررسی قرار گرفت. یکی از این راه حل ها نقشه برداری از شبکه گاتولی و پیدا کردن کانال های متصل شده به توالت خانه ها بود. که به دلیل قدیمی بودن برخی از خانه ها با شکست مواجه شد. تا اینکه برای تمیز کردن فاضلاب شهری به فکر ایجاد فاضلابی مدرن در این شهر افتادند.

ایجاد فاضلاب مدرن در وینز به معمای بازسازی کل شهر بود، با این حال این طرح اجرا شد و با استفاده تعبیه مخازن سپتیک در کانال ها وضعیت بهداشتی سیستم فاضلابی بهبود پیدا کرد. مهندسین بسیاری برای الگو گرفتن از این سیستم حرفه ای با تور ایتالیا به این کشور سفر می کنند.

چرا چوب در ونیز نمی پوسد؟

گل نمکی که تنه درختان را احاطه کرده است ، چوب را حفظ کرده و از پوسیدگی آن جلوگیری می کند. گل از قرار گرفتن چوب در معرض اکسیژن و میکروارگانیسم ها جلوگیری می کند ، به این معنی که تجزیه نمی تواند رخ دهد.
جریان مداوم آب شور در اطراف چوب باعث سنگ شدن آن می شود. این فرآیندی است که در آن منافذ داخل چوب با مواد معدنی جایگزین می شوند و در نتیجه چوب به سختی سنگ می شود.
شمع های چوبی آنقدر مثر بودند که بسیاری از قطعات اصلی امروزه در جای خود باقی مانده اند.