به گزارش ساعد نیوز به نقل از فرارو/ از آنجایی که حکومت تحت رهبری «شی جین پینگ» رئیس جمهور چین تحقیقاتی را در مورد «اقتصاد سیاسی سوسیالیستی با ویژگی های چینی» تامین مالی می کند به نظر می رسد چین دیگر علاقه ای به اقتصاد کلاسیک غربی ندارد. «شی جین پینگ» رئیس جمهور چین در حالی که در ماه آوریل از دانشگاه رنمین چین بازدید کرد به دانشجویان و اساتید گفته بود: «ما باید به ترویج مدرنیزاسیون مارکسیسم ادامه دهیم». او گفت که تحقیقات علوم اجتماعی باید «ویژگی های چینی» داشته باشند و به «سیستم دانش مستقل چین» کمک کنند. این یک تضاد قابل توجه با یازده سال قبل بود زمانی که «هو جینتائو» سلف «شی» از همان دانشگاه بازدید کرد و به بحث های مربوط به اقتصاد کلان «با دقت گوش داده بود». آن زمان سال های شکوفایی چین بود. اقتصاد چین با سرعتی بیش از ۱۰ درصد در سال در حال رشد بود و کارآفرینان خصوصی در بخش هایی مانند املاک، مستغلات و فناوری با استقلال بیش تری نسبت به هر زمان دیگری کار می کردند. البته در آن زمان فساد و آلودگی در اقتصاد چین بیداد می کرد و هیچ گونه اشاره ای به «کارل مارکس» و افکار و آثار او صورت نگرفت. اکنون «شی» با دو اقتصاددان سیاسی «» لیو وی «رئیس دانشگاه و» ژائو فنگ" ملاقات کرده که مارکسیسم را با عناصر اقتصاد غرب ترکیب کرده اند. این بازدید بر محوریت برای تامین مالی و حمایت از پژوهشگرانی که نسبت قدرت تجارت خصوصی تردید دارند صورت گرفته و در آن از برخی از ممنوعیت ها برای سرمایه خصوصی در کلیه بخش ها حمایت به عمل آمد. پیام این دیدار واضح بود: در چین امروزی مارکسیسم بازگشته و سرمایه گذاران بهتر است حواس شان به این موضوع باشد. این تغییر فکری یک شبه رخ نداده، اما در دو سال گذشته آشکارتر از همیشه شده است. از اواخر سال ۲۰۲۰ میلادی زمانی که حزب کمونیست چین وعده داد که «گسترش بی نظم سرمایه» را مهار کند تهاجمی نظارتی از سوی دولت بر اقتصاد و بازار سهام صورت گرفته است. پکن قدرت بزرگترین شرکت های اینترنتی و بازی های ویدئویی کشور را با قوانین جدید با پشتوانه جریمه های سخت کاهش داد و کارزاری را برای کاهش رشد بدهی راه اندازی کرد و صنعت املاک و مستغلات تحت سلطه بخش خصوصی را خفه کرد. سپس صنعت عظیمی که تدریس خصوصی را به دانش آموزان ارائه می کرد کاملا غیر قانونی اعلام شد. در ابتدا اقتصاددانان در بانک های سرمایه گذاری اظهارات حزب در مورد «گسترش بی نظم سرمایه» را به عنوان فراخوانی برای مهار قدرت شرکت های بزرگ تفسیر کردند که مشابه تلاش های ضد انحصاری در آمریکا و اروپا برای اعمال پلتفرم های فناوری بود. با این وجود، اقتصاددانان سیاسی که توسط «شی» قدرت گرفته اند آن را به گونه ای متفاوت می بینند: آنان خواستار تجدید نظر اساسی در روابط بین دولت و بخش تجاری خصوصی هستند. «یوئن یوئن آنگ» استادیار دانشگاه میشیگان و کارشناس مسائل مرتبط با سیاست چین می گوید: «آن چه شی می کوشد انجام دهد استفاده از دولت برای رفع مشکلات سرمایه داری است». البته شی و متفکران حلقه او این را نمی گویند. سرمایه داری به طور رسمی در «اقتصاد بازار سوسیالیستی» چین وجود ندارد. هر پژوهشگر چینی که بخواهد آشکارا مقاله ای منتشر کند نباید از خط حزبی منحرف شود. تعریف حزب موضوع مهمی را به تصویر کشیده است: چین برنامه ریزی دولتی و مالکیت در حوزه های حیاتی مانند صنایع سنگین و مالی را با رویکردی غیرمستقیم تر با بخش هایی که کمتر استراتژیک به نظر می رسند ترکیب می کند. از دهه ۱۹۸۰ میلادی تحت تاثیر نظریه های غربی مبنی بر این که بازار ها کارایی را افزایش می دهند پکن به شرکت ها اجازه داد تا تقریبا برای همه محصولات بر اساس عرضه و تقاضا قیمت ها را تعیین کنند. دولت به سختی در بازار های کاری مداخله کرد مگر از طریق سیاست موسوم به «هوکو» که کارگران مهاجر را از مزایای تامین اجتماعی موجود در شهر ها منع می کند. با توزیع مجدد اندک ثروت کارآفرینان ثروتمند اغلب بر سیاستگذاری ها تاثیرگذار بودند و برخی روابط دوستانه را با مقام های محلی ایجاد کرده بودند. این مدل بیش از سه دهه دوام آورد، اما افزایش نابرابری و فساد مشروعیت آن را از بین برد. «شی جین پینگ» با سرکوب شدید اختلاس و فراخوان ها برای «شکوفایی مشترک» عناصر کلیدی آن مدل را زیر سؤال برد. دیدگاه های سیاسی شی که در ژوئن ۶۹ساله می شود در دهه ۱۹۶۰ میلادی در نقطه اوج نفوذ مارکسیسم بر چین شکل گرفت. اگرچه او نام خود را برای اداره استان ها با برخی از بزرگترین مشاغل خصوصی چین مطرح کرد، اما به درس های اولیه مارکسیستی وفادار باقی ماند. شی در یکی از سخنرانی های مهم خود به عنوان رهبر حزب پیش از کسب مقام ریاست جمهوری در سال ۲۰۱۳ میلادی گفته بود: «تحلیل مارکس و انگلس از تضاد های اساسی جامعه سرمایه داری کهنه نشده است. سوسیالیسم باید پیروز شود». تا سال ۲۰۱۵ میلادی «شی» خواهان خروج از بن بست اقتصاد تحت تأثیر غرب بود و از دانشگاهیان می خواست تجربیات کشور را در مجموعه ای از نظریه های تازه خلاصه کنند که از آن تحت عنوان «اقتصاد سیاسی مارکسیستی چین» یاد می کرد. سقوط مالی ۲۰۰۸ میلادی بسیاری را متقاعد کرده بود که اقتصاددانان غربی دیگر پاسخ کارامدی ندارند. با وجود حزبی که مسئول دانشگاه هاست نظریه جدید به یک اولویت تحقیقاتی اصلی برای دانشگاهیان تبدیل شده است که اکنون از آن تحت عنوان «اقتصاد سیاسی سوسیالیستی با ویژگی های چینی» (SPECC) یاد می کنند. اکنون پول برای انجام پروژه های تحقیقاتی در جریان است. تا پیش از سال ۲۰۱۶ میلادی، تعداد انگشت شماری از مطالعات مرتبط با «اقتصاد سیاسی» در فهرست سالانه پروژه های تحقیقاتی علوم اجتماعی واجد شرایط برای دریافت حمایت از سوی دولت مرکزی قلمداد می شدند. تا سال ۲۰۱۹ میلادی این تعداد به ۱۸ پروژه سالانه رسید. پکن هفت مرکز تحقیقاتی اقتصاد سیاسی سوسیالیستی با ویژگی های چینی را در دانشگاه های برتر کشور ایجاد کرد جایی که پژوهشگران پیشنهادات شان برای سیاستگذاری و پیش نویس متون آموزشی و درسی را مطرح می کنند. هر دو اقتصاددانی که شی در جریان بازدید از دانشگاه خود در ماه آوریل با آنان ملاقات کرد از مرکز تحقیقاتی اقتصاد سیاسی سوسیالیستی با ویژگی های چینی تحت رهبری لیو بودند. در یکی از متون درسی تهیه شده توسط مرکز تحقیقاتی اقتصاد سیاسی سوسیالیستی با ویژگی های چینی برای دانشجویان مقطع کارشناسی آمده است که اقتصاد غربی را نمی توان کورکورانه مورد ستایش قرار داد و یا به سادگی از آن تقلید و پیروی کرد. در این کتاب آمده است که برای توضیح اقتصاد از نظریه های مارکسیستی مانند استثمار و ارزش اضافی استفاده می شود. اقتصاددانان سیاسی چین خواستار ملی سازی کل اقتصاد نیستند، اما برخی خواستار بسته شدن بخش ها به روی تجارت خصوصی هستند. طبق محتوای کتاب درسی ای تهیه شده توسط مرکز تحقیقاتی اقتصاد سیاسی سوسیالیستی با ویژگی های چینی از آنجایی که سود سرمایه داری نشان دهنده استثمار کارگران است این واقعیت که سود شرکت های دولتی متعلق به دولت است و به نفع مردم مورد استفاده قرار می گیرد باعث برتری نظام اقتصادی چین بر سرمایه داری شده است. ژائو یکی از اقتصاددانان سیاسی که در ماه آوریل با شی ملاقات کرد می گوید که «تن ها در جامعه ای که مالکیت عمومی دارد» می توان به رفاه عمومی دست یافت. در سال ۲۰۲۱ میلادی سرمایه گذاران تلاش کردند تا پیش بینی کنند که طوفان نظارتی حکومت به کدام صنایع ضربه می زند، چگونه اعتماد سرمایه گذاران را متزلزل کرده و چگونه باد مخالف را علیه رشد اقتصادی هدایت می کند. امسال شی و رهبران ارشد متعهد شدند که یک سیستم شبیه «چراغ راهنمایی» ایجاد کنند تا راهنمایی واضح تر را ارائه کنند. احتمالا اقتصاددانان سیاسی آن سیستم را شکل خواهند داد. «بروس پانگ» رئیس تحقیقات کلان و استراتژی در رنسانس چین می گوید که نتایج موسسات تحقیقاتی در دانشگاه ها و اندیشکده های برجسته چینی (که زیر نظر شورای دولتی نهادی که دولت را به صورت روزانه اداره می کند فعالیت می کنند) را مورد رصد دائمی قرار می دهد. این نهاد ها و مراکز به عنوان کانالی برای جمع آوری اطلاعات، آزمودن و ابلاغ سیاست عمل می کنند. او می گوید: «فشار نظارتی از سوی دولت در چین در حال تبدیل شدن به یک هنجار معمول و طبیعی است». پس از آن که حزب عبارت «گسترش بی نظم سرمایه» را مطرح کرد «جیانگ یو» (که متولد دهه ۱۹۸۰ میلادی است) یکی از اعضای نسل جوان نظریه پردازان مرکز تحقیقاتی اقتصاد سیاسی سوسیالیستی با ویژگی های چینی توضیح داد که هدف از آن هشدار دادن به کارآفرینان خصوصی بوده تا فکر به چالش کشیدن سیاست های حزب را از سر بیرون کنند. جیانگ پژوهشگر مرکز تحقیقات توسعه شورای دولتی می نویسد: «معیار اساسی برای قضاوت در مورد اینکه آیا گسترش بی نظم سرمایه وجود دارد یا خیر این است که آیا نقش سرمایه از خط پایانی سیستم سوسیالیستی عبور کرده است یا خیر. نکته اصلی شامل به خطر انداختن رهبری حزب است. جیانگ کار خود را با تحقیق در مورد سیستم مراقبت های بهداشتی چین آغاز کرد که به تدریج از دهه ۱۹۹۰ میلادی در های مالکیت آن به روی بخش خصوصی باز شد. او در سال ۲۰۱۹ میلادی نوشت:» زمانی که برای اولین بار اقتصاد غرب را مطالعه نمودم فکر کردم که بازار می تواند نقش هدایت کننده ای در بخش مراقبت های بهداشتی داشته باشد. با این وجود، تحقیقات میدانی دیدگاه من را تغییر داد. من دیدم که خصوصی سازی به بیماران آسیب می رساند «او استدلال می کند که «قانون باید سرمایه های سودجویانه را از سیستم خدمات پزشکی دور نگه دارد». چنین احساساتی نشان می دهند که مراقبت های بهداشتی می تواند یک هدف احتمالی برای کارزار های نظارتی آینده چین باشد. سایر اقتصاددانان مرکز تحقیقاتی اقتصاد سیاسی سوسیالیستی با ویژگی های چینی استدلال می کنند که گسترش سرمایه به طور خاص به نظام مالی مربوط می شود که آنان در اصطلاح مارکسیستی از آن تحت عنوان «سرمایه ساختگی» یاد می کنند. آنان می گویند که کارآفرینان به جای سرمایه گذاری در اقتصاد «واقعی» مانند تولید روی دارایی های مالی و املاک و مستغلات سفته بازی می کنند تا بازدهی سریع داشته باشند. دیدگاه های آنان به نبرد شی برای کاهش اهرم در اقتصاد و ساخت مسکن «برای زندگی، نه برای سفته بازی و سودجویی» حتی به قیمت رشد اقتصادی کندتر مرتبط است. با این وجود، برخی از اقتصاددانان سیاسی در مورد مزایای کسب و کار خصوصی دیدگاه مثبت تری دارند و اخیرا نشانه هایی وجود دارد که «شی» به سمت این اردوگاه متمایل شده است، زیرا قرنطینه های ناشی از شیوع ویروس کرونا و رکود ملکی بر اقتصاد چین تاثیر منفی گذاشته است. در اوایل ماه مه، «لیو یوانچون» اقتصاددان کهنه کار که پیش بینی های کلان اقتصادی را به دولت «هو جینتائو» ارائه می کرد از سوی مرکز تحقیقاتی اقتصاد سیاسی سوسیالیستی با ویژگی های چینی دانشگاه رنمین فراخوانده شد تا در جمع اعضای هیئت تصمیم گیری ارشد دفتر سیاسی حزب کمونیست چین سخنرانی کند. لیو دیدگاه مارکس را برجسته کرده که سرمایه داری هرچند خونین بوده، اما «بیش از آن چه بشر تاکنون دیده ثروت خلق کرده است» و به دولت های رفاهی به سبک اروپایی به عنوان الگویی برای رام کردن نظام بازار آزاد اشاره می کند. او هم چنین به تجربه اوایل قرن بیستم عصر مترقی آمریکا توجه دارد دوره ای که دولت در امریکا در تلاش برای مهار شرکت های انحصاری، مقابله با فساد و جلوگیری از رونق و رکود ناشی از اعتبار از طریق اعمال قوانین مالی سخت تر بود. او در مقاله ای تازه نوشته است: «در حال حاضر، چین باید تعادل نسبی بین کار و سرمایه برقرار کند نه آن که جانب یک طرف را به ضرر طرف دیگر بگیرد». پس از این نشست «شی جین پینگ» شعار جلوگیری از «گسترش بی نظم سرمایه» را تکرار کرد و هشدار داده بود که عدم تنظیم رشد آن «خسارات غیر قابل برآوردی» را ایجاد خواهد کرد. با این وجود، او افزوده بود: «ضروری است که برای ادامه حیات سرمایه برای نوع سرمایه ای از جمله سرمایه غیردولتی محرک و مشوق ارائه شود تا نقش مثبت آن به طور کامل ایفا شود». در نتیجه، در حال حاضر سرمایه داران چینی نفس راحتی کشیده اند.
موفقیت ایران در کنترل شیوع ویروس کرونا منجر به صادر واکسن کرونا به کشورهای آفریقایی شد
