ورایزن یکی از بزرگ ترین ارائه دهندگان خدمات مخابراتی در جهان محسوب می شود که حاصل ادغام شرکت های باسابقه در این صنعت بوده است. ورایزن (Verizon Communications) شرکتی آمریکایی با گستره ی خدمات بین المللی است که در حوزه ی مخابرات فعالیت می کند. مرکز مدیریت این شرکت در منهتن نیویورک قرار دارد و به نوعی دومین برند بزرگ خدمات مخابراتی در جهان محسوب می شود.
ورایزن حاصل ادغام برندهای قدیمی صنعت مخابرات و شرکت هایی است که در سال ۱۹۸۴ بنا به دستور وزارت دادگستری آمریکا، از AT&T جدا شدند. طبق حکم ابلاغ شده در آن سال، AT&T مجبور شد که شرکت Bell Systems را از زیرمجموعه ی خود خارج کند. پس از اجرای حکم، هفت شرکت مستقل از بل سیستمز ایجاد شده و با نام Baby Bells مشهور شدند. یکی از آن شرکت ها، بعدا با ادغام شرکت های دیگر به ورایزن تبدیل شد.
خدمات ورایزن در حوزه ی وایرلس، در زیرمجموعه ای با نام ورایزن وایرلس عرضه می شود که به نوعی بزرگ ترین سرویس دهنده ی ارتباطات وایرلس در آمریکا است. ورایزن در سال ۲۰۱۵، با خرید شرکت های بزرگی همچون یاهو و AOL، قصد خود را برای توسعه ی هرچه بیشتر دامنه ی خدمات، عملی کرد. دو شرکت جدید، بعدا در زیرمجموعه ای مستقل به نام Oath به کار خود ادامه دادند.
تاریخچه تأسیس ورایزن
برند کنونی ورایزن از ادغام دو شرکت Bell Atlantic، یکی از شرکت های بیبی بل و GTE در سال ۲۰۰۰ ایجاد شد. برای بررسی تاریخچه ی این برند، باید نگاهی به تاریخ شرکت های تشکیل دهنده ی آن داشته باشیم که خود، حاصل ادغام یا جداسازی از بازیگران بزرگ صنعت مخابرات بودند. درواقع، تاریخچه ی اصلی ورایزن، به اختراع تلفن توسط الکساندر گراهام بل و اولین شرکت این حوزه به نام بل سیستمز باز می گردد.
وزرارت دادگستری آمریکا، در سال ۱۹۸۲، پس از ۱۳ سال دعاوی حقوقی با بزرگ ترین شرکت جهان یعنی شرکت تلگراف و تلفن آمریکا یا AT&T، حکم تجزیه را به آن شرکت ابلاغ کرد. AT&T با پذیرفتن حکم، ۲۲ شرکت محلی را زیرمجموعه ی خود خارج کرد و تنها بخش های تولید، تحقیق و ارتباطات از راه دور خود را حفظ کرد. ۲۲ شرکت مذکور، درنهایت به هفت هولدینگ منطقه ای تبدیل شدند.
بل آتلانتیک
بل آتلانتیک، یکی از هفت شرکتی بود که از تجزیه ی AT&T ایجاد شد. این شرکت به ایالت های شمال اقیانوس اطلس در آمریکا خدمت رسانی می کرد و هفت، زیرمجموعه ی خدمات تلفن داشت. از همان سال های ابتدایی فعالیت، AT&T خود را به عنوان رقیب اصلی و جدی بل آتلانتیک نشان داد.
در سال ۱۹۸۴، زیرمجموعه ی تجهیزات و سیستم بل آتلانتیک با نام Bell Atlanticom Systems شروع به کار کرد. زیرمجموعه ی جدید، در حوزه ی فروش تلفن های قدیمی، بی سیم و دکوری، تجهیزات سیم کشی و سیستم های امنیت و سلامت فعالیت می کرد. Bell Atlantic Mobile بخش دیگری بود که در همان روزهای ابتدایی، فعالیت جدی خود را در حوزه ی خدمات موبایل شروع کرد.
چالش های حقوقی و جریمه های متعدد، بل آتلانتیک را از توسعه باز نداشت و آن ها بیش از نیمی از بودجه ی خود را به بهبود شبکه اختصاص دادند. توسعه ی شبکه باعث شد تا بل آتلانتیک اولین شرکت در میان همکاران خود باشد که سیستم های دیجیتالی را پیاده سازی می کند. سیستم دیجیتالی آن ها، یک فناوری مایکروویو برای توزیع پیام های الکترونیکی در کل شبکه بود. توسعه ی خطوط فیبر نوری نیز از برنامه های شرکت بود و در یک سال اول فعالیت، حدود هشتاد هزار کیلومتر از این نوع شبکه، پیاده سازی کرد.
بل آتلانتیک، در همان سال اول فعالیت، شرکت های زیادی را با خرید و ادغام، به زیرمجموعه ی خود اضافه کرد. شرکت Telecommunication Specialists در هیوستون با تمرکز بر اتصالات شبکه، Tri-Continental Leasing Corporation در نیوجرسی با تمرکز بر حوزه ی تجهیزات کامپوتری و مخابراتی و شرکت خدمات کامپیوتری Sorbus، به مجموعه ی بل آتلانتیک پیوستند.
بل آتلانتیک، بیش از تمامی بیبی بل ها، به توسعه ی خدمات در حوزه ی صنعت رو به رشد و پرسود مخابرات و کامپیوتر می اندیشید. تلاش برای فروش و ارائه ی خدمات به مشتریان بزرگ، چالش های خاص خود را داشت و به علاوه، آن ها ظرفیت پیاده سازی مستقل شبکه های متعدد را داشتند. به همین دلیل، بل آتلانتیک تمرکز خود را به مشتری های کوچک تر و متوسط معطوف کرده و انواع خدمات از تجهیزات اطلاعاتی تا پردازش داده و تعمیر و نگه داری کامپیوتر را به آن ها عرضه می کرد.
هولدینگ های تجزیه شده از AT&T، درکنار بل آتلانتیک، در دهه ی ۱۹۸۰، اعتراض ها و درخواست های متعددی را به وزارت دادگستری آمریکا ارسال می کردند تا موقعیت رقابتی را برای آن ها فراهم کند. آن ها اعتقاد داشتند قوانین موجود در صنعت جدید مخابرات و کامپیوتر، بیشتر به سود بزرگانی همچون AT&T و IBM است و عدم اجازه برای ادغام این شرکت ها، مانع از رقابت سالم خواهد شد.
به هرحال با تمام درخواست های هولدینگ های منطقه ای، ادغام آن ها امکان پذیر نبود و دراین میان، بل آتلانتیک با خرید شرکت های جدید و توسعه ی خدمات خود، درحال تبدیل شدن به رقیبی جدی برای بازیگران بزرگ صنعت بود. آن ها در پایان سال ۱۹۸۹ با ارائه ی خدمات در مناطق دیگر جهان از جمله اروپا و شوروی، ظرفیت های خود برای توسعه ی بین المللی را نشان دادند.
توسعه خدمات بین المللی و داخلی بل آتلانتیک
با شروع دهه ی ۱۹۹۰، توسعه ی بین المللی خدمات بل آتلانتیک با سرعت بیشتری ادامه پیدا کرد. آن ها قراردادی را با مقامات کره ای در حوزه ی بازاریابی، تحقیقات و تبادل اطلاعات امضا کردند. به علاوه، قراردادهایی برای حضور در صنعت مخابرات چک اسلواکی هم امضا شده و در یک همکاری با Ameritech و چند شرکت نیوزیلندی، یکی از شرکت های بزرگ آن کشور در حوزه ی مخابرات، خریداری شد.
توسعه ی خدمات در داخل ایالات متحده ی آمریکا، برای بل آتلانتیک ادامه داشت. آن ها با خرید Metro Mobile، دومین شرکت بزرگ و مستقل ارائه دهنده ی ارتباطات شبکه ی سلولی آمریکا در سال ۱۹۹۲، حوزه ی خدمات موبایلی خود را در ساحل شرقی آمریکا بیش ازپیش گسترش دادند. به علاوه، یک قرارداد همکاری با NYNEX و GTE هم امضا شد که با ترکیب شبکه های موبایلی، پوشش خدمات را به کل آمریکا گسترش داد.
در سال ۱۹۹۵، یک قاضی فدرال پس از سال ها بررسی درخواست های شرکت های بیبی بل، اجازه ی ارائه ی خدمات راه دور را برای آن ها صادر کرد. بل آتلانتیک به عنوان بزرگ ترین شرکت این گروه، به سرعت وارد بازار جدید شد و خدمات خود را تا فلوریدا، ایلی نویز، کارولینای شمالی و جنوبی و تگزاس، توسعه داد. NYNEX یکی از بزرگ ترین شرکت های مخابراتی بود که به بل آتلانتیک ملحق شد.
یکی دیگر از اتفاقات مهم در تاریخ بل آتلانتیک، ادغام با NYNEX در سال ۱۹۹۶ بود که آن ها را به دومین شرکت بزرگ خدمات تلفن در آمریکا تبدیل کرد. این ادغام با واکنش های گوناگونی در صنعت پررقابت مخابرات آمریکا رو به رو شد، اما به هرحال یکی از شرکت های بیبی بل، در حال تبدیل شدن به رقیبی جدی برای شرکت مادر یعنی AT&T بود. شرکت جدید، بیست وپنج درصد از بازار آمریکا را در سیزده ایالت در اختیار داشت.
در سال های پایانی قرن بیستم، بل آتلانتیک ۳۹.۷ میلیون خط ارتباطی در آمریکا، ۵.۴ میلیون مشترک خدمات بی سیم در آمریکا و ۶.۳ میلیون مشتری خدمات بی سیم در جهان داشت و در ۲۱ کشور، فعالیت می کرد. یکی از بزرگ ترین زمینه های فعالیت شرکت تا آن سال نیز، انتشار و توزیع کتاب های راهنما یا دایرکتوری در جهان بود که در آمریکا با نام Yellow Pages هم شناخته می شدند.
تاریخچه GTE
در سال ۱۹۹۰، دو رقیب بزرگ مخابراتی در آمریکا، تصمیم به ادغام گرفتند که بزرگ ترین ادغام صنعت را در کشور ایجاد کرد. GTE Corporation و Contel Corporation در آن سال با هم ادغام شدند و شرکت GTE را تشکیل دادند. ارزش بازار GTE در زمان تأسیس، ۲۸ میلیارد دلار بود که آن را در فهرست برترین شرکت های مخابراتی قرار می داد. هدف از ادغام فوق، بهره مندی از مزایای هر دو شرکت در زمینه های فعالیت بود. با تشکیل شرکت جدید، دو حوزه از سه حوزه ی بزرگ عملیات در آن سال ها یعنی خدمات تلفن و محصولات مخابراتی، محل فعالیت جدی GTE شدند.
تاریخچه ی GTE به ابتدای قرن بیستم و سال ۱۹۱۸ باز می گردد. جان اف. اوکانل، سیگورد ال. اودگارد و جان ای. پرات با مجموع سرمایه ی ۳۳۵۰۰ دلار، شرکت تلفن Richard Center را با ۱۴۶۶ مشتری در جنوب ویسکانزین خریداری کردند. تا سال ۱۹۳۵ چند شرکت دیگر در حوزه ی مخابرات خریداری شدند و نام شرکت جدید، General Telephone Corporation انتخاب شد. جان وین، یکی از مدیران سابق بل سیستم، به عنوان مدیر شرکت جدید انتخاب شد.
GT&E در همکاری با AT&T، وارد پروژه های ماهواره ای شد.
در سال های میانی قرن بیستم، خرید شرکت های متعدد مخابراتی و تولیدکننده های محصولات الکترونیکی، قدرت GT&E را در بازار روزبه روز افزایش می داد. آن ها در همکاری هایی با AT&T نیز وارد صنعت ماهواره شدند و دستاوردهایی در آن سال ها داشتند. در سال ۱۹۷۶، پنج حوزه به عنوان زمینه های اصلی فعالیت GT&E مشخص شدند. ارتباطات، روشنایی، محصولات الکترونیکی مخصوص مصرف کننده، مواد دقیق و تجهیزات برقی، زمینه های فعالیت GT&E در آن سال ها بود.
گسترش خدمات و افزایش خرید و ادغام های GTE
در سال ۱۹۷۶، واحد داخلی و بین المللی GT&E ادغام شدند و شرکت با نام GTE Products با تمرکز در هر دو حوزه ی داخلی و خارجی به فعالیت های بازاریابی و تولید ادامه داد. در همان زمان، GTE Communications برای نظارت بر عملکرد زیرمجموعه هایی همچون Automatic Electric، Lankurt، Sylvania و GTE Information Systems تشکیل شد.
در سال های بعد، تغییرات ساختاری متعددی در GTE انجام شد و آن ها در سال ۱۹۸۰ و پس از کاهش فروش محصولات مخصوص مصرف کننده، به علت ظهور رقبای جدید، این بخش را فروختند. در بخش محصولات مصرف کننده، برندهای همچون Philco و Sylvania حضور داشتند. با اعلام AT&T مبنی بر مستقل کردن بیست و دو زیرمجموعه ی عملیاتی، GTE نیز تغییراتی را در زیرساخت های خود ایجاد کرد.
ورود به بازار موبایل، در سال ۱۹۸۲ و با شکل گیری شرکت GTE Mobilnet Incorporated انجام شد. یک سال بعد، GTE با خرید شرکت Southern Pacific Communications به سومین شرکت بزرگ خدمات مخابراتی راه دور در آمریکا تبدیل شده بود.
در سال ۱۹۸۴ و پس از تصمیم گیری مدیران بر تمرکز در سه حوزه ی مخابرات، روشنایی و مواد دقیق، اولین ماهواره ی GTE به فضا پرتاب شد و خدمات شبکه ی سلولی، کار خود را به صورت رسمی شروع کرد. با شروع خدمات جدید، برای اولین بار، درآمد شرکت از یک میلیارد دلار بیشتر شد. یکی از بزرگ ترین فرایندهای خرید و ادغام GTE در سال ۱۹۹۱ و با ادغام شرکت Contel صورت گرفت. کانتل یکی از بزرگ ترین بازیگران صنعت موبایل و خدمات شبکه ی سلولی در آمریکا بود که ساختاری شبیه به GTE داشت اما بسیاری از زیرمجموعه های خود را فروخته بود.
قانون سال ۱۹۹۶ مخابرات آمریکا
سال ۱۹۹۶ مانند ۱۹۸۴، تاریخ مهمی در تاریخ مخابرات آمریکا بود. در آن سال قانونی با عنوان Telecommunication Act، با هدف درنظرگرفتن نیازهای صنعت مخابرات در عصر جدید، تصویب شد. پیش از تصویب این قانون، فعالیت شرکت ها در حوزه های مختلف ارتباطاتی، محدود بود. از آن زمان به بعد، همه ی بازیگران صنعت مخابرات، اجازه ی رقابت در همه ی حوزه ها از تلفن و موبایل تا تلویزیون و ماهواره را داشتند.
مفهوم و هدف قانون مذکور، افزایش رقابت در صنعت مخابرات بود. درواقع با این قانون، ورود تجهیزات حرفه ای مخابراتی به بازار آمریکا امکان پذیر شد و شرکت ها، نه تنها مجوز ارتباط و ادغام بیشتر را پیدا کردند، بلکه به نوعی مجبور به افزایش ارتباطات شدند.
ادغام بازیگران بزرگ و تشکیل ورایزن
قانون تصویب شده در سال ۱۹۹۶، فناوری و آزادی مورد نیاز برای عرضه ی خدمات بیشتر را فراهم کرد. شرکت های صنعت تلفن، با استفاده از این آزادی ها، توسعه ی زیرساخت ها و خرید و ادغام های خود را افزایش دادند. ۴ شرکت از ۷ شرکت منطقه ای بل، به سرعت و پس از ابلاغ قانون، از بین رفتند. درمقابل، بل آتلانتیک با خرید بزرگانی همچون NYNEX، Vodafone AirTouch و GTE، فعالیت های خود را بیش ازپیش توسعه داد. درنهایت، ترکیب شرکت های فوق با برند جدید Verizon در آوریل ۲۰۰۰ شروع به کار کرد. قانون سال ۱۹۹۶ آمریکا، همکاری بین شرکت های صنعت را آسان تر کرد.
نام ورایزن از ترکیب کلمه ی لاتین Veritas و کلمه ی انگلیسی Horizon تشکیل شد. شرکت جدید، خدمات مخصوص مصرف کننده و کسب وکارها را به صورت مشترک ارائه می کرد و کسب وکاری ۵۸ میلیارد دلاری شد. بخش خدمات بی سیم با نام ورایزن وایرلس از همان ماه های ابتدایی به عنوان زیرمجموعه ای مستقل کار خود را ادامه داد.
در ماه ژوئن سال ۲۰۰۰، ادغام شرکت های فوق از طرف سازمان های قانونی آمریکا تأیید شد؛ اما ورایزن، در شروع کار، با چالش های متعددی روبه رو بود. یک طوفان ۱۸ روزه، ورایزن را با ۲۸۰ هزار تقاضای تعمیرات روبه رو کرد. به علاوه فروش اینترنت با سرویس های DSL با تأخیر مواجه شده بود و ارائه ی خدمات راه دور در ۱۲ ایالت از ۱۳ ایالت محل فعالیت، ممنوع اعلام شد. ورایزن، مشتریان و کشورها محل فعالیت دو شرکت بزرگ مخابراتی را با هم ترکیب کرده بود. آن ها در سال ۲۰۰۱ بیش از ۲۸ میلیون مشتری، ۶۳ میلیون خط تلفن و پوشش خدمات در ۶۷ کشور جهان را در رزومه ی خود داشتند.
مدیران شرکت های بل آتلانتیک و GTE، با ادغام و تشکیل شرکت جدید یعنی ورایزن، مدیریت را بین خود تقسیم کردند. رئیس هیئت مدیره و مدیرعامل سابق GTE یعنی آر. لی و مدیرعامل سابق بل آتلانتیک یعنی ایوان سیدنبرگ به صورت مشترک به عنوان مدیرعامل ورایزن شروع به کار کردند. لی در سال ۲۰۰۲ از ورایزن بازنشست شد.
ورایزن در سال ۲۰۰۴ به شاخص بورس داو جونز وارد شد. خدمات شرکت در آن سال ها به صورت خدمات ارتباطی سیمی به صورت منطقه ای و خدمانت بی سیم و موبایل به صورت کشوری عرضه می شد.
در سال ۲۰۰۶، شرکت MCI به زیرمجموعه ی ورایزن اضافه شدن و آن ها را به یکی از پیش گامان عرضه ی خدمات ارتباطی پیشرفته و راهکاری فناوری اطلاعات تبدیل کرد. مشتریان شرکتی بزرگ و دولت های بسیار نیز در فهرست مشتریان این غول جدید مخابرات، قرار دارند.
سال های اخیر و وضعیت کنونی برند ورایزن
یکی از خریدهای مهم ورایزن در سال های پایانی دهه ی ۲۰۰۰، شرکت خدمات بی سیم Altel بود که با رقم ۲۸.۱ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۸ به آن ها پیوست. ادغام شرکت جدید، ۱۳ میلیون مشتری را به شبکه ی ورایزن افزود و برای اولین بار آن ها را بالاتر از AT&T قرار داد. شبکه ی مخابراتی نسل چهارم، در سال ۲۰۱۰ و در ۳۸ بازار، توسط ورایزن معرفی شد.
ورایزن برای تمرکز بیشتر روی خدمات بی سیم و سرویس هایی همچون Fios، خدمات تلفن سیمی خود را به مرور در مناطق مختلف آمریکا کاهش داد. آن ها بین سال های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۰، تعداد زیادی از خطوط خدماتی خود را به رقبا فروختند. در سال ۲۰۰۵، حدود ۷۰۰ هزار خط تلفن در هاوایی فروخته شد. در سال ۲۰۰۷، بسیاری از خطوط خدماتی در مناطق ماین، نیوهمپشایر و ورمونت به فروش رفتند که درآمد ۲.۲۷ میلیارد دلاری را برای ورایزن به همراه داشت. به علاوه، کسب وکار دایرکتوری ها نیز در سال ۲۰۰۶ فروخته شد. تمرکز بر خدمات وایرلس، موجب فروش بسیاری از خطوط تلفن ثابت شد.
تمرکز بر خدمات ارتباطی بی سیم، در سال های اخیر جای مهمی در برنامه های ورایزن داشته است. درواقع، اکثر خریدها و ادغام های شرکتی نیز با هدف توسعه ی خدمات در این حوزه انجام شد. به عنوان مثال، در سال ۲۰۱۲، شرکت Hughes Telematics، عرضه کننده ی خدمات بی سیم برای خودروها، با قراردادی ۶۱۲ میلیون دلاری به زیرمجموعه ی ورایزن اضافه شد.
خرید شرکت Advanced Wireless Services از کنسرسیوم شرکت های کابلی همچون کام کست، تایم وارنر و برایت هاوس، قدم بعدی ورایزن در سلطه بر بازار خدمات موبایلی و بی سیم بود. این خرید با تأیید وزارت دادگستری آمریکا با قیمت ۳.۹ میلیارد دلار انجام شد.
شرکت وودافون از زمان تشکیل ورایزن وایرلس، ۴۵ درصد از سهام آن را در اختیار داشت. در سال ۲۰۱۳، ورایزن این سهام را به قیمت ۱۳۰ دلار خریداری و سومین قرارداد فروش بزرگ تاریخ را به نام خود ثبت کرد.
یکی از تلاش های اخیر ورایزن در ورود به بازار محتوا، تأسیس وبسایت اخبار فناوری با نام SugarString در سال ۲۰۱۴ بود. پس از مدتی، انتقادات شدیدی به این سرویس خبری شد و آن ها متهم به عدم پرداختن به اخبار و موضوعات پیرامون نظارت داخلی دولت آمریکا و بی طرفی شبکه شدند. هرچند ورایزن هیچ گاه اتهامات را نپذیرفت، اما فعالیت سرویس خبری در همان سال متوقف شد.
چالش های اخیر ورایزن
ورایزن هم مانند بسیاری از شرکت های بزرگ جهان خصوصا فعالان صنعت فناوری، در طول تاریخ فعالیت های خود با چالش های متعددی روبه رو بوده است. یکی از مهم ترین چالش های غول مخابراتی آمریکا، درخواست های رسمی و غیررسمی متعدد دولت مبنی برا ارائه ی اطلاعات مشتریان بود که در گزارشی از وال استریس ژورنال، تعداد آن ها تنها در یک سال، بیش از هزار عدد گفته شد.
در چالشی دیگر در سال ۲۰۱۶، اتحادیه ی کارگران صنعت ارتباطات در آمریکا، از ورایزن به خاطر شرایط نامناسب کاری و پشتیبانی از مشتریان خطوط تلفن، در یکی از مراکز خدماتی، شکایت کرد. هرچند شرکت اتهامات را نپذیرفت، اما ادعا می شد آن ها از تعمیرات صحیح خطوط تلفن مسی سر باز می زنند. درواقع ورایزن تلاش می کرد تا مشتریان قدیمی را (به اجبار) به سرویس های جدید خود منتقل کند.
مقامات شهر نیویورک، در سال ۲۰۱۷ شکایتی را علیه ورایزن تنظیم کردند. طی آن شکایت، ورایزن به عدم اجرای صحیح خطوط فیبر نوری در نیویورک محکوم شد. قرارداد بر این اساس بود که خطوط، برای همه ی خانه ها اجرا شود، اما ورایزن ادعا می کرد برخی شهروندان، اجازه ی اجرای فیبر نوری را به آن ها نمی دادند.
طبق آخرین بیانیه های اعلام شده از سوی ورایزن، این شرکت تا میانه های سال ۲۰۱۹ حدود ۱۰۴۰۰ نیروی کاری خود را اخراج خواهد کرد. دلیل این تعدیل نیرو، کاهش هزینه ها عنوان شد. مدیران اعلام کردند کارمندان و کارگران اخراج شده، مزایا و حقوق تا ۶۰ هفته و براساس به موقعیت و سابقه ی شغلی خود، دریافت خواهند کرد.
ورایزن، خرید AOL و یاهو
برنامه ریزی ورایزن برای ورود به تمامی حوزه های خدمات ارتباطی و مخابراتی، منجر به خرید دو بازیگر بزرگ دنیای فناوری در سال ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ شد. در سال ۲۰۱۵، خبر خرید AOL با قیمت پنجاه دلار برای هر سهم و مجموع ۴.۴ میلیارد دلار، رسانه ای شد. یک سال بعد، کسب وکار اصلی یاهو در بخش اینترنت با قیمت ۴.۸۳ میلیارد دلار خریداری شد. البته، سهام یاهو در علی بابا و شعبه ی ژاپن این غول قدیمی اینترنتی، به فروش نرفت.
پس از اتمام فرایندهای قانونی خرید AOL و یاهو، ورایزن زیرمجموعه ای با نام Oath ایجاد کرد تا دو برند جدید تحت مدیریت آن به فعالیت ادامه دهند. در سال ۲۰۱۷، ورایزن اعلام کرد که فعالیت سرویس ایمیل خود را متوقف خواهد کرد و مشتریان، از آن به بعد باید از سرویس ای میل AOL استفاده کنند. یاهو و AOL با هدف افزایش خدمات حوزه ی محتوا خریداری شدند.
مجموعه ی یاهو و AOL، قدم های جدی ورایزن برای تولید و توسعه ی محتوا را پیش می برد. مدیرعامل وقت ورایزن در سال ۲۰۱۷ یعنی لاول مک آدام (رئیس کنونی هیئت مدیره) خبر اجرای سرویس پخش تلویزیون را رسانه ای کرد.
سرمایه گذاری های دیگر ورایزن
ورایزن نیز مانند دیگر فعالان بزرگ دنیای فناوری، سرمایه گذاری در استارتاپ ها و خرید آن ها را نیز جزو برنامه های اصلی خود قرار داده است. به عنوان مثال آن ها در سال ۲۰۱۵ سرویسی را با نام Hum به عنوان محصولی از تحقیق و توسعه ی خود به بازار عرضه کردند. Hum، با تمرکز بر شناسایی ایرادات وسایل نقلیه و ابزارهای نظارتی برای آن ها، فعالیت می کند.
در سال ۲۰۱۶، یک شرکت با سابقه و یک استارتاپ به زیرمجموعه ی ورایزن اضافه شدند. شرکت Fleetmatics فعال در بازار ارتباطات لجستیکی به قیمت ۲.۴ میلیارد دلار در دوبلین ایرلند و استارتاپ Sensity با زمینه ی فعالیت تولید سنسورهای LED توسط ورایزن خریداری شدند.
استارتاپ SocialRadar در سال ۲۰۱۶، خرید بعدی ورابزن بود که در حوزه ی مکان یابی فعالیت می کرد. محصولات و خدمات این استارتاپ، در سرویس MapQuest شرکت ادغام شدند. در همین مسیر، استارتاپی دیگر و این بار در حوزه ی خودروهای خودران، با نام Renovo Auto، مقصد سرمایه گذاری غول مخابراتی آمریکا شد. استارتاپ رنوو در سال ۲۰۱۷، ده میلیون دلار سرمایه از ورایزن دریافت کرد.
شرکت ورایزن هم اکنون حدود ۱۵۲ هزار نیروی کاری مستقیم در سرتاسر جهان دارد. لاول آدام، رئیس هیئت مدیره و هانس واستبرگ، مدیرعامل این شرکت هستند. برند ورایزن، اکنون پس از AT&T باارزش ترین برند خدمات مخابراتی جهان است. در فهرست فوربز، این برند در رتبه ی نوزده قرار دارد.
زیمنس، شرکت بزرگ تجهیزات الکتریک
