شیوه گله داری چوپان های قرن نوزدهم + عکس 

به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعد نیوز به نقل از میزان، منطقه لندز در جنوب غربی فرانسه، با یک جنگل کاج بزرگ پوشیده شده است. درواقع، این بزرگترین جنگل کاج دریایی اروپاست، کاج دریایی یک گونه بومی منطقه مدیترانه است. اما صد سال پیش، کاملا فرق می‌کرد. به جای جنگل، یک دشت بزرگ از افق تا افق کشیده شده بود. این دشت از بوته‌های کوتاه و تیغ‌های خشک پوشیده شده بود که به طور دوره‌ای توسط مردم محلی سوزانده می‌شدند تا برای گوسفندان چراگاه ایجاد شود.

در اواسط قرن نوزدهم، حدود یک میلیون گوسفند در این منطقه وجود داشت. چوپانان این گوسفند‌ها در دامنه‌های طولانی حرکت می‌کردند از چوب پا‌ها استفاده می‌کردند که چندین مزیت داشت. این چوب پا‌ها به آن‌ها اجازه می‌داد گله‌های گوسفند را از دور مراقبت کنند و به واسطه قدم‌های بلندی که ایجاد می‌کرد در مدت زمان کمتر مسافت بیشتری را طی کنند. از همه مهم‌تر به آن‌ها اجازه می‌داد، از زمین نرم و گلی که بعد از بارش‌های سنگین ایجاد می‌شد راحتتر عبور کنند. در حقیقت، عملا کل جمعیت این منطقه هنگام باران از این چوب پا‌ها استفاده می‌کردند. این سیستم نقل و انتقال چنان کارآمد بود که می‌توانستند کاملا پا به پای اسب هایشان بروند. مردم محلی به این حالت حمل و نقل منحصربفرد «پاهای بزرگ» می‌گفتند.

چوب پا‌ها از چوب‌های یک و نیم متری ساخته می‌شدند و یک پایه و بند برای حمایت از پا‌ها داشتند. چوپانان یک چوب بلند استفاده می‌کردند که هم برای راه رفتن و هم برای هدایت گوسفندان به کارشان می‌آمد. آن‌ها از کودکی مهارت‌های فوق العاده آن را تمرین می‌کردند. آن‌ها می‌توانستند روی چوب پا یک سنگریزه را از زمین بیرون بیاورند، گل بچینند، روی یک پا بدوند و... راه رفتن با چوب پا با توسعه سیستماتیک کاشت جنگل‌های کاج که چشم اندازه و اقتصاد منطقه را تغییر می‌داد منسوخ شد.