به گزارش سرویس تاریخی ساعد نیوز، شاید با دیدن این تصاویر تعجب کنید که چرا این بانوان آنقدرها که از زنان قاجار تعریف کرده اند چاق نیستند.
در زمانهای قدیم (پیش از رنسانس) چاقی در کشورهای غربی نشان از ثروت و مکنت بود و این طور تلقی میشد که افراد چاق است، توانایی خوب خوردن و چاق شدن را به واسطه ثروتمندی، دارند. این مسئله تا جایی در میان طبقه اشراف غرب حائز اهمیت بود که حکام و ثروتمندان پس از صرف غذا به عمد (مثلا با بردن انگشت به حلق) کل غذای خورده شده را برمیگردانند تا معده خالی شود و از نو به خوردن بپردازند!
در مقابل فقرا، هیکلهایی نحیف و لاغر داشتند که ناشی از عدم بضاعت مالی و صرف غذای مناسب تلقی میشد اما چاقی در میان قاجاریان، نوعی زیبایی برای زنان به شمار میرفت. ایرانیان ملاک زیبایی زن را به جای صورت، به چاقی او می دانستند و همواره زنان فربه، از محبوبیت بیشتری در دربار شاهان قاجار برخوردار بودند.
کارلا سرنا، نویسنده و روزنامه نگار فرانسوی پس از دیدار با انیس الدوله در سال 1294 هجری قمری، در خاطرات خود درباره وی می نویسد:بسیار چاق و درشت اندام است و غذای زیادی می خورد… حتی به من خورده می گیرد و لاغر و خشکیده‌ام… می گوید مردان ایرانی زنان چاق را دوست دارند و هر چه زنی فربه تر باشد نزد شوهرش عزیز تر و مقرب تر است…
در میان همین زنان چاق، علاوه بر شکم بزرگ، داشتن غبغب یکی از مهم ترین زینت های زن به شمار می رفته است و باز نقل می کنند انیس الدوله (که زیباترین زن عهد قاجار با معیار آن زمان به شمار می رفته) دارای غبغبی بسیار بزرگ و به اصطلاح هفت طبقه بوده است.
اما شاید بیشتر زنان حرمسرای شاهان قاجار چاق بوده باشند ولی این مورد درباره تمام بانوان ایران صدق نمی کرد.
در زمان ناصرالدین شاه قاجار مد و لباس بسیار مورد توجه قرار گرفت و بدلیل آشنایی ایرانیان با دوربین عکاسی عکس های زیبایی از این دوران به جا مانده است.
خانم ماه تابان ملقب به معزز اعظم دختر کامران میرزا نایب السلطنه همسر دوم ملیجک، خاله احمد شاه قاجار.👇
