به گزارش سرویس هنر و رسانه ساعدنیوز، «شام ایرانی» مسابقه‌ای است که طی این سال‌ها با همه افت و خیزها و حواشی به کار خود ادامه داده. حتما خبر دارید که این محصول در یک نگاه کلی صاحب دو موقعیت متضاد میان مردم است: عده‌ای رقابت چهره‌های مطرح در چالش آشپزی و مهمان‌داری را دوست دارند و برخی می‌گویند چرا باید وقت عزیز، صرف تماشای رفتار و گفتار سلبریتی‌ها شود. فارغ از ارزشگذاری بر این دست نظرها، «شام ایرانی» به‌عنوان یک رئالیتی‌شو، گاه جذاب بوده است و گاه کسل‌کننده. هنوز خاطره خوشی که امثال زنده‌یاد علی انصاریان ساختند، فراموش نشده. پس، حداقل دستاورد برنامه می‌تواند رقم زدن لحظاتی خوب، بدون ادا و اصول‌های آزاردهنده باشد!
با این مقدمه بپردازیم به سری جدید «شام ایرانی» ساخته سعید ابوطالب و محصول فیلیمو. این‌بار تلاش شده تا با محور قرار دادن زوج‌ها و نیز افزودن بازی مافیا، برنامه رنگی از تازگی بگیرد. نتیجه اما در قسمت اول نومیدکننده بود؛ چون نه اقتضائات یک مسابقه بر مبنای دستپخت و پذیرایی رعایت شد و نه بازی مافیا اصولی، پیش رفت و نه لحظات کافی برای سرگرمی داشت.
کمند امیرسلیمانی در قامت اولین میزبان، مشغول آماده‌سازی اسباب پذیرایی شد اما مخاطب نمایی از دستپخت او ندید؛ همان‌طور که نمایش مراحل آماده‌سازی غذا، ناقص بود. این مثال یعنی «شام ایرانی» بدیهیات یک مسابقه را رعایت نکرده. خود امیرسلیمانی هم خارج از میز نشست که در فرهنگ مهمان‌داری، امری ناپسند است و طبعا تیم سازنده را باید مقصر دانست. نحوه استفاده از دو داور بین‌المللی، که آن گوشه می‌خورند و متلک می‌انداختند نیز نشان از شلختگی داشت.
سهم حرف و شوخی‌های نه‌چندان جذاب بالا بود و این چالش یقه خیلی‌ها را گرفت که چرا باید وقت و هزینه را صرف تماشای «شام ایرانی» کند. اصلا بازی بی‌هیجان مافیا، وسط یک مسابقه مثلا تخصصی درباره غذا چه معنایی دارد. تازه، صدا هم مشکل داشت و جمع این‌ها یعنی ابوطالب و پلتفرم فیلیمو احترامی برای مخاطب قائل نیستند.
برای مشاهده سایر مطالب مربوط با هنر و رسانه با ما همراه باشید.
