به گزارش سرویس تاریخ و فرهنگ پایگاه خبری ساعدنیوز، مجله اینترنتی باستان شناس : «این اسکلت کوچک برنزی یکی از تنها حدود دوازده نمونهی شناختهشده از «لاروا کونویوالیس» رومی باستان است ــ پیکرهای موسوم به «روح ضیافت» که دو هزار سال پیش بهعنوان یادگاری مهمانی اهدا میشد.
این اسکلت در اصل دارای دستها و پاهای مفصلی بوده است، اما امروزه تنها بخشی از پای چپ آن باقی مانده است. جمجمهی آن دارای حفرههای بزرگ و گرد چشمی و لبخندی دنداننماست. این پیکرهی برنزی حدود 6/6 سانتیمتر (2/6 اینچ) ارتفاع دارد و اکنون در مجموعهی ویلا گتی در لسآنجلس، کالیفرنیا نگهداری میشود.
بر اساس پژوهشی در سال 1980 به قلم فایا کازی فرل، متصدی وقت موزهی گتی، این اسکلت گونهای memento mori بوده است ــ نمادی از کوتاهی عمر و اجتنابناپذیری مرگ. به نظر میرسد این اسکلتهای هولناک در مهمانیهای شام توزیع میشدهاند، در اشارهای به فلسفهی اپیکوری که بر این باور بود چون مرگ بزرگترین هراس انسان است، باید از لذتهای زندگی بهره برد.»
«به گفتهی موزهی گتی، در هنر و ادبیات روم باستان، پیوند میان ضیافت و مرگ اغلب دیده میشود.»
«در رمان ساتیریکون نوشتهی پترونیوس (سدهی نخست میلادی)، مردی به نام تریمالکیو مهمانی بزرگی برپا کرده بود. راوی میگوید: «بردهای اسکلت نقرهای آورد که مفاصلش طوری ساخته شده بود که میشد آن را به هر سمتی چرخاند. او چند بار آن را روی میز انداخت و اسکلت در حالتهای خندهدار و عجیب قرار گرفت.»
تریمالکیو، میزبان، سپس گفت: «این اسکلت درست به اندازهی ما ارزش دارد! پس بیایید تا وقتی فرصت داریم زندگی کنیم و از آن لذت ببریم.»
برای مشاهده سایر مطالب مرتبط با تاریخ و فرهنگ اینجا کلیک کنید
