به گزارش پایگاه خبری ساعدنیوز، رضا حمیدی روز چهارشنبه در گفت‌وگو با ایرنا در سمنان افزود: استاد محمدعلی بهمنی جسم و هم جانش غزل بود و گرچه جسمش به خاک سپرده شد، اما جانش همواره بر غزل روشنی می‌بخشد.
وی بیان کرد: استاد بهمنی هفت دهه از حیات پربرکت خود را پای غزل و ترانه گذاشت و موفق شد این 2 قالب شعری را به حد اعتدال برساند و از گرفتارشدن این قالب‌ها به ابتذال جلوگیری کرد.
وی ادامه داد: امروز بعد از استاد بهمنی، شاگردانش که تربیت یافته اندیشه‌های او هستند، راه روشنش را ادامه خواهند داد و نخواهند گذاشت چراغ شعر کم‌فروغ شود.
حمیدی با اشاره به نگرش بهمنی به جایگاه غزل معاصر اظهار کرد: این استاد برجسته دوره معاصر در کنار حسین منزوی، هوشنگ ابتهاج و سیمین بهبهانی، تلاش کرد تا غزل به بیراهه نرود و مسیر ابتذال در پیش نگیرد. از حیثیت آن کاسته نشود و این اتفاق به بهترین شکل ممکن توسط این چهار پهلوان غزلسرایی رخ داد.
استاد بهمنی «غزل» را از سایه خارج کرد
وی یادآور شد: غزل جان تازه ای گرفت و اجازه نداد بازار گرم اشعار نیمایی و سپید، سایه بر سر غزل اندازند و به حاشیه براند.
مدرس فرهنگ و رسانه دانشگاه افزود: بهمنی به غزل امروز بسیار امیدوار بود و همواره تاکید داشت جوانان دریچه‌هایی را در غزل امروز گشوده‌اند که می‌توان از این دریچه‌ها منظرهایی را از غزل دید که در گذشته کمتر دیده می‌شد. با تربیت نسل جوان، میراث بهمنی در عرصه غزل باقی خواهد ماند و بی‌فروغ نخواهد گشت.
وی با اشاره به جایگاه ترانه و نقش استاد بهمنی در احیای آن یادآور شد: این شاعر بلندآوازه علاوه بر غزل، ترانه‌هایی ماندگار خلق کرد و توانست نام خود را در ذهن بسیاری از علاقه‌مندان موسیقی و ادبیات تثبیت کند، ترانه‌هایی که از دهه قبل بین مردم زمزمه میشود.
به گفته وی، استاد بهمنی در سرودن غزل و ترانه همواره صراحت و شجاعت داشت و در شورای شعر و ترانه به ترانه‌های بازاری انتقاد و تاکید می‌کرد که نباید اجازه داد ترانه به لودگی بیفتد، از هویت خود فاصله بگیرد و به جای داشتن پیام با مفاهیم غنی، به واژه‌های سخیف کوچه‌بازاری تنزل پیدا کند.
وی اظهار امیدواری کرد: با رفتن او، این جایگاه تزلزل نیابد و همچون دوران او بدرخشد و در اوج بماند.
حمیدی با یادآوری همکاری استاد بهمنی در جشنواره بین‌المللی شعر فجر خاطرنشان کرد: این استاد در هفتمین جشنواره شعر فجر، معاونت علمی جشنواره را پذیرفت و در زمینه داوری آثار، حضور در جشنواره‌های مرحله استانی و در جذب و جلب شاعران نقش مهمی ایفا کرد. حضور او، داوران بزرگ حوزه ادبیات و نوع برگزاری آن دوره باعث شد یکی از بهترین دوران جشنواره در سال 1392 رقم بخورد.
