به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از بی بی سی، ۱۴.۶ درصد از مجموع ۱۵۳ هزار و ۵۲ مورد خودکشی سال ۲۰۲۰ در هند، زنان خانه دار بودند. همچنین، بیش از ۵۰ درصد زنانی که در سال ۲۰۲۰ خودکشی کردند، خانه دار بودند.
سال گذشته هم وضع بر همین منوال بود. از سال ۱۹۹۷ که اداره ملی ثبت جرایم هند جمع آوری داده های خودکشی بر اساس شغل را شروع کرد، مشخص شد که بیش از ۲۰ هزار زن خانه دار هرساله خودکشی می کنند. در سال ۲۰۰۹ تعداد آن ها به ۲۵ هزار و ۹۲ نفر افزایش یافت.
گزارش ها همیشه حاکی از آن است که دلیل این گونه خودکشی ها «مشکلات خانوادگی» یا «مسائل مربوط به ازدواج» هستند. اما واقعا چه چیزی است که موجب می شود هر سال هزاران زن جان خود را بگیرند؟
کارشناسان بهداشت روان می گویند که یکی از دلایل اصلی خودکشی زنان، شیوع خشونت خانگی است. در نظرسنجی که به تازگی دولت انجام داده، ۳۰ درصد از کل زنان گفته اند که شاهد خشونت همسر بوده اند و در معرض سخت گیری های روزمره ای قرار داشته اند که می تواند ازدواج ها را ظالمانه، و فضای خانه را خفقان آور کند.
اوشا ورما سریواستا، روانشناس بالینی در شهر بنارس در شمال هند می گوید: «زنان واقعا انعطاف پذیر هستند، اما تحمل هم حدی دارد. بیشتر دختران به محض رسیدن به ۱۸ سالگی ازدواج می کنند؛ یعنی سن قانونی ازدواج. آن ها همسر و عروس می شوند و تمام روز خود را به آشپزی و نظافت و انجام سایر کار های خانه می گذرانند. این زنان با انواع محدودیت ها مواجه هستند، آزادی شخصی کمی دارند و به ندرت پولی از خود دارند.
تحصیل و رویا های آن ها دیگر مهم نیست. جاه طلبی هایشان به آرامی شروع به افول می کند و ناامیدی آغاز می شود. زندگی شان به خودی خود تبدیل به شکنجه می شود».
ورما سریواستاوا می گوید که در زنان مسن تر دلایل خودکشی متفاوت است. «بسیاری از زنان، پس از بزرگ شدن کودکان و ترک خانه با سندرم آشیانه خالی مواجه می شوند و بسیاری از آن ها به دلیل علایم یائسگی، دچار افسردگی و گریه های مکرر می شوند».
اما سریواستاوا می گوید که خودکشی به راحتی قابل پیشگیری است و «اگر کسی که قصد خودکشی دارد را لحظه ای متوقف کنید، به احتمال زیاد مرتکب این عمل نمی شود».
دلیل این موضوع را سومیترا پاتاره، روانپزشک توضیح می دهد. او معتقد است که تصمیم بسیاری از خودکشی ها در هند در لحظه گرفته می شوند: «مرد به خانه می آید، زن را کتک می زند و زن خودش را می کشد».
به گفته او، تحقیقات مستقل نشان می دهد که یک سوم زنان هندی که خودکشی می کنند، سابقه خشونت خانگی داشته اند. اما در داده های اداره ملی ثبت جرایم دولت هند، حتی اشاره ای به خشونت خانگی نشده است.
چایتالی سینها، روانشناسی که با اپلیکیشن بهداشت روان ویسا (Wysa) در شهر بنگلور کار می کند می گوید: «بسیاری از زنانی که در معرض خشونت خانگی طولانی مدت هستند، تنها به دلیل حمایت غیررسمی که دریافت می کنند، سلامت عقل خود را حفظ می کنند».
خانم سین ها که پیش تر به مدت سه سال در یک بیمارستان روانی دولتی در بمبئی کار می کرد و به افرادی که پس از تلاش برای خودکشی زنده مانده اند مشاوره می داد، می گوید که متوجه شد زنان در هنگام رفت و آمد در قطار های محلی برای خرید سبزیجات با همسایگان شان گروه های حمایتی کوچکی تشکیل می دهند.
رحم اجاره ای 80 میلیون تومان/ زوج های عرب برای رحم اجاره ای به ایران می آینداو می افزاید: «آن ها هیچ راه دیگری برای حرف زدن نداشتند و گاهی اوقات سلامت عقل شان به گفتگو هایی بستگی داشت که می توانستند با یک نفر داشته باشند.
خانم های خانه دار پس از خروج مردان برای کار، فضای امنی در خانه داشتند که در طول همه گیری ویروس کرونا، و کار کردن مردان از خانه، از بین رفت. در موقعیت های خشونت خانگی، این شرایط به معنای آن است که آن ها اغلب در دام آزاردهنده خود گیر افتادند. این امر تحرک و توانایی آن ها را برای انجام کار هایی که برایشان شادی یا آرامش می آورد محدود کرده است. بنابراین، خشم، رنج و غم به مرور زمان ایجاد شده و خودکشی به آخرین راه حل آن ها تبدیل می شود».
هند بیشترین آمار خودکشی را در سطح جهان گزارش می کند: مردان هندی یک چهارم خودکشی های جهانی را تشکیل می دهند در حالی که زنان هندی ۳۶ درصد از کل خودکشی های جهانی را در گروه سنی ۱۵ تا ۳۹ سال شامل می شوند.
اما دکتر پاتار که درباره اختلالات روانی و پیشگیری از خودکشی تحقیق کرده، می گوید اعداد رسمی که هند ارایه می دهد، ارقام واقعی را تا حد زیادی دست کم گرفته و مقیاس واقعی مشکل را نشان نمی دهد.
مطالعه ای که با عنوان «مرگ میلیونی» صورت گرفته نشان می دهد که نزدیک به ۱۴ میلیون نفر در ۲/۴ میلیون خانوار بین سال های ۱۹۹۸ تا ۲۰۱۴ خودکشی کرده اند. یا مطالعه «لنست» حاکی از آن است که خودکشی در هند بین ۳۰ تا ۱۰۰ درصد کمتر گزارش شده است.
او می افزاید: «هنوز در جمع هایی که رودربایستی دارند، درباره خودکشی صحبت نمی شود. احساس شرم و ننگ به این موضوع گره خورده و بسیاری از خانواده ها سعی می کنند پنهانش کنند. در روستا های هند، هیچ نیازی به کالبد شکافی وجود ندارد و ثروتمندان بر پلیس محلی تاثیر می گذارند تا پلیس خودکشی را مرگ تصادفی گزارش دهد؛ بنابراین بسیاری از موارد خودکشی به گزارش های پلیس راه پیدا نمی کنند».
در حالی که هند روی یک استراتژی ملی پیشگیری از خودکشی کار می کند، دکتر پاتاره معتقد است که اصلاح کیفیت داده ها باید در اولویت باشد.
«اگر به تعداد اقدام به خودکشی در هند نگاه کنید، به طور خنده داری کم است. در هر جای دنیا، این ارقام به طور کلی چهار تا ۲۰ برابر تعداد خودکشی های منجر به مرگ هستند. بنابراین، اگر هند در سال گذشته ۱۵۰ هزار خودکشی را ثبت کرده باشد، اقدام به خودکشی بین ۶۰۰ هزار تا شش میلیون بوده است».
دکتر پاتاره می گوید که افراد در معرض خطر باید برای هرگونه مداخله پیشگیری از خودکشی در اولویت قرار گیرند، اما به گفته او، عواقب داده های ضعیف موضوعی است که جهان درگیر آن است.
«هدف سازمان ملل این است که میزان خودکشی در سطح جهان را تا سال ۲۰۳۰ تا یک سوم کاهش دهد. اما در سال گذشته میزان خودکشی ما نسبت به سال قبل ۱۰ درصد افزایش یافته و کاهش این رقم همچنان یک رویا است».
