به گزارش پایگاه خبری ساعدنیوز به نقل از رکنا، بهمن ماه سال گذشته بود که پدری در تبریز فرزند 17 ساله خود را به دلیل آرایش و رفتارهای زنانه او به قتل می رساند و بعد از ارتکاب قتل، خود، پلیس را در جریان جرم قرار می دهد.
این پدر در همان ساعات اولیه به دستور مجتبی جمالی، بازپرس ویژه قتل تبریز بازداشت می شود.
بعد از اعتراف او به قتل فرزندش 17 ساله اش، پرونده با صدور کیفرخواست از شعبه ویژه قتل دادسرای عمومی و انقلاب تبریز برای صدور رای نهایی به شعبه 117 دادگاه کیفری دو تبریز ارسال می شود و رئیس دادگاه مذکور بعد از اخذ دفاعیات و توضیحات متهم، او را در ابتدا به تحمل سه سال حبس محکوم می نماید؛ اما در ادامه با توجه به شرایط متهم، دادگاه حبس او را ابتدا به یک سال و سپس به 6 ماه تقلیل می دهد.
گزارش رکنا حاکی است، پدر میانسال بعد از تحمل 6 ماه حبس در نهایت ماه گذشته از زندان مرکزی تبریز آزاد می شود.
اما این متهم در گفت و گو با خبرنگار این رسانه از شرایط پسرش پارسا گفت: 19 سال قبل ازدواج کردم و 2 سال از ازدواجمان گذشته بود که اولین فرزندمان پارسا متولد شد؛ ما دلمان فرزند دختر می خواست اما پسردار شدیم. او روز به روز بزرگ تر می شد و من و مادرش با خوشحالی تمام شاهد قد کشیدنش بودیم.
تا اینکه وقتی 14 سالش شد، با صحنه حیرت انگیزی مواجه شدم؛ یک شب وقتی خوابیده بود و پای شلوارش بالا رفته بود؛ متوجه شدم وی تمام موهای پایش را زده است؛ دیدن این صحنه برایم خیلی تعجب آور بود. یک پسر موهای پایش را بزند.
با گذشت زمان رفتارهای پارسا بدتر شد، مدام خانه را ترک می کرد و ما او را در حالی که آرایش غلیظی کرده بود، ساعت 2 بامداد پیدا می کردیم.
پارسا با افرادی بسیار ناباب دوست شده بود و کارهای بسیار زشت و بدی نیز از آنان یاد گرفته بود. حتی به مصرف شیشه و الکل نیز روی آورده بود.
دوباره چندین وقت بود که از خانه فرار کرده بود و هرچه دنبالش گشته بودیم نتوانسته بودیم پیدا کنیم که در نهایت از کمپ تماس گرفتند و گفتند پارسا آنجا بستری شده است؛ سریع خودمان را به کمپ رساندیم.
وی 25 روز در کمپ بستری شد و بعد از 25 روز با ظاهر مردانه که ریش و سبیل داشت به خانه بازگشت و قول داد که کلا همه رفتارهای بدش را ترک نماید.
که این قول تنها یک هفته دوام داشت و از هفته دوم باز رفتارهای زننده اش شروع شد.
باز خانه را ترک می کرد، اما اینبار زمان رفتنش طولانی شد، طوری که 7 ماه تمام خانه نیامد. همه جا را به دنبال او گشتیم، تا اینکه از بیمارستان رازی تماس گرفتند و اطلاع دادند پارسا را ماموران گشت کلانتری در حالی که مثل جنازه در پارک افتاده بود پیدا کردند و به بیمارستان انتقال می دهند؛ چرا که بعد از مصرف شیشه، الکل نیز مصرف کرده و وضعیتش را وخیم کرده بود.
تصمیم گرفتم وی را به بهزیستی بسپارم که متاسفانه بهزیستی به خاطر شرایط پارسا از پذیرش وی امتناع کرد.
رفتارهایش روز به روز بدتر می شد و تحمل آن از حد توان ما خارج بود؛ نمی دانستیم چیکار کنیم، دیگر آبرویی برایمان نمانده بود و انگشت نمای مردم و دوست و آشنا و فامیل شده بودیم.
تا اینکه برادر کوچک ترش حرفی زد که انگار دنیا روی سرم خراب شد. پسر کوچکم گفت: بابا حرفی در درونم به شدت آزار می دهد که از به زبان آوردنش هراس دارم؛ وقتی با پارسا در خانه تنها هستیم وی مدام عکس های دوستانش را نشان می دهد و می گوید این دوستم فلان کار زشت را با من کرد، با آن یکی دوستم در فلان مکان، کارهای غیراخلاقی انجام دادیم. پارسا همچنین می گفت، بعضی از دوستانم با برادرانشان می آیند من هم تو را می برم تا تو هم همین کارها را تجربه نمایی. بابا من خیلی خیلی می ترسم تو را خدا کمکم کنید.
شنیدن این حرف ها از زبان پسر 11 ساله ام برایم غیر قابل هضم بود؛ نمی دانستم چیکار کنم واقعا دیگر نمی کشیدم؛ تصمیم گرفتم خودم را خلاص کنم تا از زیر بار این همه فکر و خیال و مشکلات رهایی یابم؛ اما با خودم فکر کردم اگر من بمیرم باز پارسا همین رفتارهایش را ادامه خواهد داد در آن صورت چه بلایی بر سر خانواده ام می آید چه کسی از آنان محافظت خواهد کرد چه بلایی بر سر پسر کوچکم و زن و دختر یک ساله ام می آید.
این بود که از خودکشی منصرف شدم و تصمیم گرفتم برای همیشه پارسا را خلاص کنم و بعد از آن هم هر بلایی به سر من آمد مهم نیست. باز یک هفته ای می شد که از خانه فرار کرده بود؛ روز حادثه وی را پیدا کردم و به بهانه اینکه به بیمارستان رازی می برم و بستری می کنم از خانه بیرون بردم اما به جای بیمارستان به یکی از مناطق اطراف تبریز برده و وی را به قتل رساندم و با پلیس تماس گرفتم و ماجرا را برایشان گفتم.
