به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از شوک، گفت و گوی ما با او را درحالی می خوانید که زهرا از بیمارستان مرخص شده در سلامت کامل است و تنها برای احتیاط بیشتر در قرنطینه خانگی و دوراز اطرافیانش می ماند. شرایط او بعد از دو هفته به حالت کاملاً عادی برخواهد گشت.
از چه زمانی متوجه شدید که علائم بیماری تان شبیه سرماخوردگی های عادی نیست؟
تقریباً از ۱۶-۱۵ روز پیش، علائم سرماخوردگی مثل آبریزش بینی و استخوان درد داشتم. به دکتر مراجعه کردم، برایم مثل همیشه چند قرص سرماخوردگی و استامینوفن تجویز کرد. با اینکه همه نکات را رعایت می کردم، اما حالم بهتر که نشد هیچ، روز به روز استخوان دردم بیشتر شد و قفسه سینه ام هم درد گرفت.دوباره به پزشک عمومی رفتم و بازهم همان نسخه تکراری، تا اینکه روز پنجم، تب شدید، سرفه های ممتد و اسهال و استفراغ هم به سراغم آمد و به ناچار به بیمارستان رفتم. بعد از تقریباً ۵ روز، با سرم و داروهایی که به من زدند، تبم کاهش یافت.
قبلاً هم این علائم را تجربه کرده بودید؟
من زیاد سرما می خورم، اما هیچ وقت همه این علائم را یکجا نداشتم. تب، استخوان درد، اسهال و استفراغ، سینه درد و سرفه های شدید باهم.
وقتی با این علائم به بیمارستان رفتید، چگونه با شما برخورد شد؟
اول از ریه هایم عکس گرفتند. دکتر گفت ریه هایت عفونت کرده و باید بستری شوی. اصلاً حرفی از کرونا نزدند.۳ بار آزمایش دادم و هر ۳ بار جواب منفی بود.با وجود این ۱۰ روز بستری شدم. روز های اول در اتاق جداگانه بودم. بعد از آزمایش های متعدد حدوداً ۲۴ ساعت که گذشت به اتاق عمومی آمدم، تقریباً ۶ نفر دیگر هم در اتاق بودند که می گفتند آنفلوانزا دارند.
شما می دانستید مبتلا به کرونا شده اید؟
اصلاً، به من گفتند آنفلوانزا گرفته ای. آن زمان خبری از کرونا نبود. تلویزیون هم نداشتیم. اطرافیانم هم سعی می کردند روحیه مرا بالا ببرند.دکتر و پرستارها روزهای اول، با لباس عادی می آمدند اما دو روز که گذشت لباس هایشان تغییر کرد و کاملاً ایزوله شدند.
شما با دیدن این لبا س ها نترسیدید؟
من به قدری وحشت و اضطراب داشتم که نمی توانستم تکان بخورم، برخورد کادر درمان به نحوی بود که ناخواسته ما می ترسیدیم. فکر می کردم چه اتفاقی افتاده که همه چیز تغییر می کند. حرف هایی هم دورادور به گوشم می رسید که بیشتر نگران می شدم.از نظر روحی اصلاً حال خوبی نداشتم. مخصوصاً اینکه یکی از هم اتاقی هایم هم فوت کرد.
کرونا داشت؟
یک خانم مسن بود که می گفتند آنفلوانزا دارد، اما سرفه های شدیدی می کرد و به سختی نفس می کشید. ما در این چند روز باهمدیگر آشنا شده بودیم و مرگ او خیلی سخت بود. ببینید درد قابل تحمل بود، اما فضا و جو اطراف باعث ناامیدی می شد. اگر اطرافیانم نبودند، حتماً امیدم را از دست می دادم، درحالی که می دانستم درمان می شوم.
مورد مشکوک در اطرافیان تان نبود؟
به هیچ وجه. من نه به حرم رفته بودم و نه حتی خارج از قم بودم. حیوان خانگی هم ندارم و هنوز معلوم نیست از کجا گرفته ام. من تنها با یکی از دخترانم در خانه زندگی می کنم که خداروشکر او حالش خوب است و هیچ علائمی ندارد. البته از او تا به حال هیچ تستی گرفته نشده است.
الان حالتان کاملاً خوب شده؟
در این مدت اشتهایم را کامل از دست داده بودم و نمی توانستم غذا بخورم، حدود۵-۴ کیلو وزن کم کردم. اما حالا، شرایط بهتری دارم و تنها باید دو هفته در اتاق خانه دور از دیگران باشم. کسی اجازه ندارد بدون دستکش و ماسک به من نزدیک شود.
دکتر گفت که بیماری در درونم کشته شده اما باید حواسم به سلامت اطرافیانم هم باشد. باز هم به مردم می گویم که فقط روحیه شان را حفظ کنند و خودشان را نبازند. بیماری قابل درمان است.
وضعیت مردم در قم چطور است؟
من در این مدت از خانه خارج نشده ام، اما شنیده ام که شهر خلوت شده و مردم نگرانند و سعی می کنند کمتر در محیط های پرتردد رفت و آمد کنند.
مراقبت های پزشکی کرونا را شکست داد
مریم ۵۹ ساله و اهل قم است. او که از قبل بیماری زمینه ای ریوی داشته؛ دوشنبه هفته گذشته با علائم تنگی نفس و سرفه به درمانگاه مراجعه می کند اما پزشکش به او می گوید که باید بستری شود. او بی توجه به توصیه های آقای دکتر به منزل برمی گردد. مریم دو روز بعد اما با حالی بدتر به اورژانس مراجعه می کند و آنجا می فهمد که مبتلا به بیماری کرونا شده است. او چند روزی در بیمارستان بستری می شود و حالا بعد از مدتی در خانه دخترش در سلامت کامل به سر می برد. گفت و گوی ما را با دخترش می خوانید.
چطور متوجه بیماری مادرتان شدید؟
در بیمارستان گفتند که مادرم مبتلا به بیماری آنفلوانزا شده است و البته ریه هایش مشکل هم دارد. آنها نگفتند که مبتلا به کرونا است.
چه علائمی داشت که مجبور شدید در بیمارستان بستریش کنید؟
مادرم هفته پیش به خوبی نمی توانست نفس بکشد. با او به بیمارستان رفتم و همان روز دکتر اعلام کرد که باید بستری شود. مادرم مخالفت کرد و به خانه آمدیم. دو روز گذشت تا اینکه یک شب حالش بد شد. تب و لرز شدید، تنگی نفس؛ سرفه های شدید، بی حال بودند ما سریع با اورژانس تماس گرفتیم و به بیمارستان کامکار رفتیم. پزشکان سریع بالای سر مادرم آمدند و اجازه ندادند ما آن شب او را ببینیم. البته تا چند روزی به ما می گفتند که بیماری ریوی اش عود کرده است و ما هم نگران شده بودیم که وضعیتش چه خواهد شد بالاخره بعد از۲۴ ساعت مادرم را به بخش آوردند و در یک اتاق ۴ نفره.
شما همراه مادرتان بودید؟
بله. روز اول خواهرم بود و بعد خودم ۶ روز در بیمارستان بودم.
شما نگران مبتلا شدن خودتان یا خواهرتان نبودید؟
به ما گفتند که مادرم آنفلوانزا نوع بی گرفته است. به همین خاطر زیاد نگران نبودیم. البته یک روز ضعف شدید و گلو درد داشتم و به اورژانس مراجعه کردم. دکترها بعد از معاینه گفتند خستگی است. آنها تأکید می کردند ویتامین سی مصرف کنم و خود پرستاران هم در بخش بودند. برایم دمنوش می آوردند تا بدنم گرم باشد. البته دارو هم مصرف کردم که خوشبختانه حالم بهتر شد البته این را هم بگویم آخرین روزی که از بیمارستان خارج شوم دوباره چک شدم که مشکلی نداشتم.
هم اکنون خودتان و مادرتان مشکلی ندارید؟
مادرم همچنان تحت نظر است ولی ما او را به خانه آوردیم. پزشکش گفت که ۵ روز در بیمارستان بماند حالش خوب می شود. روز آخر مادرم به سرفه افتاد. دکتر یک روز دیگر را اضافه کرد تا به طور کامل بهبود پیدا کند.فعلاً دارو داده و هم اکنون در اتاقش استراحت می کند. البته شرایط جسمی اش خیلی بهتر شده و خدا را شکر دیگر مریضی نگران کننده ای ندارد اما باید تحت کنترل باشد.
برخورد پرسنل بیمارستان با شما چگونه بود؟
همه چیز عالی بود. دکترها و پرستارها رفتار بسیار خوبی داشتند. وارد اتاق بیماران که می شدند روحیه می دادند. با توجه به اخبار بدی که پخش شده بود بسیاری از بیماران و همراهانشان ترسیده بودند. در این شرایط این پرستارها بودند که به ما امید می دادند. آنها به بیماران آرامش می دادند و البته پرونده پزشکی بیماران هم در دست رئیس بیمارستان بود و خودش می آمد و با بیماران درباره شرایط جسمی شان صحبت می کرد.
وضعیت بیمارستان به لحاظ تجهیزات و دارو و درمان چگونه بود؟
ماسک تا حدودی بود اما اسپری ضد عفونی در بیمارستان کم بود تا جایی که جیره بندی کرده بودند اما رسیدگی پزشکان بموقع و خوب بود.
وقتی که به بیمارستان رفتید وضعیت اورژانس چگونه بود؟ آیا افرادی بودند که مثل مادرتان به این بیماری مبتلا شده باشند و به بیمارستان آمده باشند؟
بله. اورژانس خیلی شلوغ بود و وقتی وارد بخش هم شدیم آدم های زیادی مثل مادرم بودند. البته زمانی که وارد بخش شدم اصلاً اجازه نمی دادند که از آن طبقه به جای دیگر بروم.پرستاران به ما گفته بودند که امکان پخش ویروس وجود دارد. بنابراین من فقط توی طبقه ای بودم که مادرم بستری بود.
زمانی که مادرتان وارد بخش شد آیا پرستاران و پزشکان از لباس ایزوله استفاده کرده بودند؟
بله. آنها با لباس مخصوص رفت و آمد می کردند.
در این مدتی که در بیمارستان بودید آیا شنیدید که پزشک یا پرستاری درگیر این بیماری شود؟
بله دو پرستار مبتلا شده بودند.
هم اکنون وضعیت قم چگونه است؟
مردم قم به شدت ترسیده اند. کسی بیرون نمی رود همه نگران هستند. کسی درباره این بیماری به ما توضیحی نداد.
