قتل نوعروس تهرانی در یک قدمی روز جشن

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از رکنا، این مرد به خاطر ابتلا به بیماری خونی از قضات دادگاه خواست تا زودتر حکم آزادی اش را صادر کنند.

خرداد سال 95، بهنام 32ساله، همسرش به نام مهشید را در خانه شان (خانه پدری اش) در خیابان بنی هاشم با ضربه آجر به سرش کشت و همان جا تسلیم پلیس شد.

وی پای میز محاکمه ایستاد و به درخواست پدر و مادر همسرش به قصاص محکوم شد.

حکم صادر شده در دیوان عالی کشور تحت رسیدگی قرار گرفته بود که وی توانست با پرداخت دیه رضایت اولیای دم را جلب کند و از قصاص رهایی یابد.

اعتراف عجیب در دادگاه

وی دیروز در شعبه دوم دادگاه کیفری یک استان تهران به ریاست قاضی زالی و با حضور یک قاضی مستشار از جنبه عمومی جرم پای میز محاکمه ایستاد .

در ابتدای جلسه بهنام در حالی که رنگ پریده بود و حال مناسبی نداشت، در جایگاه ویژه ایستاد و گفت: مهشید دختر همسایه مان بود که به او علاقه مند شدم و به همراه خانواده به خواستگاری اش رفتم و عقد کردیم. صحبت کرده بودیم اما هنوز جشن عروسی را برگزار نکرده و در تدارک مقدمات جشن ازدواج بودیم. من به او علاقه مند بودم اما حرف هایی که بعضی از اقوام پشت سر او می زدند باعث شد به مهشید مشکوک شوم. آن ها پشت سر همسرم حرف می زدند و می گفتند او دختر خوبی نیست.

وی ادامه داد: آخرین بار وقتی یکی از بستگانم گفت مدتی قبل مهشید را در خیابان همراه یک مرد غریبه دیده است، اعصابم به هم ریخت. به همین دلیل مدام همسرم را تعقیب و در محل درباره گذشته او پرس و جو می کردم .من و مهشید چند بار سر این موضوع با هم درگیر شده بودیم.

وی در تشریح جنایت گفت: آخرین بار در خانه پدری ام بودیم که بار دیگر درباره گذشته مهشید از او سوال کردم اما او که عصبانی شده بود گفت این ماجرا ربطی به من ندارد. در آن لحظه کنترل اعصابم را از دست دادم و با تکه آجری که جلوی در اتاق گذاشته بودیم تا در را باز نگه دارد چند ضربه به سر او زدم. وقتی همسرم غرق خون روی زمین افتاد، پدر و مادرم را خبر کردم و تسلیم پلیس شدم.

وی ادامه داد: من از سال ها قبل به بیماری خونی مبتلا بودم و دارو مصرف می کردم اما در مدت سه سال و چهار ماهی که در زندان هستم به خاطر شرایط زندان نتوانستم داروهایم را به صورت مرتب مصرف کنم. به همین دلیل بیماری من بدتر شد و ناچار بودم هر دو ماه یک بار از زندان به بیمارستان اعزام شوم و خون تزریق کنم. اما حالا بیماری من پیشرفت کرده و تبدیل به سرطان شده است و من حال و روز خوبی ندارم.

وی که حالا 35 سال دارد، گفت: من با سختی زیاد و با پرداخت دیه توانستم رضایت اولیای دم را جلب کنم. حالا از قضات می خواهم به خاطر شرایط بدم در مجازاتم تخفیف قائل شوند تا بتوانم در بیرون از زندان مراحل مداوا را طی کنم .

این متهم در حالی که سرش را پایین انداخته بود گفت: من بلافاصله بعد از قتل همسرم از کاری که کرده بودم پشیمان شدم. من با این اشتباه زندگی خودم، خانواده ام و زندگی خانواده مهشید را سیاه کردم. آن زمان صاحب یک کارگاه بودم و ۱۵ کارگر داشتم و می توانستم زندگی خوبی برای خودم و مهشید مهیا کنم اما با اشتباهی که مرتکب شدم همه چیز را خراب کردم. حالا گرفتار بیماری هستم و به همین دلیل از قضات تقاضای کمک دارم.

در پایان جلسه قضات وارد شور شدند و با توجه به شرایط بیماری این متهم وی را به سه سال و چهار ماه زندان با احتساب روزهای بازداشت محکوم کردند و بدین ترتیب وی به زودی آزاد شود.

تحلیل کارشناس / دهن بینی

مهدی یعقوبی جامعه شناس

دهن بینی یک بیماری روانی نهفته در انسان هاست که اگر کنترل نشود، عواقب بسیار تلخی دارد چرا که همین دهن بینی باعث ضد اجتماعی شدن فرد دهن بین می شود و او را به دره بدبینی هل می دهد و بدون این که اطرافیان بفهمند مرد یا زن دهن بین به یک آشنای خطرناک تبدیل می شود که هر لحظه می تواند برای هر کسی خطر آفرینی کند.

بهترین کسی که می تواند شخص دهن بین را نجات بدهد خود آن فرد است چرا که دهن بینی یک خصیصه پنهان است البته آموزش های همگانی در رسانه ها و به ویژه در صدا و سیما می تواند فرد را از بیماری خاموش خود آگاه کند و او را به سمت درمان این بیماری با مراجعه به مشاوره های کارشناس سوق دهد.

اهالی خانواده و دوستان افراد دهن بین هم نباید در صورت مواجه شدن با چنین خصیصه ای بی اعتنا باشند بلکه بهترین راه نجات فرد دهن بین از عواقب خطرناک این بیماری اش توجه بیش از اندازه به رفتارهای او و آگاه سازی اش است.

در سوی دیگر ماجرا کسانی را می بینیم که مرتب با شایعه سازی باعث اتفاقات ناخوشایند می شوند و بدون توجه به دهن بینی افراد آن ها را در شرایطی قرار می دهند که دست به اقدامات غیر قابل جبرانی می زنند. مردم باید توجه داشته باشند در سرنوشت های تلخ افراد دهن بین گناهی بر دوش آن هاست و باید مراقبت کنند تا روزی از حرفی که نادرست یا حتی درست زده اند، پشیمان نشوند