به گزارش سرویس سیاسی پایگاه خبری ساعدنیوز به نقل از فرهیختگان، براساس آنچه یک منبع آگاه به «فرهیختگان» گفت: «این تجمع مجوزی برای برگزاری از وزارت کشور نداشته است؛ چراکه از جانب هیچ‌حزبی برای برگزاری تجمع درخواست، ارسال نشده بود.» با این حال فراخوان منتشر شد و چند نفری در محل فراخوان تجمع، در 25 بهمن حضور پیدا کردند. برخی نیز بازداشت شدند؛ سعید و سعیده منتظری ازجمله افراد بازداشت شده بودند که ساعاتی بعد از بازداشت آزاد شدند. اگرچه آمار دقیقی از میزان افراد شرکت‌کننده در این تجمع منتشر نشده، این فراخوان و تجمع افراد حتی در میان چهره‌های اصلاح‌طلب نیز موضوعیت چندانی پیدا نکرد تا آنجا که برخی سکوت را بر تأیید یا رد این تجمع ترجیح دادند. در میان افکار عمومی حواشی این تجمع چندان مورد توجه قرار نگرفت، حتی انتشار تصاویری توسط رسانه‌های فارسی‌زبان که تلاش داشت، جو اطراف دانشگاه تهران را امنیتی و ملتهب نشان دهد هم نتوانست واکنش افکار عمومی را به این اتفاق برانگیزد. این فراخوان و برگزاری تجمع بیش از آنکه خود را در قالب یک مطالبه عمومی نشان دهد، تنه‌به‌تنه رفتار‌های رادیکالی می‌زند که در میانه ناآرامی‌های 88 مشابه آن دیده شد، آن هم در شرایطی که رئیس جمهور آمریکا کمپین فشار حداکثری علیه ایران را کلید‌زده و یکی از گزینه‌های جدی او برای ضربه به ایران به راه انداختن آشوب در کشور است. این جنس رفتار‌های رادیکال پاس گل خوبی به ترامپ و طراحان آشوب می‌دهد، نه‌تنها مسئله حصر را حل نمی‌کند، بلکه این شائبه را تقویت می‌کند که طرفداران رفع حصر در به‌راه انداختن آشوب با اتاق فکر‌های حامی ترامپ همدستند.
چند روز پیش از 25 بهمن ماه، کمپینی با عنوان رفع حصر به‌راه افتاد که چهره‌های رادیکال عموماً اصلاح‌طلب از آن حمایت کردند و دعوت به برگزاری تجمعی در روز 25 بهمن، مقابل دانشگاه تهران داشتند. چهره‌هایی مثل رحیم قمیشی، ناصر دانشفر، اکبرسرارودی ازجمله این افراد بودند که پیش از برگزاری تجمع بازداشت شدند. آنطور که اردشیر امیر ارجمند، مشاور میرحسین موسوی مدعی شده «تمام فرایند‌های قانونی در برگزاری تجمع، رعایت شده و مخالفتی با برگزاری تجمع صورت نگرفته بود.» اما یک منبع آگاه در گفت‌وگو با «فرهیختگان» به جزئیات دریافت مجوز تجمع‌کنندگان از وزارت کشور اشاره کرد و گفت: «دو نفر به وزارت کشور درخواستی دادند که می‌خواهند تجمع برگزار کنند و خواسته شد که وزارت کشور امنیت آن را برقرار کند. در صورتی که اساساً چیزی به اسم اینکه یک فرد برود و درخواست دهد وجود ندارد. احزاب یا تشکل‌ها باید برای دریافت مجوز اقدام کنند، در صورتی که حتی مجمع ایثارگران که به این افراد نزدیک بود نیز درخواستی برای برگزاری مجوز نداشته است. به نظر من به طور طبیعی به آن‌ها گفته شده نمی‌توانند تجمع را برگزار کنند و صلاحیت دریافت مجوز را ندارند.» با وجود این، تجمع در روز 25 بهمن برگزار می‌شود، البته اخباری که از محوطه اطراف این تجمع منتشر می‌شود، نشان می‌دهد این تجمع چندان مورد استقبال قرار نگرفته است. برمبنای گزارشی که رسانه انصاف‌نیوز از جزئیات این تجمع منتشر کرده، نزدیک به «چهار نفر در این تجمع دستگیر و به سمت ون‌ها هدایت شدند. هیچ‌برخورد فیزیکی‌ای صورت نگرفت، غیر از برخورد با یک نفر که در تقاطع انقلاب و 12 فروردین مشاهده شد.» تجمع‌کنندگان نیز بیشتر افراد مسن بودند و جمعیت جوانی در میان آن‌ها حضور نداشت.
این تجمع در میان چهره‌های اصلاح‌طلب چندان مورد استقبال قرار نگرفت، حتی خبری از حضور طیف رادیکال اصلاح‌طلب در این تجمع نیست و برخی نیز تنها به توییت زدن و انتشار بیانیه در این خصوص اکتفا کردند. به همین خاطر بیش از آنکه تصاویر حضور این جمعیت در مقابل دانشگاه تهران مورد توجه قرار گیرد، جو امنیتی اطراف دانشگاه به خوراک خبری رسانه‌های فارسی‌زبان تبدیل شد. در میان اصلاح‌طلبان تقریباً دو گروه در مواجهه با ماجرای حصر وجود دارند؛ بخشی از این افراد را طیفی از اصلاح‌طلبان تشکیل می‌دهند که تصور می‌کنند حرکت از مسیر رادیکالیسم و نقد‌های تند به حکمرانی می‌تواند مؤثر باشد، بخشی دیگر که با گذر سال‌ها حامیان بیشتری در میان اصلاح‌طلبان پیدا کرده، معتقدند باید در ساختار حکمرانی و با گفت‌وگو این موضوع را حل کرد. عدم استقبال از این تجمع را می‌بایست در شکاف میان این دو دسته جست‌وجو کرد؛ موضوعی که نشان می‌دهد طیف‌های رادیکال اصلاح‌طلبی این روز‌ها بیش از گذشته از جانب اصلاح‌طلبان نادیده گرفته می‌شوند. طیف مقابل رادیکال‌ها معتقدند رفتار‌های اینچنینی نه‌تنها حرکت در مسیر رادیکالیسم است، بلکه به نفع ماجرای حصر نیز عمل نمی‌کند. شاید محمد عطریانفر مناسب‌ترین پاسخ را به حامیان کمپین 25 بهمن داده باشد: «اگر در مقام رفع محدودیت‌های باقی‌مانده هستیم، روش‌های تهییجی و به هم زدن ذهن افکار عمومی و ایجاد دغدغه‌های نو برای حاکمیت ما را به نتیجه نمی‌رساند. از این جهت از مدعیان و مبتکران این کمپین خواهش میکنم، اجازه دهند در گفت‌وگو‌های منطقی‌تر با حاکمیت این موضوع را پیش‌بگیرند.»
برگزاری تجمع در 25 بهمن ماه، تنها رفتار رادیکال برخی از بدنه اصلاح‌طلبان نیست. آنطور که یک منبع آگاه به «فرهیختگان» خبر داد: «چهار روز پیش پیش‌نویس بیانیه‌ای از جانب برخی چهره‌های رادیکال اصلاح‌طلب به بهانه سالگرد پیروزی انقلاب آماده شده بود که ادعا‌هایی رادیکال در مورد ساختار‌های مختلف نظام حکمرانی مطرح کرده بود. نکته این بود که متن پیش‌نویس به‌نحوی نوشته شده بود که گویی این آقایان هیچ نقشی در این اتفاقات نداشتند. بهزاد نبوی و دو نفر دیگر از اصلاح‌طلبان، به متن بیانیه اعتراض کردند. بهزاد نبوی معتقد بود در این شرایط اساساً زمان مناسبی برای انتشار این بیانیه نیست و در شرایطی که کشور در شرایط تهدید و فشار قرار دارد، انتشار این بیانیه محلی از اعراب ندارد. نکته جالب‌توجه این بود که قسمتی از بیانیه درخصوص حقوق بشر بود و آن‌ها مدعی شده بودند جمهوری اسلامی حقوق بشر را رعایت نکرده است. محمود صادقی، بهزاد نبوی و سعید نورمحمدی ازجمله افرادی بودند که به این بیانیه رأی منفی دادند، اما افرادی مثل هادی غفاری به آن رأی مثبت دادند، در حالی که اگر قرار باشد چند نفر در کشور نماد ضدیت با حقوق بشر در داخل باشند، یکی از آن‌ها هادی غفاری است. دو صفحه از این بیانیه در مورد روابط خارجی بود که مدعی شده بود جمهوری اسلامی غرب‌ستیزی می‌کند. افرادی مثل ابراهیم اصغرزاده که در تسخیر سفارت آمریکا حضور داشت، به این بیانیه رأی مثبت داد.»
او به این موضوع هم اشاره کرد که نهایتاً با پیگیری و اصرار بهزاد نبوی، جلوی انتشار بیانیه گرفته شد. همانطور که پیش از این اشاره شد، ادامه رفتار‌های رادیکال بدنه اصلاح‌طلبی و دردسرسازی‌هایی که آسیب آن متوجه دولت چهاردهم و هزینه‌سازی‌های آن‌ها می‌شود، نتیجتاً موجب خواهد شد تا خود اصلاح‌طلبان این بدنه را حذف کنند و به انزوا ببرند.
این تجمع و فراخوان‌ها حتی در میان مردم و افکار عمومی نیز بازتاب چندانی نداشت، به‌جز چند فرد مسن که گفته می‌شد از اعضای حزب مجمع ایثارگران بودند، خبری از دیگر گروه‌های سنی و مردم عادی نبود. آن هم در حالی که برخی اصلاح‌طلبان مدعی بودند بخش زیادی از بدنه مردم همچنان حامی میرحسین موسوی‌اند. واقعیت موجود اما نشان می‌دهد برخلاف تصور، موضوع حصر برای مردم موضوعیتی ندارد و حتی در اولویت دست‌چندم آن‌ها قرار نمی‌گیرد. این تجمع بازهم پاشنه آشیل اصلاح‌طلبی را که در میان طیف رادیکال آن‌ها بیشتر است به چشم می‌آورد، نداشتن بدنه حامی و عدم تلاش برای جذب آن‌ها، اصلاح‌طلبان را به این نقطه رسانده که تنها افراد جدی حاضر در تجمعات برای پیگیری مطالبات آن‌ها، همان اصلاح‌طلبان کهنه‌کاری باشند که دوم خرداد 76 را به چشم دیدند و در این جریان حضور داشتند. در فقدان جذب این بدنه حامی، این مسئله قابل‌مشاهده است که حالا موضوع حصر، بیش از آنکه یک مطالبه عمومی باشد، خواست طیفی از سیاسیون است که تعداد آن‌ها نیز قابل‌توجه نیست و حل آن تنها در چهارچوب ساختار حکمرانی محقق می‌شود. از آنجا که بدنه عمومی نیز مطالبه جدی در این خصوص ندارد، برگزاری تجمعاتی از این دست، نمی‌تواند اثر مثبتی بر رفع حصر داشته باشد و اتفاقاً عکس آن هم عمل می‌کند.
این تجمع در شرایطی برگزار شد که ترامپ یادداشت‌های فشار علیه ایران را به دستگاه‌های اجرایی آمریکا ابلاغ کرد که در بخشی از آن به‌صراحت از به راه افتادن آشوب و ناآرامی در ایران حمایت کرده بود. این موضوع در یادداشتی که اتاق‌فکر آمریکا «سازمان اتحاد علیه ایران هسته‌ای»، در برنامه 100روزه علیه ایران، به ترامپ ارائه کرده بود نیز مورد اشاره قرار گرفته است. طبیعی است در این موقعیت، کوچک‌ترین اتفاق و بحرانی می‌تواند بهانه‌ای برای زنده کردن خط آشوب در ایران به آن‌ها دهد. کمااینکه رسانه‌های فارسی‌زبان که در میانه ناآرامی‌های 1401 تا توانستند، اصلاح‌طلبان و همچنین موسوی و کروبی را زیر ضرب حمله قرار دادند، حالا اما در سوگ بازداشت چند نفر در این تجمع مرثیه‌سرایی می‌کنند. در این موقعیت اگر کسی مدعی شود برگزار‌کنندگان این تجمع دستشان در دست ترامپ و طراحان آشوب قرار دارد، ادعای گزافی نکرده است. اگر فرض را بر این بگذاریم که حامیان تجمع، ارتباطی با حامیان آشوب ندارند، این گزاره تقویت می‌شود که برخی حامیان آشوب 88 همچنان بر مدار اشتباه‌های گذشته حرکت می‌کنند و درکی از مقتضیات و پیچیدگی‌های سیاست داخلی ندارند یا برای آن‌ها تفاوت نمی‌کند که در زمین دشمن بازی کنند. خروجی این رفتار‌ها نه تنها تغییری در موضوع حصر ایجاد نمی‌کند، بلکه حتی می‌تواند برای دولت هزینه‌سازی کند و اتهام تازه همکاسگی با ترامپ را هم روی میز بگذارد. در شرایطی که برخی مقامات دولت به‌دنبال حل موضوع حصر در چهارچوب‌های رسمی‌اند، رفتار‌های رادیکال، موضوع حصر را به نقطه صفر برمی‌گرداند و حل آن را تقریباً دور از دسترس می‌کند.
