به گزارش سرویس سیاست پایگاه خبری ساعدنیوز، جزیره هرمز، یکی از جواهرات طبیعی و تاریخی خلیج فارس، جزیرهای بیضیشکل با مساحتی حدود 42 کیلومتر مربع است که در 8 کیلومتری بندرعباس و در نزدیکی تنگه هرمز واقع شده. این جزیره به دلیل خاکهای رنگارنگ، سواحل زیبا و تاریخ پرماجرایش، به عنوان "جزیره رنگینکمان" یا "گنبد نمکی خلیج فارس" شناخته میشود.
شواهد باستانشناسی نشان میدهد که قدمت سکونت در جزیره هرمز به دوران پارینهسنگی بازمیگردد و حدود 40 هزار سال پیش میرسد. تا قرن 14 میلادی، این جزیره با نام "لارون" شناخته میشد و "هرمز" نام شهری تجاری در نزدیکی رودخانه میناب بود. پس از حمله مغولها به شهر هرمز، امیر هرمز جمعیت را به این جزیره منتقل کرد و نام آن به هرمز تغییر یافت. در قرن 16 میلادی، پرتغالیها جزیره را اشغال کردند و آن را به عنوان پایگاه تجاری خود تبدیل کردند، اما در سال 1622 میلادی (1001 خورشیدی) توسط نیروهای ایرانی به رهبری امامقلی خان بازپس گرفته شد. این جزیره در طول تاریخ، شاهد رویدادهای مختلفی از جمله قدرتنمایی امپراتوریهای کهن بوده و ردپایی از توپها و کشتیهای قدیمی در آن باقی مانده. همچنین، جزیره هرمز بخشی از تاریخ جزایر تنگه هرمز مانند قشم، لارک و هنگام است و حوادث مشترکی را پشت سر گذاشته.
هرمز در دهانه خلیج فارس قرار دارد و از شمال و جنوب به آبهای آزاد مشرف است. این جزیره به خاطر خاکهای معدنی رنگارنگ خود مشهور است؛ بیش از 70 رنگ مختلف خاک از جمله قرمز، زرد، سفید و نارنجی در آن یافت میشود که برخی از آنها مانند خاک سرخ (گل اخرا) حتی خوراکی هستند و به عنوان ادویه در غذاهای محلی استفاده میشوند. کوههای نمکی، دره رنگینکمان، ساحل سرخ و غارهای نمکی از جاذبههای طبیعی برجسته آن هستند. آب و هوای گرم و مرطوب، پوشش گیاهی محدود و حیات وحش منحصربهفرد مانند آهوهای محلی، از ویژگیهای اکولوژیکی جزیره به شمار میروند.
هرمز نه تنها یک مقصد گردشگری است، بلکه در گذشته مرکز تجارت ادویه، نمک و مواد معدنی بوده. امروزه، مردم محلی با صنایع دستی مانند نقاشی روی شیشه با خاکهای رنگی و فروش سوغاتیهای معدنی امرار معاش میکنند. این جزیره با آسمان پرستارهاش در شب، مکانی ایدهآل برای طبیعتگردان و علاقهمندان به تاریخ است. هرمز نمادی از زیباییهای پنهان ایران است که داستانهای اساطیری و واقعی بسیاری را در دل خود جای داده.
سایر ویدیوهای خبری را اینجا دنبال کنید.
