به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ساعد نیوز به نقل از فارس، در تاریخ شیعه تا پیش از دوره معاصر وضعیت پیاده روی اربعین این گونه بود: «نخستین بار زینب کبری (س) و امام سجاد (ع) و جابر بن عبدالله انصاری به همراه جمعی از بنی هاشم چهل روز پس از شهادت امام حسین (ع) بر مزارش رفتند و سال های بعد ائمه و پیشوایان شیعه و پیروانشان همین سنت را اجرا کردند. طی قرن ها نیز پیاده روی اربعین به ویژه از نجف تا کربلا رواج داشت و بزرگان تشیع به ترویج این نوع زیارت پرداختند و خود همراه دوستداران اهل بیت (ع) به زیارت پیاده حرم امام حسین (ع) شتافتند. در ایران در دوره حکومت های آل بویه و صفویه زیارت کربلا با پای پیاده توسط علما ترویج شده است و در میان متأخرین نیز بزرگانی نظیر شیخ انصاری، آخوند خراسانی، محدث نوری و... به همراه یاران و شاگردانشان به پیاده روی اربعین می رفته اند. در این میان محدث نوری هرسال و در مناسبت های مختلف به همراه شاگردانش پیاده به زیارت می رفت و در ترویج زیارت اربعین نقشی ویژه داشت».
در دوران معاصر با افزایش تعداد خودروها و گسترش شبکه راه ها پیاده روی اربعین و در کل زیارت با پای پیاده کمتر شد ولی بعد این طوری شد و پیاده روی اربعین بزرگ ترین گردهمایی سالانه جهان شد: «آیت الله سید محمود شاهرودی (۱۲۶۲ ـ۱۳۵۳ شمسی) هر سال به همراه شاگردانش پیاده به زیارت حرم کربلا می رفت و با اقدام وی جریانی جدید آغاز شد... آیت الله شاهرودی احیاگر پیاده روی کربلا و مؤسس نخستین بعثه در مکه و مدینه است... تا دهه ۵۰ شمسی پیاده روی اربعین به مراسمی بزرگ تبدیل شده بود و در منابع مکتوب آمده است که زائران از قومیت ها و ملیت های مختلف بوده اند ولی در میانشان گروه هایی که نوحه ها و شعارهای عربی و فارسی و ترکی و اردو می خواندند بیش از سایرین بوده اند».
بعد هم که معلوم است؛ از سال ۱۳۸۲ پیاده روی اربعین میلیونی شد و از اوایل دهه ۹۰ این مراسم با جمعیتی بین ۱۵ تا ۲۶ میلیون نفر برگزار می شود.