به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از فرارو، افزایش شمار مبتلایان و مرگ و میر ناشی از کروناویروس بسیاری از مردم و از جمله ثروتمندان را در سراسر جهان، از آینده سلامت خود نگران کرده است. بسیاری از این ثروتمندان به خانه های مجلل و بزرگ خود در حاشیه شهر ها و مناطق خوش آب و هوا پناه برده تا به دور از تراکم جمعیتی شهر های بزرگ، خود را از این اپیدمی در امان نگه دارند. اما واقعاً این ثروتمندان تا چه اندازه در مبارزه با اپیدمی کرونا متفاوت از دیگران عمل می کنند و اقدامات آن ها تا حد می تواند نتیجه بخش باشد؟ «ویکی وارد»، یکی از نویسندگان ارشد خبرگزاری سی ان ان، طی گزارشی که در همین خبرگزاری منتشر شده، به بررسی این موضوع پرداخته است.
من دو دهه را صرف گزارش درباره مردمی کردم که در پیوند با پول، قدرت و فرهنگ بودند. من کتاب هایی در مورد فساد موجود در بین ثروتمندان آمریکا، حرص و آز در وال استریت و بی رحمی بودن صاحبان املاک و مستغلات نیویورک، نوشتم. در این چند هفته گذشته، من نیز مانند بسیاری از افراد که در خانه گیر کرده اند، در یک آپارتمان در نیویورک هستم، جایی که صدای فجیع آژیر ها در سکوت، به ما یادآوری می کند که در خطر مداوم هستیم.
در طرف دیگر بسیاری از کسانی که با آن ها صحبت کردم در مکان هایی هستند که نسبتاً احساس امنیت می کنند. بسیاری متوجه نیستند که ممکن است در معرض امنیت کاذب قرار داشته باشد، زیرا تعداد عفونت های کروناویروس در حومه شهر و روستای لانگ آیلند در حال گسترش است - از جمله منطقه Suffolk County، متعلق به خانواده ثروتمند همپتون ها- و مناطقی که بسیار از ثروتمندان آمریکا، در آن ها خانه دوم دارند. یک میلیاردر بانکدار به مزرعه خود در تگزاس رفته است. یکی دیگر از میلیاردر ها در یک مجتمع در Martina's Vineyard خود را قرنطینه کرده است. یک زن و شوهر ثروتمند به یک ویلا در جزیره باهاما رفته اند. یک میلیاردر دیگر نیز یک قایق بادبانی را در لانگ آیلند اجاره کرده است ... و غیره.
به نظر ناعادلانه خواهد بود که بگوییم این افراد بدون ترس زندگی می کنند. اثبات اینکه کروناویروس تفاوتی میان هیچ کس قائل نمی شود، نیازی به کتاب های علمی ندارد و این ثروتمندان به راحتی می توانند به اطراف خود نگاه کنند و ببینند که چگونه افرادی همچون «جیمز دالان» مالک باشگاه بسکتبال نیویورک نیکس، «تام هنکس» بازیگر مشهور هالیوود و پرنس چارلز، به این ویروس مبتلا شده اند.
یکی از مولتی میلیاردر ها که سه قصر بزرگ در مناطق بیرون از شهر دارد به من گفت: «ما فقط سعی می کنیم تمام تلاش خود را برای خودمان و خانواده هایمان انجام دهیم. شما نمی توانید ما را به خاطر این کار مقصر بدانید». تمام افراد ثروتمندی که من با آن ها صحبت کردم (به شرط عدم افشای نامشان)، همه احساس می کردند اگر در مناطقی با تراکم جمعیتی بالا مانند شهر نیویورک دور شوند، کمتر در معرض ابتلا به کروناویروس خواهند بود. (باید اضافه کنم کسانی که با من صحبت کردند لزوماً نماینده کل گروه ثروتمندان نیستند. سرمایه داران اصلی وال استریت در منطقه «سنترال پارک» دیده شده اند و مطمئناً میلیاردر هایی مانند بیل گیتس بودجه قابل توجهی را برای تحقیقات کروناویروس اهدا کرده اند.)
با این حال باید در نظر داشت که اگرچه ثروتمندان در برابر این اپیدمی مصون نیستند، اما ثروت آن ها قرار گرفتن در قرنطینه و رعایت فاصله اجتماعی را برای این افراد آسان تر می کند. بر خلاف کارگران روزمزد، نظافتچی ها و یا پرستاران بچه که بدون حقوق های خود نمی توانند زنده بمانند، نشریاتی مانند نیویورک تایمز داده هایی را ارائه می کنند که نشان می دهد چگونه این افراد قادر به انجام اقدامات فاصله اجتماعی هستند.
جامعه یک درصدی مولتی میلیاردر های ایالات متحده بسیار بهتر از بقیه ما می توانند این اقدامات را انجام دهند. به نظر می رسد برخی از کسانی که در منطقه همپتون هستند حتی از قرنطینه خود لذت هم می برند. برخی در حال بازی گلف هستند در حالی که برخی دیگر باغبانی می کنند و نکات بهداشتی را با یکدیگر مقایسه می کنند. یک نفر که می دانم غذای خانواده اش هر روز از شهر های بزرگ ارسال می شود. به عبارت دیگر این همان تجربه ای نیست که افراد عادی هر روز با آن مواجه هستند؛ عبور از کنار بیمارستان ها و مراکز بهداشتی که تعداد زیادی از بیماران و کاد درمان در اطراف آن هستند و کارگران ساده ای که برای رسیدن به فروشگاه های مواد غذایی یا مراکز درمانی باید سوار وسایل نقلیه عمومی شوند.
در گفتگو با برخی از این ثروتمندان، علائم بیماری و سردرد نه به خاطر کروناویروس که به خاطر توقف فعالیت های اقتصادی ظاهر می شود، اما آن هم با اعمال معافیت های مالیاتی و بسته های حمایت های مالی که البته بیشتر به نفع همین ثروتمندان است، به سرعت برطرف می شود. برای مثال در بسته حمایت های مالی ایالات متحده یک بند وجود دارد که به توسعه دهندگان تجاری املاک و مستغلات اجازه می دهد زیان استهلاک ساختمان های خود در مقابل مالیات بر سود سایر سرمایه گذاری ها مانند بورس کالا جبران کنند. یک گزارش نیویورک تایمز می گوید که هزینه تخمین زده شده برای این تغییر در طول ۱۰ سال، بالغ بر ۱۷۰ میلیارد دلار خواهد بود. یکی از سرمایه گذاران املاک و مستغلات به من گفت که در روز تصویب این قانون مراقبت در کنگره، جشن را کنار استخر شخصی خود برگزار کرده است. شخص دیگری می گوید: «ما می خواهیم با این قانون بسیار پولدار شویم».
دکتر «اشوین وازان»، اپیدمیولوژیست آموزش دیده در دانشگاه هاروارد به من گفت که او داستان های زیادی درباره افراد ثروتمند شنیده است که تعداد زیادی از تجهیزات پزشکی و از جمله دستگاه تنفس مصنوعی را برای خود تهیه کرده اند. این در حالی است که فرمانداران ایالت های مختلف آمریکا که با شیوع کروناویروس درگیر هستند، می گویند که در حال اتمام امکانات اصلی خود هستند. دو نفر از این میلیاردر ها که با آن ها صحبت کردم به من گفتند که به طور پیشگیرانه، داروی مالاریا- هیدروکسی کلروکین- را دریافت کرده اند، که در حال حاضر تحت آزمایش های بالینی به عنوان یک روش درمانی احتمالی قرار گرفته، اما هنوز استفاده ایمن آن اثبات نشده است.
دکتر وازان می گوید هر پزشکی که این دارو را برای این افراد تهیه کرده، نه تنها کار خطرناکی کرده، بلکه غیر مسئولانه نیز رفتار کرده است. وی گفت: «هر بیمارستانی تحت شرایط کنترل شده آزمایشات بالینی این دارو را انجام می دهد، بنابراین نمی شود هر کسی بگوید می خواهم آن را به فردی در خانه خودش تحویل دهم بدون آنکه بتوان نظارت واقعی بر آن را انجام داد». دکتر وازان با اشاره به اینکه در حال حاضر زمان اتحاد و یک دست شدن متخصصان مراقبت های بهداشتی برای مبارزه با کروناویروس است، گفت: «الان زمان ارئه خدمات دارویی در منزل نیست». با این وجود چند نفر از ساکنان منطقه همپتون به من گفتند که آن ها دقیقاً احساس امنیت می کنند، زیرا پزشکان خصوصی در آنجا خانه دارند و ثروتمندان با پرداخت هزینه های چند ده هزار دلاری می توانند خدمات دارویی در منزل را دریافت کنند.
به گفته مورخ پزشکی، دکتر «آماندا فورمن»، طرز فکر «محافظت از خود» ثروتمندان چیز جدیدی نیست. او می گوید: «در طول جنگ جهانی دوم، با وجود جیره بندی غذا در سراسر بریتانیا، کسانی که توانایی مالی داشتند، می توانستند در هتل مجلل ریتز شام صرف کنند». اما دکتر «ویلیام هاسلتین»، زیست شناس و استاد پیشین پزشکی دانشگاه هاروارد که اخیراً ریاست نهمین اجلاس بهداشت ایالات متحده و چین را بر عهده داشته است، از رویکرد های نخبه گرا در چنین دوران هایی اظهار نگرانی کرده است. به گفته هاسلتین، افرادی که از شهر خارج شده اند، خود را در معرض خطر بیشتری قرار داده اند، زیرا خود را از بهترین بیمارستان ها دور کرده اند. این اظهار نظر، در کنفرانس مطبوعاتی «اندرو کومو»، فرماندار نیویورک در تاریخ ۳ آوریل، مجدداً تکرار شد. وی گفت: «لانگ آیلند به اندازه نیویورک، یک سیستم مراقبت های بهداشتی دقیق ندارد ... و این مسئله ما را بسیار نگران کرده است».
هاسلتین می گوید این یک اشتباه اساسی است که فکر می کنید در فضای باز و وسیع، ایمن تر هستید. او می گوید: «بودن در قصر های مناطق حاشیه ای راحت است ... افراد احساس می کنند در چنین محیط هایی کنترل بیشتری بر امور دارند. این افراد فضای بیشتری دارند و فکر می کنند که افراد با چنین موقعیتی در جهان زیاد نیستید، بنابراین خاص تر هستند. اما همه این ها روانی است». به گفته وی، خطر Covid-۱۹ برابر است با تعداد افرادی که با آن ها روبرو می شوید و ممکن است آلوده باشند. مثل طاعون بوبونیک لندن نیست که توسط کک و موش پخش شده باشد. با Covid-۱۹ دلیلی وجود ندارد که فکر کنیم مردم در مناطق روستایی کمتر از مردم شهر های بزرگ آلوده می شوند.
جدای از تمام این مسائل، در اینجا یک داستان اخلاقی بسیار تلخ وجود دارد. دکتر اماندا فورمن می گوید که اپیدمی کرونا در حال ایجاد یک تقسیم بندی اجتماعی است که می توان آن را با عنوان «سازندگان» و «مصرف کنندگان» خلاصه کرد. اگر سازنده باشید، فردی هستید که راهی برای مشارکت در اجتماع به روش های مختلف پیدا می کنید، از دانشجویی که یک شبکه از داوطلبان را راه اندازی کرده است تا خرید های سالمندان را انجام دهد، تا نخستین افرادی که داوطلبانه در خط مقدم مبارزه با این اپیدمی قرار گرفته اند. اما اگر شما یک مصرف کننده هستید و فقط بر روی خود و بقای خود را تمرکز دارید، آن گاه این اپیدمی برای نقطه پایان شما چه معنایی خواهد داشت.
