به گزارش سرویس هنر و رسانه پایگاه خبری تحلیلی ساعدنیوز،بهرام بیضایی برای بسیاری که امروز در تئاتر ایران کار میکنند، شروعی بیچون و چرا بود. نمایشنامههایش برای فهمیدن این که تئاتر چیست دست به دست میگشت. نسلی از نویسندگان، کارگردانان و بازیگران، اولین جرقههای جدی علاقهشان را در خواندن مرگ یزدگرد، آرش یا سلطان مار تجربه کردند.
ایشان نقشهای ترسیم کرد که چگونه میتوان از دل اسطوره و تاریخ این سرزمین، درامی جهانی آفرید. نبود ایشان از همین لحظه به معنای خاموشی آن منبع الهامی است که مستقیم و بیواسطه به رگهای تئاتر ایران جان میداد. این فقدان، سنگینترین بار برای صحنهی تاریخ تئاتر ماست، زیرا شاگردانش اکنون باید راه را بدون حضور استادی ادامه دهند که آموخته بود
