به گزارش سرویس دانستنی های جنسی و زناشویی پایگاه خبری ساعدنیوز، بیماریهای قلبی یکی از شایعترین معضلات سلامتی در سراسر جهان هستند و سوالات بسیاری را در ذهن مبتلایان و خانوادههایشان ایجاد میکنند. یکی از پرتکرارترین و در عین حال حساسترین این پرسشها، به ایمنی و خطرات احتمالی رابطه جنسی برای بیماران قلبی بازمیگردد. بسیاری از بیماران به دلیل ترس از بروز حمله قلبی یا تشدید علائم، فعالیت جنسی خود را محدود کرده یا به کلی کنار میگذارند که این امر میتواند بر کیفیت زندگی و روابط عاطفی آنها تأثیر منفی بگذارد. در این مقاله، با استناد به منابع معتبر پزشکی، به بررسی دقیق این موضوع میپردازیم و به شما خواهیم گفت که چه زمانی و تحت چه شرایطی رابطه جنسی برای بیماران قلبی بیخطر و حتی مفید است.
بسیاری از افراد تصور میکنند که فعالیت جنسی فشار بسیار زیادی بر قلب وارد میکند، اما تحقیقات علمی نشان میدهد که این تصور چندان دقیق نیست. در واقع، از نظر فیزیولوژیکی، فشار وارد شده بر سیستم قلبی-عروقی حین رابطه جنسی، معادل با یک فعالیت فیزیکی متوسط است. این فعالیت را میتوان با بالا رفتن از دو طبقه پله یا یک پیادهروی سریع مقایسه کرد. در طول فعالیت جنسی، ضربان قلب و فشار خون به طور طبیعی افزایش مییابد، اما این افزایش معمولاً موقتی است و پس از اتمام فعالیت به حالت عادی بازمیگردد. برای اکثر بیمارانی که وضعیت قلبی پایداری دارند، این میزان از افزایش فعالیت قلبی کاملاً قابل تحمل و بیخطر است.
نکته حائز اهمیت این است که خطر بروز حمله قلبی حین رابطه جنسی بسیار پایین است. مطالعات نشان دادهاند که کمتر از یک درصد از کل حملات قلبی در حین یا بلافاصله پس از فعالیت جنسی رخ میدهند. این آمار برای بیمارانی که تحت نظر پزشک هستند و وضعیت بیماریشان کنترل شده است، حتی از این هم کمتر است. بنابراین، ترس و اضطراب ناشی از این نگرانی، خود میتواند عاملی مضرتر از خود فعالیت جنسی باشد. مهم است که بیماران با درک صحیح از میزان فشار واقعی این فعالیت، با آرامش و اطمینان بیشتری به زندگی زناشویی خود بپردازند و از فواید روحی و جسمی آن بهرهمند شوند.
یکی از اصلیترین دغدغههای بیماران پس از تجربه یک رویداد قلبی مانند سکته قلبی (انفارکتوس میوکارد) یا جراحی قلب باز، زمان مناسب برای بازگشت به فعالیت جنسی است. پاسخ به این سوال برای هر فرد متفاوت است و به شدت به وضعیت عمومی بیمار، نوع و شدت بیماری قلبی، و روند بهبودی او بستگی دارد. به همین دلیل، دریافت مشاوره تخصصی از پزشک معالج یا متخصص قلب و عروق پیش از هر اقدامی، امری ضروری و حیاتی است. پزشک با ارزیابی دقیق شرایط بیمار و در نظر گرفتن نتایج آزمایشها و تستهای ورزشی، بهترین زمان را برای از سرگیری فعالیتهای روزمره، از جمله فعالیت جنسی، تعیین خواهد کرد.
به طور کلی، یک قاعده عمومی و پذیرفته شده وجود دارد: اگر بیمار بتواند فعالیتهای فیزیکی متوسط را بدون بروز علائم نگرانکنندهای مانند درد قفسه سینه، تنگی نفس شدید، سرگیجه یا تپش قلب نامنظم انجام دهد، به احتمال زیاد برای از سرگیری رابطه جنسی نیز آمادگی دارد. این فعالیتها میتواند شامل پیادهروی سریع به مسافت 1.5 تا 2 کیلومتر یا بالا رفتن از دو سری پله بدون توقف باشد. معمولاً بسته به شرایط، پزشکان اجازه بازگشت به فعالیت جنسی را بین 2 تا 8 هفته پس از یک حمله قلبی بدون عارضه یا جراحی قلب، صادر میکنند. صبر کردن تا پایدار شدن کامل وضعیت قلبی، کلید اصلی برای یک بازگشت ایمن و بدون استرس به زندگی زناشویی است.
اگرچه رابطه جنسی برای اکثر بیماران قلبی ایمن است، اما آگاهی از علائم هشداردهنده و اقدام به موقع در صورت بروز آنها از اهمیت بالایی برخوردار است. بیماران باید بیاموزند که به زبان بدن خود گوش دهند و در صورت مشاهده هر یک از علائم زیر در حین یا بلافاصله پس از فعالیت جنسی، فوراً فعالیت را متوقف کرده و در صورت تداوم علائم، با اورژانس تماس بگیرند یا به پزشک مراجعه کنند. این علائم میتوانند نشاندهنده این باشند که قلب تحت فشار بیش از حد قرار گرفته است و نیاز به بررسی پزشکی دارد.
این علائم هشداردهنده عبارتند از:
درد، فشار یا احساس ناراحتی در قفسه سینه (آنژین صدری)
تنگی نفس شدید و غیرمعمول
ضربان قلب بسیار سریع، نامنظم یا کوبنده (تپش قلب) که برای مدتی ادامه دارد
احساس سرگیجه، سبکی سر یا سیاهی رفتن چشمها
خستگی مفرط و غیرعادی
مهم است که پس از تجربه هر یک از این علائم، حتی اگر به سرعت برطرف شوند، موضوع را در اولین فرصت با پزشک معالج خود در میان بگذارید. پزشک ممکن است نیاز به تنظیم دوز داروها، انجام بررسیهای بیشتر یا ارائه توصیههای جدیدی برای مدیریت فعالیتهای فیزیکی شما داشته باشد. صداقت و ارتباط شفاف با پزشک، بهترین راه برای تضمین سلامت طولانیمدت شماست.
بسیاری از داروهایی که برای درمان بیماریهای قلبی تجویز میشوند، میتوانند بر عملکرد جنسی تأثیر بگذارند. به عنوان مثال، برخی از داروهای کاهنده فشار خون (مانند بتابلاکرها و دیورتیکها) ممکن است باعث کاهش میل جنسی یا اختلال در نعوظ شوند. از سوی دیگر، اختلال نعوظ خود میتواند یکی از اولین نشانههای وجود یک بیماری قلبی-عروقی زمینهای باشد، زیرا هر دو مشکل میتوانند ناشی از اختلال در جریان خون باشند. بنابراین، در صورت بروز هرگونه مشکل در عملکرد جنسی پس از شروع مصرف داروهای قلبی، حتماً با پزشک خود مشورت کنید. هرگز به صورت خودسرانه داروهای خود را قطع نکنید، زیرا پزشک میتواند با تغییر نوع دارو یا تنظیم دوز آن، این عوارض را مدیریت کند.
از طرف دیگر، نباید از فواید یک رابطه جنسی سالم و رضایتبخش برای سلامت قلب غافل شد. رابطه جنسی منظم میتواند به کاهش استرس و اضطراب کمک کند که خود از عوامل خطر مهم برای بیماریهای قلبی هستند. ترشح هورمونهایی مانند اکسیتوسین و اندورفین در حین رابطه جنسی، باعث ایجاد احساس آرامش و صمیمیت شده و به بهبود خلقوخو و کیفیت خواب کمک میکند. علاوه بر این، همانطور که اشاره شد، این فعالیت نوعی ورزش محسوب میشود که میتواند به تقویت سیستم قلبی-عروقی، کنترل بهتر فشار خون و حفظ وزن مناسب کمک کند. داشتن یک رابطه عاطفی و زناشویی حمایتی، خود یکی از ارکان مهم بهبودی و ارتقای کیفیت زندگی در بیماران قلبی است.
در نهایت، پاسخ به این سوال که "آیا رابطه جنسی برای بیماران قلبی خطرناک است؟" در اکثر موارد "خیر" است، به شرطی که بیمار تحت نظر پزشک باشد، وضعیت قلبی پایداری داشته باشد و به توصیههای پزشکی عمل کند. ترس و اجتناب از فعالیت جنسی به دلیل نگرانیهای بیاساس، میتواند کیفیت زندگی بیمار را به شدت تحت تأثیر قرار دهد. مهمترین گام، مشاوره شفاف و صادقانه با پزشک متخصص قلب است تا با ارزیابی دقیق شرایط، راهنماییهای لازم برای یک فعالیت جنسی ایمن و لذتبخش ارائه شود. به یاد داشته باشید که فعالیت جنسی معادل یک ورزش سبک تا متوسط است و با رعایت احتیاط و آگاهی از علائم هشداردهنده، نه تنها خطری ندارد، بلکه میتواند به عنوان بخشی از یک سبک زندگی سالم، به بهبود سلامت روحی و جسمی شما نیز کمک کند.
برای مشاهدهی مطالب بیشتر حوزهی دانستنی های جنسی و زناشویی اینجا کلیک کنید
