به گزارش سرویس دانشگاه پایگاه خبری ساعدنیوز، درخشانترین لحظات تاریخ موسیقی معاصر ایران؛ لحظهای که در آن استاد محمدرضا شجریان، نامآور بیبدیل آواز فارسی و آموزگار چند نسل از دوستداران موسیقی اصیل، در کنار همایون شجریان، هنرمند توانمند و میراثدار سلوک موسیقایی پدر، بر صحنهای ایستادند و بخشی از تصنیف «ساقیا»ی حضرت مولانا را با شکوهی کممانند عرضه کردند.
در این اجرا، صدا نهتنها رسانهای برای انتقال نغمه بود، بلکه تجلّی تجربه، اندیشه و سلوکی عارفانه به شمار میآمد؛ گویی استاد با هر تحریر، مخاطب را به ژرفای معنا دعوت میکرد و همایون با طنین جوان اما پختهاش، این دعوت را به اوج میرساند. هماهنگی آن دو، نه در قالب یک همراهی ساده، بلکه در پیوندی نسلساز و معنابخش جلوهگر شد؛ پیوندی که ریشه در سنت دارد و شاخههایش رو به فردا میروید.
تصنیف «ساقیا» در این اجرا، صرفاً قطعهای موسیقایی نبود؛ بیانی بود از عطش انسان برای وصل، برای روشنایی، برای رهایی از بندهای نفس. آنچه شنیده میشد، آمیزهای از شعر مولانا، تکنیک آوازی ناب و روحی بود که از سرچشمه فرهنگ ایرانی برمیخاست. این لحظه هنری، در حافظه جمعی دوستداران موسیقی جاودانه شد؛ نه فقط بهسبب توانایی فنی، بلکه بهسبب احساسی که در جانها نشاند: احساس سربلندی، پیوستگی و آشتی با خود.
چنین اجراهایی، سرمایههای فرهنگی یک ملتاند؛ میراثی که نه فرسوده میشود و نه از یادها میرود، بلکه با هر شنیدن تازهتر میگردد و با هر مرور، لایهای جدید از معنا را آشکار میسازد. یادآوری آن اجرا، ادای احترام است به اصالت هنر و به استادانی که با حضور و صداشان، تاریخ موسیقی این سرزمین را غنیتر و پرصلابتتر کردهاند.
برای مشاهده اخبار مرتبط با دانشگاه اینجا کلیک کنید
