تحریمِ اینترنت جهانی، کمتر از تحریم نفتی نیست
به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، حميد به نگار؛ تحلیلگر در یادداشتی در روزنامه اعتماد به نقد سخنان روز گذشته رئیس جمهور درباره احتمال قطع اینترنت جهانی و راه اندازی شبکه اینترنت ملی پرداخت.
غياب اينترنت جهاني با اهداف بلندمدتي كه براي آينده كشور در طرح توسعه پنج ساله مطرح شده همخواني ندارد. سياست هاي برنامه پنجم توسعه در حوزه فناوري تاكيد دارد كه ايران تا سال 1404 به يكي از قطب هاي فناوري منطقه بدل شود و علاوه بر آن بتواند فناوري هاي نوين را به كشورهاي منطقه صادر كند.
علاوه بر آن در حال حاضر جهان فناوري به سمت شهروند حركت نمي كند، بلكه اين جهان شهروندان هستند كه هدف پلت فرم هاي نويني مثل اينترنت اشيا يا هوش مصنوعي قرار گرفته اند. نكته ديگر اينكه در جهان، شركت هاي نوين فناوري به اصطلاح لحظه اي چراغ شان خاموش نمي شود و كار در اين شركت ها با شيفت هاي سه تايي 8 ساعته در جريان است.
چنين بازار رقابت جهاني را در نظر بگيريد، حال كشوري كه مي خواهد از اين بازار سهم بگيرد و در آن جايي را براي خود تعريف كند آيا در يك اقدام خود را چون جزيره اي منزوي مي كند؟ بنابراين تصميم به قطع رابطه با اينترنت جهاني بيشتر مي تواند تصميمي صرفا سياسي باشد و ابعاد اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي در آن پيش بيني نشده و علاوه بر آن، اهداف كلان برنامه توسعه پنج ساله نيز در آن لحاظ نشده است.
جنبه بعدي اين ماجرا پرسش از آمادگي زيرساخت هاي فناوري كشور است، پيش از اين سرمايه گذاري قابل توجهي روي اينترنت ملي شده است اما اين طرح همچنان به سرمايه گذاري عظيم نياز دارد. البته بايد گفت توسعه زيرساخت هاي اينترنت ملي مي تواند مزايايي داشته باشد، كاهش هزينه هاي خريد ترافيك جهاني يكي از اين مزاياست، علاوه بر آن مي تواند بستر اطلاعاتي سامانه هاي عظيم سلامت و اقتصاد را به داخل كشور برگرداند.
معتقدم بخشي از اين داده ها و توسعه پلتفرم هاي اقتصادي بايد بر مبناي اينترنت داخلي باشد، خصوصا بخش هايي كه حائز اطلاعات امنيتي هستند اما قطعا اين مزايا تكليف نمي كند كه ارتباط را با جهان قطع كنيم، بالعكس، بايد آن بخش هايي را كه بدنه ارتباطي ما با دنياست بيش از پيش تقويت كنيم.
در روزگار تحريم و شرايطي كه سايت هاي فناوري و علمي دنيا در تلاشند دسترسي ايراني ها را به منابع علمي محدود كنند و هر روز محدوديت هاي بيشتري را از اين باب اعمال مي كنند، ما نبايد خود به دنبال تحريم خودمان باشيم. اين تحريم ها كمتر از تحريم هاي نفتي نيستند و ضربه هاي عميقي در آينده مي توانند به بدنه فناوري ما وارد كنند، زيرا يك سال در حوزه فناوري شايد بتواند معادل 90 سال در ساير حوزه هاي اقتصادي باشد.
اگر پيش از اين نخبه ها بودند كه مهاجرت مي كردند و فرارمغزها نگران كننده بود، حالا بايد از مهاجرت كارآفرين ها واهمه داشت، وقتي بازار كار براي كارآفرينان محدود شود، بازاري كه به شدت محتاج گردش آزاد اطلاعات و دسترسي به شبكه اينترنت جهاني است، اين كارآفرينان حوزه فناوري نيز ايده هاي ناب خود را تقديم كشورهاي ديگر خواهند كرد. در شرايطي كه كشورهاي ديگر ما را تحريم كرده اند، نبايد دست به خودتحريمي بزنيم.