ادعای عجیب روزنامه دولت درباره آزار جنسی در دانشگاه ها 

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از روزنامه ایران، زنان در فرانسه هنگام سوار شدن به وسایل نقلیه عمومی لباس های خود را تغییر می دهند تا قربانی آزار جنسی نشوند. یک نظرسنجی جدید نشان می دهد که از هر دو زن در فرانسه یک نفر لباس های خود را برای وسایل نقلیه عمومی تغییر می دهد تا قربانی آزار جنسی نشود. علاوه بر این، نزدیک به 90 درصد از پاسخ دهندگان می گویند که در حمل و نقل عمومی مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند. با استناد به مطالعه ای که روی بیش از 6 هزار زن توسط فدراسیون ملی انجمن کاربران حمل و نقل (Fnaut) انجام گرفته ترس زنان از آزار و اذیت به طور قابل توجهی رفتار آنها را در حمل و نقل عمومی در فرانسه تغییر می دهد.

حدود 48 درصد از پرسش شوندگان گفته اند که هنگام سفر با مترو، اتوبوس یا قطار، انتخاب شلوار یا استفاده از روسری برای پنهان کردن، لباس خود را تغییر می دهند. درصد مشابهی نیز گفته اند که برای جلوگیری از آزار و اذیت در زمان های خاص، بویژه عصرها، از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده نمی کنند و 34 درصد دوچرخه سواری یا تاکسی یا ماشین را انتخاب می کنند.
فدراسیون ملی انجمن کاربران حمل و نقل همچنین اعلام کرده که حدود 87 درصد از زنان، در حمل و نقل عمومی مورد آزار و اذیت هایی از قبیل سوت زدن یا مزاحمت از طریق حیوانات، پرسش های مزاحم، توهین، تهدید و تجاوز جنسی قرار گرفته اند. گفتنی است این مسأله مدت هاست موضوع کمپین های حقوق زنان در فرانسه به رهبری جرأت زنان (Osez le Feminisme) بوده است.
زمانی که این پژوهش آماری در بین زنان فرانسوی را در کنار پژوهشی از همین جنس در میان جامعه آماری 40 هزار زن ایرانی قرار می دهیم، به وضوح مشخص می شود که جامعه ایران برای حضور و فعالیت زنان به مراتب امن تر و فرهنگی تر از جامعه زنان فرانسوی است.
در واقع این دو پژوهش نشان می دهد زنان فرانسوی سه برابر بیشتر از زنان ایرانی در خیابان تجربه یا حس آزار داشته یا از این احساس رنج می برند که همین احساس را به طور عادی باید به دلیل تجارب پیشین این زنان از حضور در جامعه قلمداد کرد.
در این پژوهش درباره آزار کلامی همچون متلک و تکه پرانی کلامی یا سوت زدن 37 درصد زنان ایرانی معتقدند با آن به طور جدی دست و پنجه نرم می کنند، اما همین موضوع درباره زنان فرانسوی 83 درصد گزارش شده است.
حس ناامنی شامل احساس دنبال شدن در کوچه و خیابان در بین زنان ایرانی با 26 درصد پاسخ مثبت مواجه شده و در بین زنان فرانسوی این آمار به عدد قابل تأمل 87 درصد می رسد. همچنین 14 درصد زنان ایرانی تجربه آزار جسمی داشته اند، اما همین مورد در بین زنان فرانسوی 40 درصد بوده است.
مرکز پژوهش در ایران، دانشگاه تهران است و نظرسنجی فرانسوی را پایگاه آماری استاتیستا انجام داده است. مقایسه این دو پژوهش به وضوح نشان می دهد که جامعه ایران برخلاف آنچه مدام برخی فیلم های ایرانی و همچنین رسانه های غربی درصدد القای آن به جهان هستند، به مراتب امن تر از جامعه کشوری غربی، چون فرانسه است. خوب است مبتنی بر همین موضوع گریزی به جنبش موسوم به me too داشت که منجر شد بخش قابل توجهی از زنان در کشور های غربی دست به تظاهرات خیابانی بزنند و البته عده ای هم مترصد شدند همین جنبش را به شکلی وارداتی به ایران نیز تحمیل کنند، اما عملاً در سینما متوقف ماند.
توقف این جنبش در سینما نشان داد اساساً زنان ایرانی چنین دغدغه و مطالبه ای ندارند، اما اینکه چرا این امنیت برای زنان در سینما و در میان جامعه هنری کشور از ضریب کمتری برخوردار است، قابل بررسی است، با این توضیح که سینمای ایران در میان سینمای کشور های دیگر دنیا بستر مناسب تری برای فعالیت زنان است. این را می توان از درصد بالای زنان موفق فیلمساز ایرانی به وضوح فهمید. زنان پس از انقلاب اسلامی در سینمای ایران به دلیل تغییر شرایط از محدودیت فعالیت صرف مقابل دوربین که عمدتاً با تأکید روی برهنگی انجام می شد رهایی یافتند و توانستند در پشت دوربین جایگاه و منزلت حرفه ای مناسب تری برای خود دست و پا کنند. این توفیق سبب شد ایران شاهد رشد زنان فیلمساز و درخشش آن ها باشد. با این حال هنوز عرصه سینما و هنر ایران با فضای کاملاً مطلوب فرهنگی فاصله دارد که دلیل آن را باید در فضای آکادمیک هنر جست وجو کرد.
فضای برخی دانشگاه های هنر در ایران بشدت از غرب زدگی رنج می برد و واحد های درسی در این مراکز آن طور که باید مبتنی بر ریشه های فرهنگی ایران تدوین نشده است. برای مثال هنر تعزیه که ریشه در تاریخ نمایش در ایران دارد و اصالت آن اثبات شده است در دانشگاه های هنر ما جایگاهی ندارد و دانشجویان با این هنر اصیل به درستی آشنا نمی شوند.
جالب است که گزارش های آزار جنسی در دانشگاه های هنر به مراتب بیشتر از سایر مراکز آموزشی است و هر قدر این مراکز از روح و فضایی اسلامی تر بهره مند بوده اند، به مراتب آسیب های اخلاقی نیز در آن ها ناچیزتر بوده است. این نسبت را می توان براحتی در مقایسه شهر های مذهبی تر با شهر هایی که نماد یا مکان مذهبی شاخصی ندارند هم ردیابی کرد. البته این حقیقتی است که ایران ستیزان با ساخت فیلم هایی، چون عنکبوت درصدد وارونه نمایی آن هستند.