به گزارش سایت خبری ساعدنیوز به نقل از خبرگزاری تسنیم، زلاتان ابراهیموویچ با وجود 40 ساله شدن فعلاً قصد خداحافظی با دنیای فوتبال را ندارد، اما او برای آن دسته از کسانی که منتظر شنیدن خبر بازنشستگی اش هستند زمانی را مشخص کرد.
ستاره کهنه کار سوئدی که هنوز هم آمار گل هایش از بسیاری از مهاجمان جوان تر از خودش بهتر است، در فصل جاری 18 بار برای میلان به میدان رفته و در آنها هشت گل زده و دو پاس گل داده است تا ثابت کند که در داخل و خارج از میدان همچنان مهره ای کارآمد است. این در شرایطی است که او در این فصل هم مدت زیادی درگیر دست و پنجه نرم کردن با مصدومیت تاندون آشیل و زانو بوده است که از حضور در چندین بازی محرومش کرد.
ایبرا در گفت و گو با سایت اتحادیه فوتبال اروپا (یوفا) ابتدا درباره اینکه چگونه اجازه نداده است موفقیت و شهرت او را از رگ و ریشه اش جدا کند، اظهار داشت: هر اتفاقی که برای من رخ دهد، موفقیت، پول، شهرت، هر چیزی، من همان آدم سابق خواهم بود. عوض نمی شوم. حالا می خواهید مرا دوست داشته باشید یا نه. من به این دنیا نیامده ام که مردم را قانع کنم مرا دوست داشته باشند.
زلاتان درباره تجربه حضورش در فصل جاری لیگ قهرمانان اروپا به همراه میلان که در مرحله گروهی آن حذف شد هم گفت: من با احساس فراوان برای میلان بازی می کنم، چون میلان تیمی است که به من شادی داد، به من خیلی چیزها بخشید و فکر می کنم که در میلان بیش از همه تیم های دیگری که برای شان بازی کرده ام، حضور داشته ام. بنابراین برگشتن به لیگ قهرمانان با این تیم در این فصل اتفاقی بسیار خوشایند برای من بود. بعد از یکی دو سال ناکامی برای کسب سهمیه، همه از حضور در لیگ قهرمانان بسیار هیجان زده و خوشحال بودیم. لیگ قهرمانان تورنمنتی فوق العاده است. من تعدادی از گل های مورد علاقه ام را در این رقابت ها زده ام و فرصت بازی برابر تیم های دارای بهترین بازیکنان دنیا را داشته ام. احساسم درباره ناکامی برای قهرمانی در این رقابت ها؟ خب اگرچه که قهرمانی در این تورنمنت حیرت انگیز است، اما نبردنش هم مرا به عنوان یک بازیکن تغییر نمی دهد. اگر قهرمان می شدم معنایش این نبود که بازیکنی بهتر از چیزی که هستم می شدم، چون همین الان هم بهترین بازیکنم. این ثابت شده است که بهترین بازیکنان همه چیز را نمی برند.
ابراهیموویچ در پایان درباره برنامه اش برای بازنشستگی اظهار داشت: آینده ام؟ هنوز تصمیمی نگرفته ام. ببینیم چه می شود. نمی خواهم از بازنشستگی ام پشیمان شوم و با خودم بگویم که چرا وقتی هنوز می توانستم فوتبال بازی کنم بازنشسته شدم. اگر این کار را انجام دهم تا آخر عمرم حسرت خواهم خورد. الان هم می دانم که هنوز می توانم بازی کنم. می خواهم تا جایی که می توانم بازی کنم. اصلاً می خواهم آنقدر بازی کنم تا یکی بهتر از خودم را پیدا کنم. می دانم که یک روز بالاخره باید توقف کنم و آن زمان دیگر آدرنالین فعلی را نخواهم داشت. این مشکلی است که برای هر فوتبالیستی رخ می دهد، چون وقتی فوتبال بازی می کنید در بدن تان آدرنالین ترشح می شود، آدرنالینی که در انجام هیچ کار دیگری تولید نمی شود. شاید ما هر روز یکسری کارهای تکراری انجام دهیم و من 20 سال است که دارم این روند را تکرار می کنم، اما همین کارها هم برای من هیجان آور است.
پیام جادوگر به چند مربی پس از شکست تیم ملی!
