به گزارش سرویس تاریخ و فرهنگ پایگاه خبری ساعدنیوز، داریوش بزرگ، شاهنشاه هخامنشی، یکی از نخستین فرمانروایانی بود که پروژهای عظیم برای اتصال رود نیل به دریای سرخ را به سرانجام رساند؛ اقدامی که پیشزمینهای برای کانال سوئز امروزی به شمار میرود.
در حدود 2500 سال پیش، داریوش اول هخامنشی پس از تسلط بر مصر، اهمیت راههای آبی برای تجارت و کنترل نظامی را بهخوبی درک کرد. او تصمیم گرفت پروژهای را که پیشتر توسط فرعون نخو دوم آغاز شده اما ناتمام مانده بود، تکمیل کند: ایجاد کانالی که رود نیل را به دریای سرخ متصل کند. این اقدام نهتنها دسترسی ایران به آبهای گرم را تسهیل میکرد، بلکه مسیرهای تجاری میان شرق و غرب را نیز کوتاهتر و امنتر میساخت.
مهندسان ایرانی به دستور داریوش، کانالی حفر کردند که از رود نیل آغاز میشد و با عبور از دریاچه تلخ بزرگ (The Bitter Lake)، به دریای سرخ میپیوست. این پروژه با بهرهگیری از فناوریهای پیشرفته آن زمان و نیروی انسانی گسترده انجام شد. به مناسبت افتتاح این کانال، داریوش دستور داد کتیبههایی به چهار زبان پارسی باستان، عیلامی، بابلی و مصری بر ستونهایی در مسیر کانال حک شود؛ اسنادی که امروزه نیز در مصر یافت میشوند و گواهی بر این دستاورد تاریخی هستند.
نقش داریوش در ساخت این کانال، نهتنها از منظر مهندسی و اقتصادی اهمیت دارد، بلکه نشاندهنده دید استراتژیک او در مدیریت امپراتوری پهناور هخامنشی است. این کانال، که بعدها در دورههای مختلف بازسازی و توسعه یافت، سرانجام در قرن نوزدهم به شکل مدرن امروزی درآمد. اما ریشههای آن، به دوران شکوهمند داریوش بزرگ بازمیگردد؛ پادشاهی که با نگاهی فراتر از مرزهای زمان خود، زیرساختهایی برای آینده ساخت.
برای مشاهده سایر مطالب مرتبط با تاریخ و فرهنگ اینجا کلیک کنید
