به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعد نیوز به نقل از همشهری، آن دوران روش محاسبه دریافت مالیات از دهات و قصبات به این شکل بود که طبق قانون «بنیچه‌بندی» که معنایش مترادف «خدمت اجباری خصوصی» بود از هر دهات و قصبه‌ای، تعداد معینی سرباز به انتخاب و هزینه خود، برای خدمت در دولت انتخاب می‌کردند که به نوعی همان مالیات دهات و قصبه محسوب میشد و از همان موقع بود که واژه «خدمت اجباری» سر زبان‌ها افتاد.
در دوره قاجار بر اساس قانون «بنیچه‌بندی» یا همان اساس‌نامه سربازگیری از هر 10 نفر جوان هر روستا یک نفر به سربازی اعزام میشد. امیرکبیر برای بنیچه سربازگیری قوانین مدونی پدید آورد و توانست ارتشی قوی و منظم سازماندهی کند با 50 فوج (هنگ) پیاده‌نظام که هر فوج یک هزار نیرو داشت. اگر شهر یا قصبه‌ای سرباز نمی‌داد باید مالیات بیشتری می‌داد و قانون مهمی هم که امیرکبیر وضع کرد، اینکه آن 9 نفر دیگر که سربازی نمی‌رفتند باید به خانواده سرباز مقدار مشخصی گندم می‌دادند.
در سال 1294 شمسی نیز قانون جدیدی برای قشون‌گیری تصویب شد که بر اساس همان شیوه بنیچه‌بندی بود و با تغییرات مختصری تا پایان دوره قاجار اجرا میشد. سرانجام در سال 1304 قانون خدمت نظام اجباری در مجلس تصویب و حدود یک سال بعد اجرا شد.
جالب اینکه برای نخستین‌بار متولدان سال‌های 1284 و 1285 شمسی به خدمت سربازی اجباری فراخوانده شدند. تصویر پیش رو منسوب به نخستین پایگاه سربازگیری اجباری در تکیه دولت تهران در سال 1305 شمسی است که نشان میدهد امکانات آموزش نظامی در آن دوران چگونه بوده است.
