به گزارش سرویس چندرسانهای پایگاه خبری تحلیلی ساعدنیوز، ویدئویی که از «عمو قدرت» دستبهدست میشود، حال و هوای عجیبی دارد؛ انگار لحظهای را میبینیم که یک راننده کهنهکار، پس از 25 سال همسفری، دارد با رفیقی آهنی خداحافظی میکند. ماشینش برای او فقط ابزار کار نبود؛ گویی خانهی سیار او بود، همصحبت جادههای خلوت شبانه و شاهد هزاران قصه که در دل آسفالت جا ماندهاند. وقتی دستش را روی گلگیر میکشد و بغضش رها میشود، بیننده هم حس میکند جاده برای لحظهای مکث کرده تا احترام بگذارد.
در ادامهی ویدئو، وقتی عمو قدرت با صدایی لرزان از خاطراتش میگوید—از سرمای کوهستانی که با بخاری ماشین گذرانده، تا گرمای تابستانی که تنها سایهی سقف کابین نجاتش بود—آدم میفهمد این جدایی چیزی فراتر از فروش یک وسیله است. این وداع، بستن آخرین صفحهی فصلی طولانی از زندگی اوست؛ فصلی که با صدای موتور آغاز میشد و با بوی گازوئیل و غروبهای نارنجی پایان میگرفت. تماشاگران هم در کامنتها، بهجای شوخیهای معمول، نوعی همدلی آرام مینویسند؛ گویی آنها هم میدانند بعضی رفاقتها چرخ دارند، اما قلب دارند.
6 روز پیش