به گزارش سرویس دانشگاه پایگاه خبری ساعدنیوز، سعدی با این حکایت میخواهد بگوید که «فروتنی و سکوتِ عالمانه، از اظهار فضلِ نابجا بسیار بهتر است.»
دانش واقعی همراه با تواضع است: انسان هرچقدر هم دانش داشته باشد، باید به این درک برسد که هنوز چیزهای زیادی وجود دارد که نمیداند. این جوان باوجود معلومات زیادش، متکبر نبود و این نشاندهندهٔ خرد واقعی اوست.
هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد: او میدانست که در جمع بزرگان، سکوت و گوش کردن، از صحبت کردنِ بیجا عاقلانهتر است.
عواقب خودنمایی: پسر به درستی پیشبینی کرده بود که اگر برای نشان دادن دانش خود صحبت کند، ممکن است سؤالاتی مطرح شود که خارج از دانش او باشد و در نتیجه به جای کسب احترام، تحقیر شود.
در یک کلام: مفهوم این حکایت این است که «بدانیم که نمیدانیم» و از نشان دادن دانستههایمان در جایی که ممکن است به نادانیمان پی ببرند، خودداری کنیم. این نه نشانهٔ نادانی، که نشانهٔ خردمندی است.
برای مشاهده اخبار مرتبط با دانشگاه اینجا کلیک کنید
