شکل دماغتان را از کی به ارث برده‌اید؟!
به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعد نیوز به نقل از فرارو، ژن ATF3 که باعث بینی بلندتر (از بالا به پایین) می شود ممکن است محصول انتخاب طبیعی بوده باشد زیرا انسان های باستان پس از ترک آفریقا با آب و هوای سردتر سازگار شدند. این نتیجه پژوهشی است که بر روی شش هزار فرد از قاره امریکای لاتین انجام شده است.
دکتر "آدیکاری" پژوهشگر دانشگاه کالج لندن و دانشگاه اوپن که نویسنده اصلی مقاله مرتبط با این بررسی بوده می گوید:"ما در بازه زمانی 15 سال اخیر از زمانی که ژنوم نئناندرتال ها توالی یابی شده توانسته ایم یاد بگیریم که اجدامان ظاهرا با نئاندرتال ها آمیخته شده بودند و برای مان بخش های کوچکی از DNA آنان را باقی گذاشته اند".
آنان 33 ناحیه ژنومی مرتبط با شکل صورت را شناسایی کردند که 26 ناحیه از آن نواحی را در مقایسه با داده های سایر قومیت ها با استفاده از شرکت کنندگان در شرق آسیا، اروپا یا آفریقا تکرار کرده و انطباق دادند. دانشمندان به طور خاص در یک منطقه ژنومی به نام ATF3 دریافتند که بسیاری از افراد در مطالعه خود با اصل و نسب بومیان آمریکا و همچنین افراد دیگر با اجداد آسیای شرقی از گروهی دیگر دارای مواد ژنتیکی در این ژن هستند که از نئاندرتال ها به ارث رسیده و در افزایش ارتفاع بینی نقش داشته است.
هم چنین، آنان دریافتند که این ناحیه ژنی دارای نشانه هایی از انتخاب طبیعی است که نشان می دهد برای حاملان ماده ژنتیکی مزیتی به همراه دارد.
مدت ها گمانه زنی می شد که شکل بینی ما توسط انتخاب طبیعی تعیین شده است. از آنجایی که بینی مان می تواند به ما در تنظیم دما و رطوبت هوایی که در آن تنفس می کنیم کمک کند شکل بینی های متفاوت ممکن است برای آب و هوای متفاوتی که اجداد مان در آن زندگی می کردند مناسب تر باشد.
بررسی اخیر نشان داد ژنی که شناسایی شده احتمالا از نئاندرتال ها به ارث رسیده تا به انسان ها در سازگاری با آب و هوای سردتر کمک کند چرا که اجدادمان از آفریقا با آب و هوایی گرم تر مهاجرت کرده بودند.
در اکثر مطالعات ژنتیکی در مورد تنوع انسانی ژن های اروپایی ها مورد بررسی قرار گرفته اند. در نتیجه، مطالعات تازه صورت گرفته از آن جهت که بر روی شرکت کنندگان از امریکای لاتین بررسی انجام داده باعث می شود دامنه یافته های مطالعات ژنتیکی گسترش یافته و به دانشمندان کمک می کند تا ژنتیک تمام انسان ها را بهتر درک کنند. نتیجه این پژوهش به تازگی در نشریه Communications Biology منتشر شده است.