به گزارش سرویس جامعه ساعدنیوز، تهرانِ 1387...شهری که هنوز در هیاهوی امروزش گم نشده بود. خیابانها بوی آرامش میدادند، بوی چنارهای کهنِ خیابان ولیعصر، بوی بارانِ آخرِ تابستان، و بوی نان داغی که از نانوایی سر کوچه بلند میشد.
تاکسیها هنوز نارنجی بودند، تلفنهای همگانی هنوز کنار پیادهروها میدرخشیدند، و مردم در مسیرهای تکراری اما دلنشین روزشان را میگذراندند.
1387، سالی بود که هنوز تهران شبیه خودش بود.
نه برجهای بلند همهجا را پوشانده بودند، نه خیابانها اینقدر شلوغ و خسته بودند. هنوز میشد غروبهای جمعه را با بوی خاک بارانخورده حس کرد،
و هنوز در چشمان رهگذران، لبخندهای بیدلیل و امیدهای ساده پیدا میشد.
ماشینها آهستهتر حرکت میکردند، آدمها بیشتر نگاه میکردند تا خیره شوند، و کافهها فقط چند میز چوبی ساده بودند با بوی قهوهی واقعی.
درختهای چنار سایهشان را روی آسفالت میریختند، و باد، برگهای زرد را تا انتهای خیابان آزادی میبرد.
تهرانِ آن روزها هنوز خاکستری نشده بود…
شاید چون دلهای مردم رنگیتر بود.
تصاویر این خیابانها فقط عکس نیستند؛
پنجرهایاند به روزهایی که رفتند، اما هنوز گوشهای از دلمان در آن مانده است
