به گزارش سرویس هنر و رسانه ساعدنیوز به نقل از فرارو، مدتی است که عقد جدیدی بهنام عقد آریایی یا صیغه آریایی به یکی از مراسم مورد توجه زوجهای جوان تبدیل شده است. مراسمی که به نوعی درآمدزایی برای دفاتر ازدواج بوده و از طرفی به عاملی برای پز دادن و سبقت گرفتن در پر آب و تاب کردن مراسم عروسی تبدیل شده و این روزها هم با استقبال زوجهای جوان همراه است.
اگر این گونه عقدها فقط جنبه زنده نگه داشتن آداب و رسوم پیشینیان را داشت خیلی مثبت بود، اما متأسفانه چنین حرکتهایی در خیلی از مواقع با تب تندی همراه است که زود هم سرد میشود کما اینکه به لحاظ قانونی هم هیچگونه استنادی نمیتوان به آن کرد و در حقیقت هیچ ارزشی ندارد و قطعاً باید برای رسمیت پیدا کردن ازدواج عقد عربی خوانده شود تا عروس و داماد به یکدیگر محرم شده و بهلحاظ قانونی بتوانند احقاق حق کنند.
در عقد آریایی عاقد یا همان پیمانبان، کتاب قطوری در دست گرفته و رو به جمعیت حاضر در مراسم عقد جملاتی ادا میکند بهعنوان مثال میگوید: «در خجسته آیین پیوند زناشویی که به روش نیاکانمان برپاست بهنام او و به یاری ایزدان آگاهی، هوشمندی و خرد و به گواهی نیکان باشنده در این جشن باشکوه، اینجانب افتخار دارم مراسم گواهگیری را آغاز کنم» و بعد از آن جملاتی را ادا میکند که عروس و داماد به ترتیب باید آنها را تکرار کنند.
در ماده 1062 قانون مدنی درباره اینکه لفظ عقدنامه به زبان عربی باشد هیچ اجباری ذکر نشده است اما از آنجایی که در کشور ما پایه حقوقی فقه و شرع اسلام است بنابراین منافع فقهی را در این مورد توجه قرار میدهند. اکثریت فقها معتقدند که لازم است برای اعتبار خطبه آریایی کلماتی که زن و مرد در این عقد بر زبان میآورند معنای این را داشته باشد که زن بگوید: خودم را به عقد تو در آوردم و مرد بگوید ازدواج را قبول کردم.
بنابراین این عقد مانند ازدواج سفید در شرع و قانون مدنی ایران اعتباری ندارد و فرزند پدید آمده از چنین ازدواجی مشروع نخواهد بود.
سایر مطالب بخش هنر و رسانه ساعدنیوز را از دست ندهید
