به گزارش سرویس فرهنگ و هنر پایگاه خبری_تحلیلی ساعدنیوز، استاد سید محمدحسین بهجت تبریزی، متخلص به شهریار، یکی از بزرگترین شاعران ایرانی قرن معاصر است که در سال 1285 هجری شمسی در تبریز چشم به جهان گشود. او شاعری بود که هم به زبان فارسی و هم به زبان ترکی آذربایجانی اشعار بسیار دلنشینی سروده است و در هر دو زبان از جایگاه والایی برخوردار است. شهریار در قالبهای مختلف شعری مانند غزل، قصیده، مثنوی، قطعه و رباعی طبعآزمایی کرده و آثار ماندگاری از خود به یادگار گذاشته است.
شعر "پیرم و دلم یاد جوانی می کند" یکی از مشهورترین و دلنشینترین اشعار استاد شهریار است که در آن شاعر با زبانی ساده و صمیمی، احساسات و حسرتهای دوران پیری و یاد و خاطرهی روزگار جوانی را به تصویر میکشد. این شعر سرشار از مضامین نوستالژیک و حسرت برای شور و نشاط از دست رفتهی جوانی است و با بیانی شیوا، گذر عمر و تأثیر آن بر روح و جسم انسان را به مخاطب القا میکند. این اثر به دلیل عمق احساس و صداقت بیان، در دل بسیاری از علاقهمندان به شعر و ادب جای گرفته است.
پیرم و گاهی دلم یاد جوانی میکند
بلبل شوقم هوای نغمهخوانی میکند
همتم تا میرود ساز غزل گیرد به دست
طاقتم اظهار عجز و ناتوانی میکند
بلبلی در سینه مینالد هنوزم کاین چمن
با خزان هم آشتی و گلفشانی میکند
ما به داغ عشقبازیها نشستیم و هنوز
چشم پروین همچنان چشمکپرانی میکند
نای ما خاموش ولی این زهرهی شیطان هنوز
با همان شور و نوا دارد شبانی میکند
گر زمین دود هوا گردد همانا آسمان
با همین نخوت که دارد آسمانی میکند
سالها شد رفته دمسازم ز دست اما هنوز
در درونم زنده است و زندگانی میکند
با همه نسیان تو گویی کز پی آزار من
خاطرم با خاطرات خود تبانی میکند
بیثمر هر ساله در فکر بهارانم ولی
چون بهاران میرسد با من خزانی میکند
طفل بودم دزدکی پیر و علیلم ساختند
آنچه گردون میکند با ما نهانی میکند
میرسد قرنی به پایان و سپهر بایگان
دفتر دوران ما هم بایگانی میکند
شهریارا گو دل از ما مهربانان مشکنید
ور نه قاضی در قضا نامهربانی میکند
برای مشاهده مطالب مرتبط با شعر اینجا کلیک کنید.
9 ماه پیش
9 ماه پیش
9 ماه پیش
9 ماه پیش
9 ماه پیش