صادق زیباکلام: تندروها چشم دیدن من را ندارند/ به من حسودی می‌کنند!

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از شرق، حالا برای دانستن جزئیات بیشتر از این دیدار و البته علت حملات رسانه ای تازه برخی نیروها به او، ساعتی را با این استاد دانشگاه به گفت وگو نشستیم که مشروح آن را در ادامه می خوانید.

آقای دکتر، دیدار اخیر شما با سفیر فرانسه کلی حاشیه ساز شده است؛ قدری از این دیدار برایمان بگویید.

ملاقات با سفرای کشورهای خارجی از دوم خرداد سال 76 آغاز شد؛ زمانی که من یک سری مقالات در روزنامه های دوم خردادی مانند جامعه، طوس، عصر آزادگان و... می نوشتم. با انتشار این مقالات تماس هایی از سفارت های کشورهای غربی مانند آلمان، فرانسه، انگلیس، سوئد و سوئیس با من گرفته می شد و می گفتند که سفیر یا نفر دوم سفارت یا مسئول سیاسی سفارت می خواهد با شما ملاقات داشته باشد. من در ابتدا مردد بودم که اگر چنین ملاقات هایی داشته باشم، وزارت خارجه و وزارت اطلاعات مشکلی خواهند داشت یا خیر؟ به همین دلیل برای آقای علی یونسی، وزیر اطلاعات وقت و آقای کمال خرازی، وزیر خارجه وقت، نامه ای ارسال کردم و نوشتم که از سفارت ها درخواست ملاقات برای من آمده است؛ آیا ملاقات با مقامات سفارت ایرادی دارد یا خیر؟ مدتی صبر کردم تا پاسخی دریافت کنم اما هیچ پاسخی از سوی وزارت اطلاعات و وزارت امور خارجه برای من نیامد. من هم پیش خود گفتم سکوت علامت رضایت است؛ پس به درخواست های ملاقات پاسخ مثبت دادم. البته بعد از آن، هربار که سفیری درخواست ملاقات می داد، بازهم به وزارتخانه های مذکور نامه می نوشتم که قرار است در فلان روز با فلان سفیر یا مقام سفارت در دانشگاه یا سفارتخانه دیدار داشته باشم و خودم می رفتم و نامه ها را با پست سفارشی به وزارت اطلاعات و وزارت امور خارجه ارسال می کردم. هیچ وقت هم تماسی از مقامات با من گرفته نمی شد که مثلا دیدار با سفیر این یا آن کشور غربی منعی دارد. به میهمانی های سفارتخانه ها هم دعوت می شدم؛ مثلا هیئت نمایندگان پارلمان انگلیس به ایران آمده بود و از من و چند فرد دیگر برای حضور در آن میهمانی دعوت می کردند که همه اینها را به مقامات اطلاع می دادم و آنها هم نفیا حتی تذکری هم به من نمی دادند؛ البته به جز یک بار که سفارت قطر به مناسبت جشن تاج گذاری حاکم این کشور من را به میهمانی سفارت دعوت کرد که قبل از رسیدن دعوت نامه به دستم، از وزارت خارجه تماس گرفتند که به این مراسم نرو که من هم نرفتم و همین حالا هم همین طور است و اگر هر مقامی بگوید که با فلان سفیر دیدار نکن یا به فلان میهمانی نرو، حتما حرفشان را گوش می دهم؛ بنابراین اصلا موضوع پیچیده ای در میان نبوده و نیست و مقامات امنیتی و وزارت خارجه از همه این دیدارها اطلاع دارند. حالا اینکه یک عده می کوشند مثلا یک دیدار ساده با سفیر فرانسه را طوری جلوه دهند که انگار حرف های مگویی در آن دیدار مطرح شده و من اطلاعات خاصی به غربی ها می دهم، صرفا مشکل نیروهای تندروها با شخصیت صادق زیباکلام است؛ وگرنه خودشان هم می دانند که زیباکلام همه اصول و خطوط را رعایت می کند. دوستان ارزشی به من می گویند جاسوس و دیدار با سفیر فرانسه را سند جاسوس بودن من می دانند؛ درحالی که صادق زیباکلام به عنوان یک استاد دانشگاه به چه اطلاعات طبقه بندی شده ای دسترسی دارد که بخواهد اسرار نظام را به غربی ها بدهد؟ من صرفا مسائلی را به آنها هم می گویم که در روزنامه «شرق» می نویسم یا در کلاب هاوس مطرح می کنم یا پیش از کرونا در مناظره هایی که در دانشگاه برگزار می شد، بیان می کردم. هیچ چیز محرمانه ای نه می گویم و نه در اختیار دارم که مطرح کنم.

پس هدف از این میزان هجمه به شما در پی دیدار با سفیر فرانسه را در چه می دانید؟

من تصور می کنم اگر یک استاد نزدیک به تندروها که گفتمانش دفاع از وضع موجود است با سفیر فرانسه دیدار می کرد، آب از آب تکان نمی خورد و هیچ تیغ و تیشه ای بیرون نمی آمد و واکنشی را در پی نمی داشت اما وقتی من با یک سفیر دیداری محترمانه و معمولی دارم، بسیاری حسادت می کنند که مگر این زیباکلام چه کسی است که سفیر فرانسه و همسرش به ویلایش در میگون می روند؟ و پیش خود می پرسند پس چرا ما مورد توجه آنها نیستیم؟ بنابراین حتما حسادت بخش مهمی از پروژه تخریب من را تشکیل می دهد؛ از سوی دیگر به طورکلی با سخنان و مواضع من مشکل دارند و چون از حرف های من درباره مسائل مختلف خوششان نمی آید، هر بهانه ای پیدا می کنند، توپخانه های رسانه ای خود را روشن می کنند و من را نشانه می روند.

آبگوشت خوری سفیر فرانسه و همسرش در میگون به میزبانی صادق زیباکلام

شما اشاره کردید که بحث هایی عادی را که ممکن است در مطبوعات یا رسانه های اجتماعی بیان کنید، در دیدار با سفرا مطرح می کنید اما به هرحال برخی نیروها هم با دست فرمان خودشان جلو می روند و طوری القا می کنند که گویی بحث هایی امنیتی در چنین دیدارهایی مطرح می شود. مصداقا بفرمایید که چه موضوعاتی در چنین دیدارهایی از سوی شما و سفرا یا مقامات سفارت ها مطرح می شود؟

اول بگویم که برخلاف تندروها من در مواجهه با مقامات دیگر کشورها ادب را رعایت می کنم و طلبکارانه حرف نمی زنم و اگر نقد و نظری دارم محترمانه مطرح می کنم. مثلا در مواجهه با مقامات سفارت فرانسه می گویم که شما باید در زمینه حقوق بشر بیشتر فعال باشید یا به هریک از مقاماتی از سفارتخانه های کشورهای غربی مانند همین فرانسه یا آلمان می گفتم که مردم ایران انتظار دارند کشورهای اروپایی مستقل از آمریکا تصمیم بگیرند و نگران واکنش های منفی آمریکا نباشید یا به مسئله ارسال دارو به ایران اشاره می کردم که چرا دولت های اروپایی در شرایط تحریم های سنگین آمریکا کاری برای رساندن دارو به ایران نمی کنند؟ آنها هم پاسخ می دادند که به این دلایل شرکت های داروسازی نمی توانند به طور حداکثری به ایران دارو بفرستند زیرا جدای از تحریم ها ایران عضو FATF نیست و امکان پرداخت پول داروها را ندارد؛ علاوه بر این می گفتند که بسیاری از کمپانی ها و شرکت های آلمانی و فرانسوی حرف شنوی از دولت مرکزی کشور خود ندارند و فرای دارو در زمینه های صنعتی دیگر هم می ترسند که در ایران سرمایه گذاری کنند، زیرا ممکن است مورد غضب آمریکا واقع شوند؛ از توتال گرفته تا سیتروئن و... و می گفتند که این شرکت ها می ترسند در شرایط تحریم ایران از سوی آمریکا با سرمایه گذاری در ایران در لیست منفی آمریکایی ها قرار بگیرند. یک موضوع دیگر هم که من مطرح می کردم این بود که ایران فارغ التحصیلان برجسته ای دارد؛ چرا فضایی فراهم نمی کنید که استادان ایرانی بتوانند این دانشجویان را به کشورهای شما معرفی کنند تا بورسیه شوند و در رشته های مختلف در کشورهایتان ادامه تحصیل دهند؟ یا سفیر قبلی آلمان نسبت به دهکده امید نگاه خیلی مثبتی داشت و می گفت که می شود ان جی اوهای آلمانی بیایند و پروژه هایی را مشابه آنچه شما در کرمانشاه بانی اش بودید، در شهرها و روستاهای ایران اجرائی کنند. می گفتند که وزارت خارجه اگر پیگیر این موضوع شود، حتما قابل تحقق است. همین سفیر فرانسه در دیدار روز جمعه هم همین مسئله را به نوعی دیگر مطرح کرد و گفت که می توانیم ان جی اوهایی را معرفی کنیم تا در راستای توسعه پایدار در ایران فعالیت کنند اما واقعیت این است که آدم می ترسد که پیگیر چنین پروژه هایی باشد، زیرا ممکن است پای آن ان جی او به ایران باز نشده هم برای آنها و هم برای من مشکلاتی به وجود بیاید و اتهاماتی علیه مان مطرح شود. در همین پروژه دهکده امید خداخدا می کردم که نکند محل ساخت وساز ما نزدیک به یک پایگاه امنیتی باشد که بگویند این زیباکلام اهداف جاسوسی داشته است. به هرحال چنین دغدغه هایی در دیدار با سفرا مطرح می شود و به نظرم بسیار هم خوب است، زیرا در شرایط تحریم های آمریکا می توان در ارتباط با اروپایی ها اتفاقات مثبتی به نفع مردم را رقم زد؛ چه در حوزه توسعه، چه در موضوعات مهم محیط زیستی و چه در اقتصاد. هرچند کمپانی های اروپایی مانند آنچه در ایران می بینیم، می توانند حرف شنوی از دولت نداشته باشند.

افزون بر موضوع اخیر خود شما هم همیشه در معرض هجمه های متعدد هستید.

بله و دیدار با سفیر فرانسه بهانه است؛ مشکل جای دیگری است. من انتقاداتی را مطرح می کنم که به مذاق برخی نیروها خوش نمی آید و تلافی اش را بعد از دیدار با سفیر درمی آوردند که آمده ویلای میگونِ من و آبگوشت خورده است. ببینید که در چندسال اخیر چه مشکلاتی را من تجربه کردم. در ماجرای دهکده امید حساب من مسدود شد و بعد از کلی بازرسی که هیچ مورد خلافی پیدا نشد و همه هزینه ها با همه پول هایی که جمع شده بود، هم خوانی داشت، حساب من باز شد؛ دوباره بعد از شش ماه حساب بسته شد. بعد از کلی پیگیری گفتند شما باید بروید و نامه ای از هلال احمر بگیرد که این نهاد شما را به رسمیت می شناسد؛ منی که سه ، چهار سال دهکده امید را پیش برده بودم و تازه می گفتند که هلال احمر باید شما را به رسمیت بشناسد. این یکی از موضوعاتی است که واقعا من را خسته کرد؛ چه رسد در موضوعات سیاسی که هر اظهارنظر من منشأ حمله برخی نیروها می شود.

و حرف پایانی؟

تندروها چشم دیدن من را ندارند و ناراحت می شوند که زیباکلام مدام نسبت به سیاست های آنها انتقاد می کند؛ وگرنه یک دیدار ساده با یک سفیر که حرف های خیلی عادی ای هم ردوبدل شده است، هیچ حساسیت ویژه ای ندارد و حتی همان هایی که به من حمله می کنند هم این را می دانند.