تخلص‌های ادبی آیت الله خامنه‌ای / رهبر انقلاب در اشعاری که می‌سرایند، چه نامی انتخاب کردند؟
به گزارش پایگاه خبری ساعدنیوز به نقل از روزنامه قدس، اُنس حضرت خامنه ای با شعر و بالاتر، تراوش های ذوقی ایشان، از دوران جوانی نمایان گردید؛ هر چند ایشان از کودکی، با ترنم اشعار حافظ توسط مادر گرامیشان با دنیای شعر مأنوس شده بودند، ولی شکوفایی آن در دوره ی جوانی رخ داد. به طور معمول دواوین شعر، در زمره ی کتاب های مطالعاتی حضرت خامنه ای بود و نیز به کتاب هایی که به بررسی سبک های شعر می پرداخت، علاقه ی ویژه ای داشتند و آن ها را می خواندند، و زمانی که کلمه ها و ترکیب های موزون، توسط ایشان تبدیل به مصرع و بیت گردیدند، نام «نسیم» را برای سروده های خود برگزیدند.
نسیم، نخستین تخلص شعری حضرت خامنه ای بود و «ضیاءالدین» لقبی بود که برای خود انتخاب نموده بودند و در پشت یک عکس یادگاری به دوست خود در سال 1335 ش. چنین نوشتند: «هوالعزیز. این عکس ناقابل را به رفیق مکرم و برادر معظم جناب آقای سید هادی خسروشاهی تقدیم می نماید تا از خاطر محو نشوم. احقر، ضیاءالدین حسینی خامنه ای».
ایشان در دوران طلبگی خود، دفترچه ای داشتند که غزل های شاخص و تک بیت های زیبا را در آن می نوشتند و همواره پشت کتاب های درسیشان پُر از ابیاتی بود که وقتی از درس و بحث خسته می شدند، می خواندند و رفع خستگی می نمودند و برخی از ابیات را که بسیار دوست می داشتند، می دادند تا برایشان خطاطی کنند و آن را به دیوار می آویختند تا همواره پیش چشمشان باشد، و دو بیت از شعرهای حافظ را که ایشان در حجره ی خود در مدرسه حجتیه قم آویخته بودند بدین شرح بود:
صراحی می کشم پنهان و مردم دفتر انگارند عجب گر آتشی این زرق در دفتر نمی گیرد.
در این بازار اگر سودیست با درویش خرسند است خدایا منعمم گردان به درویشی و خرسندی.
اُنس حضرت خامنه ای با شعر موجب شد تا شمار تعداد دفترچه های گردآوری ایشان بالا برود و «سفینه غزل» محل یادداشت شعرهای ایشان گردید، به نحوی که غزل ها و تک بیت های مورد علاقه شان را از شاعران دور و نزدیک را در آن می نوشتند و در انتهای آن تاریخ می گذاشتند.
یکی از میعادگاه های ذوقی آیت الله خامنه ای انجمن ادبی فردوسی بود. حضور ایشان در این نشست ادبی فقط به گوش دادن شعرهای تازه سروده نمی گذشت؛ بلکه ایشان به نقد اشعار نیز می پرداختند و غالباً مورد تایید حاضران، از جمله خود شاعر، قرار می گرفت و آشنایی ایشان با طلاب شعردوستی همچون محمدرضا حکیمی، محمدرضا شفیعی کدکنی و ذبیح الله صاحب کار از همین زمان بود.
مجالست چندساله حضرت خامنه ای با شاعران انجمن که اکثراً خراسانی بودند، موجب شد که ایشان بیشتر به سبک های شعری روی آورند و تخلص بعدی ایشان در سروده هایشان «امین» گردید:
هر چند «امین» بسته دنیا نی ام اما دلبسته یاران خراسانی خویش ام .
منابع:
1- بهبودی، هدایت الله. شرح اسم. تهران: موسسه مطالعات و پژوهش های سیاسی، 1391.
2- جرعه نوش کوثر؛ زندگینامه مقام معظم رهبری. تهران: موسسه فرهنگی قدر ولایت، 1382.
3- جستارهایی در منش اخلاقی و اجتماعی رهبر معظم انقلا در گفت و گو با حجت الاسلام سیدهادی خسروشاهی؛ پاسدار اسلام، آذر 1389، شماره 348.
4- مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ خاطرات سیدعلی خامنه ای، شماره بازیابی: 1227.