به گزارش سرویس تاریخ ساعد نیوز به نقل از همشهری، «وقتی از ایران آمدم، سؤالی که همه از من میکردند این بود: «این یک انقلاب است؟» من جوابی نمیدادم، اما دلم میخواست بگویم نه، به معنی ظاهری کلمه، انقلاب نیست. یعنی نوعی از جا برخاستن و برپا ایستادن نیست. قیام انسانهای دست خالیای است که میخواهند باری را که بر پشت همه ما و بهویژه بر پشت ایشان، بر پشت این کارگران نفت، این کشاورزان مرزهای میان امپراتوریها سنگینی میکند، از میان بردارند. بار نظم جهانی را. شاید این نخستین قیام بزرگ بر ضدنظامهای جهانی باشد. مدرنترین و دیوانهوارترین آنها.» اینها قسمتی از نوشتههای میشل فوکو درباره انقلاب اسلامی ایران است. اتفاقی که به قول شهید مرتضی آوینی «در حصارهای همین دهکده جهانی که همهچیز در آن معلوم و تحت کنترل بهنظر میآمد» بهوقوع پیوست درحالیکه هیچکس انتظارش را نداشت و بهنظر غیرممکن میآمد. این عکسها قرار است روزهای آخر این «غیرممکن» را (از یکشنبه 19آذر1357 مصادف با تاسوعای حسینی تا 22بهمن روز پیروزی انقلاب اسلامی) مرور کند.
