معرفی شهرستان آبیک

شهرستان آبيک با مساحتي بالغ بر 1302 کيلومتر مربع داراي دو بخش، 2 شهر، 5 دهستان، 56 دهياري فعال ، 126 آبادي است و در حال حاضر جمعيتي حدود 98000 نفر را که 58000 نفر آنان در شهرها و 40000 آنها در روستاها ساکنند را در خود جاي داده است.رشد جمعیت شهر آبیک از دههٔ ۱۳۵۵ تا ۱۳۶۵ برابر ۶۶۰٪ و از سال ۱۳۶۵ ۱۳۷۵ برابر ۱۹۰٪ اعلام شده است.

جاذبه های گردشگری

در سال هایی نه چندان دور در ادامه برخی از جاذبه گردشگری شهرستان آبیک معرفی میشود.

روستای زرگر آبیک

روستای زرگر استان قزوین شهرستان آبیک بخش بشاریات واقع شده است. روستایی عجیب با زبان لاتین و مردمانی مثل گلادیاتور که مردم عاشق ایران را در خود جای داده است. این روستا هم ایرانی هستند و هم اروپایی، هم فارسی میدانند هم ترکی، چهره شان هم شبیه آریایی هاست و هم شبیه گلادیاتورها. مردم این روستا مانند سایر روستاهای دیگر کارشان دامداری و کشاورزی می باشد. اما این روستا یک تفاوت مهم دارند و آن این است که زبان مادری شان “رومانو” است. داستان زبان رومانو بیشتر شبیه افسانه است. زرگری ها خودشان هم دقیقا نمی دانند متعلق به کجای جهان می باشند و چه شد که به ایران آمدند و شدند رومانوی شیعه کشاورز ایرانی، قدیمی های روستا یادشان است که در زمان جوانی شان پیرمردی در زرگر بوده است که تمام حساب و کتاب هایش را به زبان روسی می نوشته است، اما بعد از مرگ او نوشتن به زبان روسی از بین رفته است، اما امروزه این مردم همه شان به زبان رومانو حرف می زنند و به لاتین می نویسند. چندین سال قبل بچه های تحصیل کرده زرگر چند لغت به زبان رومانو در اینترنت منتشر کردند و از تمام مردم دنیا خواستند که اگر این لغات را می شناسند به ایران بیایند.چند ماه بعد سه مسافر از فرانسه و انگلیس به روستای زرگر آمدند و در حالی که شادی کنان، ساز و دهل می زدند از این که همزبان هایشان را در ایران پیدا کرده اند دست از پا نمی شناختند. زرگری ها می گویند این سه مرد از تجار بزرگ کشورشان بودند که ایتام زیادی را حمایت می کردند و اهل کار خیر بودند، اما تعجب می کردند از این که زرگرهای ایران که زبان رومانو را با زبان فارسی و ترکی آنچنان آمیخته اند که اصالت زبان به آن شکل که در اروپا تلفظ می شود از بین رفته است. اگر به این روستا رفته باشید در بدو ورود برایت آیرانه سی می آورند. آیرانه سی یعنی دوغ آن هم دوغی خنک شده با تکه های یخ که یک قاشق غذاخوری پر، رویش کره است و هر کسی نصیبش نمی شود.اگر شما به حرف زدن زرگرها به زبان رومانو گوش فرا دهید، حتی کلمات را هم تشخیص نمی دهید چه رسد به معنای آن، اما مردمان این روستا آنچنان با محبت می باشند که سرعت حرف زدنشان را کم می کنند و شمرده شمرده کلمات را ادا می کنند تا غیر رومانو ها هم چیزی بفهمند.

روستای زاغه

زاغه آبیک ، روستایی از توابع بخش بشاریات شهرستان آبیک در استان قزوین ایران است. این روستا در دهستان بشاریات شرقی قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۸۶۱ نفر (۲۱۷خانوار) بوده است.این روستا در کنار نیروگاه شهید رجایی قزوین واقع شده است که مردم این روستا بومی و از اهالی کرد زبان کشورمان می باشند.این روستا به دلیل دارا بودن از اراضی وسیع و مستعد کشاورزی و همچنین میزان آب فراوان از نظر آب و خاک مستعد کشاورزی مشکلی ندارد.محصول اصلی کشاورزی این روستا ذرت علوفه ای و چغندر قند می باشد.این روستا دارای ۲۵۰ خانوار جمعیت ثابت می باشد که در فصل تابستان به تعداد بیشتری نیز می رسد.از بقاع متبرکه این روستا می توان به امامزاده زکریا اشاره کرد.این روستا دارای خانه قرآنی وابسته به اداره ارشاد قزوین بوده که برگزاری کلاس های روخوانی، روان خوانی،مفاهیم، حفظ و قرائت، ترتیل،تجوید و در کنار آن برگزاری کلاس آموزش قرائت صحیح نماز و قرآن ویژه بزرگسالان و خردسالان و برگزاری آزمون نهایی کلاس های مختلف آموزش قرآن کریم از دیگر فعالیت های این خانه قرآن می باشد.

روستای بهجت آباد آبیک

بهجت آباد (آبیک)، روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان آبیک در استان قزوین ایران است که ۱۵ کیلومتری شهرستان آبیک واقع گردیده است. این روستا در دهستان کوهپایه شرقی قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۳۵۰ نفر (۱۱۰خانوار) بوده است.مردم این آبادی به مهمان نوازی شهره بوده و به گویش زیبای تاتی صحبت می کنند.اکثریت مردم این روستا از راه کشاورزی و دامداری امرار معاش می کنند.و تعدادی از جوانان این روستا نیز در مشاغل تولیدی و صنعتی مشغول به فعالیت هستند.از جمله مکان های دیدنی این روستا می توان باغ اقای لطفعلی،پیست موتورسواری،چهارپل،آسیاب دره،کوهای با صفای آن اشاره کرد که در فصل تابستان میزبان گردشگران بسیاری می باشد که از هوای گرم استان به این مناطق پناه می آورند.

روستای طیخور

طیخور، روستایی کوهستانی از توابع بخش مرکزی شهرستان آبیک در استان قزوین ایران است که با شهرستان آبیک ۳۰ کلیومتر فاصله دارد. این روستا در دهستان کوهپایه شرقی قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۲۱۰ نفر (۸۰خانوار) بوده است. از روستاهای این منطقه می توان به اتانک، کهوان، طیخور، توداران، بهجت آباد، جزمه، صمغ آباد، کهوان و خود زیاران اشاره کرد که معیشت غالب مردم این روستاها از راه دامپروری و کشاورزی است.مردم این روستا به زبان شیرین و زیبای تاتی تکلم می کنند و برای رسیدن به این روستا باید از محور قزوین آبیک استفاده کرد و بعد از رسیدن به ناصرآباد از جاده اصلی خارج و با پشت سر گذاشتن ناصرآباد و بهجت آباد و طی مسافتی حدود ۲۰ کیلومتر به طیخور رسید.این روستا محصور در میان رشته کوههای البرز مرکزی می باشد و دامنه های سرسبز آن همواره در فصل بهار مملو از گیاهان دارویی و غذایی می شود.دورتادور این روستا را باغات گلابی،انگور،گردو آلبالو و گیلاس فراگرفته است.

روستای دار السرور

دارالسرور، روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان آبیک دهستان کوهپایه شرقی استان قزوین ایران است. این روستا در دهستان کوهپایه شرقی قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۱۶۹ نفر (۴۵خانوار) بوده است.این روستا با مرکز استان ۳۰ کیلومتر فاصله داشته و برای رسیدن به این روستا باید از محور قزوین آبیک استفاده کرد.اکثریت مردم این کشاورز بوده و تعداد اندکی از خانوارهای آن به دامداری مشغول می باشند.محصولات عمده کشاورزی این روستا گندم و جو می باشد.و عمده محصولات باغی این روستا گردو بادام نگور و گیلاس می باشد.اسم قدیمی و اصیل این روستا دار کوره بوده که به مرور زمان به دارالسرور تغییر اسم می دهد.گویش این مردم تاتی باشد و دارای آیین ها و رسوم اصیل تاتی ایرانی می باشند.

مقبره رئیس المجاهدین آبیک

مقبره رئیس المجاهدین در ۲۵ کیلومتری جاده قزوین- تهران در شهرستان آبیک واقع شده است. نام اصلی ایشان میرزا حسن شیخ الاسلام است و فرزند میرزا مسعود شیخ الاسلام قزوینی می باشد. میرزا حسن رهبر نهضت آزادی خواهان مشروطه در قزوین بود و به دلیل مجاهدات و جانفشانی های فراوانی که در براندازی نظام استبدادی از خود نشان داد، به «رئیس المجاهدین» ملقب شد. میرزا حسن مردی ظلم ستیز و مردم دوست بود و به ساختن تأسیسات عام المنفعه همت می گماشت. وی در سال ۱۳۳۶ هجری قمری از دنیا رفت و در آرامگاهی که برای خود ساخته بود، مدفون شد. ایشان همچنین در این محل یک آب انبار و چند اتاق بنا نمود و موقوفاتی از جمله یک کاروانسرا و مقداری زمین برای آن تعیین نمود تا از محل عایدات آن ها وسایل پذیرایی رایگان از رهگذران و مسافران فراهم آید ولی یکی از دامادهای وی کاروانسرا را تخریب و مصالح آن را به یغما برد و اراضی موقوفه نیز به تصرف دیگران درآمد.بنای مقبره آجری و به ابعاد ۱۲/۶۰×۱۵ متر در دو طبقه ساخته شده که سرداب در طبقه زیرین قرار گرفته و یک طبقه نیز روی آن قرار دارد. اتاق مقبره به صورت چهارگوش در مرکز بنا واقع شده است. طاق نماهای شمالی و جنوبی به ایوان های شمالی و جنوبی راه می یابد. سقف اتاق ها با قوس گهواره ای شکل پوشش یافته است. روی اتاق مقبره گنبدی آجری برپا گردیده که با کاشی های رنگی و طرح های هندسی تزئین نموده اند. در این مقبره همسر ایشان نیز مدفون می باشد.

امامزاده علی آبیک

امامزاده علی آرامگاه علی بن عون می باشد که در روستای شکرناب از توابع شهرستان آبیک قرار دارد. بنای بقعه هشت ضلعی و طول تقریبی هر ضلع ۷/۸۰ متر است. جرزها و طاق نماهای خارجی با قوس های تیزه دار قاب سازی شده اند. داخل حرم نیز به شکل هشت ضلعی است و روی هر ضلع آن طاق نمایی دیده می شود. گنبد رگ ترک دار آجری بر روی مرقد امامزاده قرار گرفته است. ورودی حرم در شمال بقعه قرار دارد و در کتیبه بالای در ورودی، سال ساخت بنای اصلی حرم (۸۸۴ هجری قمری) و نام سازنده آن (درویش نورالدین) به چشم می خورد.

روستای پلکانی و زیبای توداران

پس از طی کردن مسافتی از سمت اتوبان آبیک به سمت قزوین و نزدیک ناصراباد به ورودی و خروجی می رسیم که مسیر روستای بهجت آباد است.پس از عبور از کوه های در هم تنیده به روستایی می رسیم که پلکانی بوده و جاذبه های گردشگری جذاب و متنوعی دارد؛ روستایی که گویش مردم آن تات بوده و به شغل دامداری و باغداری مشغول هستند و بافت قدیمی روستا همچنان پابرجا مانده است.ساعت حدود 9 صبح یکی از روزهای تابستان به همراه سرپرست اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری شهرستان آبیک و یکی از مأموران یگان حفاظت این اداره از جاده قدیم آبیک- قزوین به سمت روستای توداران از توابع بخش مرکزی این شهرستان حرکت کردیم.بعد از حدود 10 دقیقه، به سه راهی ناصرآباد رسیدیم و سپس مسیر خود را به روستای بهجت آباد ادامه دادیم که در این مسیر، جاده وضعیت مناسب و خوبی نداشت؛ از زیر پل کوچکی که اتوبان قزوین- تهران از آن رد می شود، عبور کردیم و حرکت ما همچنان استمرار داشت.در مسیر حرکت به سمت روستای توداران تا چشم کار می کرد در سمت چپ و راست طبیعت بکر و مناظر زیبایی از کوه های بسیاری وجود داشت؛ مسیر جاده هم پیچ در پیچ بود تا اینکه به یک دو راهی رسیدیم که از سمت راست آن به سمت روستای توداران رفتیم؛ گرچه باید گفت در سمت چپ این دو راهی، مسیر روستای طیخور از دیگر روستاهای بخش مرکزی شهرستان آبیک بود.

حمام روستای توداران

بنابراین گزارش، از حیاط مسجد، پشت بام حمام قدیمی روستای توداران قابل مشاهده بود که سه نورگیر مخروطی شکل که روشنایی حمام را تامین می کنند، به چشم می خورد و در سمت چپ حمام هم هیزم هایی چیده شده بود و دود آتشدان از حمام بلند بود و بوی دود به مشام می رسید.از حیاط مسجد و درخت چنار بیرون آمدیم و به سمت حمام قدیمی که همسای دیوار به دیوار درخت چنار است و به گفته اهالی به دوران پهلوی دوم و قاجار می رسد و جد در جدشان از این حمام استفاده می کردند، حرکت کردیم.دیوارهای حمام از سنگ و گِل و چوب ساخته شده بود؛ حمام از دو بخش تشکیل شده بود، بخش نخست حمام بود که در ورودی آن دو ستون چوبی قرار داشت.از در آهنی حمام وارد که شدیم، جاکفشی چوبی وجود داشت که در دو طبقه و با پایه های چوبی استوانه ای ساخته شده بود.درب کوچکی وجود داشت که از آن وارد مکان دیگری شدیم که سمت راست آن حوضچه مستطیلی شکل وجود داشت و چهار طاق قوسی مانند در این مکان مربعی شکل وجود دارد که لباس ها را در کمد فلزی به عنوان رختکن قرار می دهند.وارد اتاقی شدیم که در سمت چپ آن راهرویی وجود داشت که دارای پنجره کوچکی هم بود.برای استفاده از آب گرم، مردم برای استحمام با ظرفی آب برمی دارند و به شست و شو می پردازند.به سمت آتشدان رفتیم که دارای درب چوبی بود و داخل آن محلی وجود داشت که هیزم ها را برای گرم کردن مخزن، داخل آن ریخته بودند. البته برخی اهالی هم به محل ریختن هیزم «تینیک» می گفتند.طاقچه قوسی مانند مربعی شکلی وجود داشت که دو چوب را به حالت ضربدری قرار داده بودند تا فرد بتواند از مخزن آب گرم بردارد و به استحمام بپردازد.

استفاده از حمام روستای توداران به طور نوبتی

از کنار آتشدان آب چشمه جاری و روان بود؛ آبی که از بالای روستای توداران به درخت چنار و حمام می رسید، به سمت پایین دست روستا ساری و جاری بود.دو نفر از بانوان روستا در محل جمع آوری هیزم ها بودند که مقابل حمام وجود داشت.

و در پایان.....

معرفی شهرستان دیدنی لنجان