رژیم درمانی مهراوه شریفی نیا 

نامه ی پنجم
سلام دکتر جان!
امروز دوستم به خانه ام آمد و ناهار مهمان من شد. روز زوج بود و من جوجه، سبزیجاتِ تفت داده شده و سالاد تدارک دیده بودم. برای دوستم یک پیمانه برنج هم طبخ کردم. چه عطری، چه قدی، چه رنگی! چقدر دلم می خواست آن ته دیگ زرد زعفرانی را لای دندان هایم بجوم و از شنیدن صدای قرچ قرچ شکستنش لذت ببرم.
تمام اراده ام را جمع کردم تا بتوانم به لوندی هایش توجه نکنم و مزه ی جوجه ی بی روغنِ مخلوط شده با سیر و ادویه را به هر چیز هوس برانگیزِ دیگری ارجح بدانم.
سالادِ دوستم را به انواع سس های خوشمزه آغشته کردم و در سالادِ خودم دو قاشق آبغوره، یک قاشق پونه ی خشک و یک قاشق زیره ی منفور ریختم. به دوستم گفتم اگر سالاد مرا دوست دارد، می تواند از این ظرف بردارد. برداشت و با اولین چنگال لذت عمیقی در چهره اش پدیدار شد و گفت: “چقدر خوشمزه! من عاشق مزه ی زیره هستم.”
آه خدای من! مگر می شود در این دنیا کسی عاشق مزه ی زیره باشد و آن را نه با اکراه که با عشق میل کند؟ آن هم نه هر کسی، بلکه دوست صمیمی من! اصلا مگر زیره موجود قابل عاشق شدنی ست؟
کاش من هم می توانستم چنین حسی را نسبت به زیره پیدا کنم.
آخرین تلاشم بابت دوست داشتنِ یک چیزِ دوست نداشتنی، پارسال بود برای دوست داشتنِ آبغوره و زنجبیل. تلاش برای ایجادِ عشقی موقت تا بتوانم حضورشان را برای دقایقی در سالاد یا استکانِ آب جهت کمک به هضم غذاهای پرچرب تحمل کنم. شبیه مردهایی که بعد از شکست عشقی به فاحشه ای پناه می برند تا عشق را کمرنگ کند و در دقایق همآغوشی سعی می کنند از او لذت ببرند؛ و بعد فراموشش می کنند... یا نمی کنند... نمی دانم! من مرد نیستم و تا امروز از فاحشه ای برای تسکین عشق استفاده نکرده ام.
بااحترام