آیا «کرونا» از نشانه‌های ظهور امام زمان(عج) است؟!

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، در طول سالهای غیبت کبری، مردم حوادث متعددی را به روایات آخرالزمان و نشانه های ظهور مرتبط می کنند. امروزه با شیوع ویروس کرونا و سفید شدن ریه بیماران، مردم از آن به نشانه های مرگ سفید در آخرالزمان نسبت می دهند. حجت الاسلام ابوالفضل توسلی زاده از معاونت تبلیغ حوزه علمیه قم به این شبهه پاسخ داده است:

شبهه: در روایات آخرالزمان به مرگ سفید به عنوان نشانه ظهور اشاره شده است، این روایت را می توانیم با ویروس کرونا تطبیق دهیم زیرا کرونا باعث سفید شدن ریه افراد می شود.

جواب: در برخی روایات برای ظهور امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) نشانه هایی ذکر شده است. برخی از این نشانه ها حتمی هستند و برخی دیگر حتمیت ندارند. نشانه های حتمی ظهور، نشانه هایی هستند که قطعاً واقع خواهند شد و ارتباط شدیدی با ظهور دارند. علائم حتمی ظهور، پنج نشانه می باشند: خروج یمانی، خروج سفیانی، نداکننده ای که از آسمان ندا می دهد، فرو برده شدن در بیداء، کشته شدن نفس زکیه .[۱]

حضرت صادق (علیه السّلام) فرمودند: «پنج علامت قبل از قیام قائم (ع) است: خروج یمانی و سفیانی، نداکننده ای که از آسمان ندا درمی دهد، فرو برده شدن در بیداء، کشته شدن نفس زکیه .»[۲]

علائم غیرحتمی، با ظهور ارتباط شدیدی ندارند، زیرا ممکن است برخی از آن ها اصلاً واقع نشود، ولی ظهور تحقق یابد و احتمال دارد برخی از نشانه ها حادث شود، ولی ظهور توأم و همزمان با آن ها شکل نگیرد و بدین بیان که: این نشانه ها، بیان گر ظرف تحقق ظهور هستند، مانند اینکه گفته شود: نامه رسان هنگامی می آید که هوا صاف باشد. منظور این است که نامه رسان در زمان نامساعد بودن هوا نخواهد آمد، نه این که هر وقت هوا صاف بود او می آید. در باب علائم ظهور نیز مراد این است که حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در غیر این اوضاع ظهور نخواهد فرمود، نه این که هر وقت این اوضاع پدیدار شد، حضرتش باید ظهور کند .[۳]

در روایات بسیاری، به علائم غیر حتمی ظهور اشاره شده است. با توجّه به اینکه این روایات جنبه پیش گویی نسبت به حوادث آینده دارند، باید با دقت بیشتری به سند و مضمون آن ها بنگریم. از جمله روایاتی که به بیان نشانه های غیر حتمی می پردازد، روایتی است که ابن ابی زینب نعمانی، شیخ مفید و شیخ طوسی آنرا در کتب خود نقل کرده اند. در این روایت از امیرالمومنین (علیه السلام) نقل شده: «پیش از آمدن قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) چند اتفاق می افتد: مرگ سرخ، مرگ سفید، ملخ در فصلش و ملخ در غیر فصلش. ملخ ها مانند خون، سرخ رنگ خواهد بود. مرگ سرخ با شمشیر و مرگ سفید به وسیله طاعون می باشد .»[۴]

اسناد مختلفی برای این روایت ذکر شده است که همه آن ها دارای ضعف هستند. مثلاً در سلسله رجال سند ابن ابی زینب نعمانی که از سایر اسناد کامل تر است، شخصی به نام «محمد بن حسان رازی» قرار دارد که توسّط نجاشی و ابن غضائری به شدت تضعیف شده است .[۵]
شیخ صدوق با سند خود همین روایت را از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده است .[۶] در روایت صدوق، فقط به موت ابیض و اسود اشاره شده و حرفی از «ملخ» به میان نیامده. در این روایت یک توضیح اضافی هم درباره ی تعداد کشته شدگان «مرگ سرخ و سفید» بیان شده، به این صورت که بر اثر این دو اتفاق، از هر هفت نفر، پنج نفر کشته می شوند .[۷]

شیخ صدوق این روایت را با شش واسطه نقل کرده است: محمد بن الحسن بن احمد بن ولید [۸] - الحسین بن الحسن بن أبان [۹]‏ - الحسین بن سعید اهوازی [۱۰] - صفوان بن یحیی البجلی [۱۱] - عبد الرحمن بن الحجاج البجلی [۱۲] - سلیمان بن خالد الاقطع [۱۳].‏ همه ی این افراد ثقه و قابل اعتماد هستند، پس این روایت از نظر سندی، صحیح است.

معنای روایت هم مشخص است، دو اتّفاق در نزدیکی زمان ظهور (به صورت غیر حتمی) رخ خواهد داد: جنگ و بیماری طاعون.
مشکل اصلی در تطبیق این نشانه ها بر حوادث زمان ماست. مثلاً در خونین ترین جنگ تاریخ (جنگ جهانی دوم) حدود ۶۰ میلیون نفر کشته شدند که از حدود ۲ میلیارد نفر جمعیت آن موقع جهان، درصد بسیار ناچیزی است. یعنی از هر صد نفر، سه نفر کشته شدند. در این روایت، به بیماری طاعون تصریح شده است. بیماری کرونا، غیر از طاعون است. منشأ کرونا، ویروسی است که ریه ها را درگیر می کند. اما طاعون بر اثر انتقال باکتری یرسینیا پستیس(Yersinia pestis) اتفاق می افتد. ویروس ها با باکتری ها، تفاوت های اساسی دارند .[۱۴]
چیزی که الآن در حال رخ دادن است، فراگیری یک بیماری ویروسی است که تا به امروز کمتر از ۳۰۰ هزار مبتلا داشته است و ۴ درصد از این افراد کشته شده اند .[۱۵] تعداد کشته شدگان کرونا نسبت به جمعیت جهان، یک ده هزارم است. به عبارت دیگر، از هر ده هزار نفر، یک نفر از جمعیت زمین را کشته است.
به هر صورت، در این روایت به بیماری طاعون اشاره شده است که در بدترین اپیدمی آن که مربوط به شیوع طاعون خیارکی در ۷۰۰ سال پیش (حدود ۱۳۰۰ میلادی و ۷۰۰ هجری قمری) بوده، درصد زیادی از مردم جهان را از بین برد .[۱۶] خوشبختانه از سال ۱۸۹۴ با کشف باسیل (باکتری) عامل این بیماری، با استفاده از آنتی بیوتیک هایی مانند استرپتومایسن کاملاً قابل کنترل و درمان است.
خلاصه: شیخ صدوق روایتی صحیح السندی نقل کرده که در آن وقوع یک جنگ بزرگ و یک طاعون همه گیر را که در آن پنج هفتم مردم جهان کشته می شوند، جز نشانه های غیر حتمی ظهور بیان شده است. عامل طاعون، باکتری یرسینیا پستیس است. این روایت ربطی به بیماری کرونا که عامل آن ویروسی است و تلفات اندکی داشته، ندارد.

پی نوشت:

[۱]. http://wikifeqh.ir/%D ۸%B ۹%D ۹%۸۴%D ۸%A ۷%D ۸%A ۶%D ۹%۸۵%۲۰%D ۸%AD%D ۸%AA%D ۹%۸۵%DB%۸ C%۲۰%D ۸%B ۸%D ۹%۸۷%D ۹%۸۸%D ۸%B
[۲]. علی بن حسن بن بابویه، الامامة و التبصرة من الحیرة، مدرسة الإمام المهدی عجّل الله تعالی فرجه الشریف‏، چ ۱، قم، ۱۴۰۴ ق، ص ۱۲۸. شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، اسلامیه، چ ۲، تهران، ۱۳۹۵ ق، ج ۲، ص ۶۴۹.
[۳]. http://http//wikifeqh.ir/%D ۸%B ۹%D ۹%۸۴%D ۸%A ۷%D ۸%A ۶%D ۹%۸۵_%D ۸%BA%DB%۸ C%D ۸%B ۱%D ۸%AD%D ۸%AA%D ۹%۸۵%DB%۸ C%E ۲%۸۰%۸ C_%D ۸%B ۸%D ۹%۸۷%D ۹%۸۸%D ۸%B ۱
[۴]. ابن ابی زینب نعمانی، الغیبة، نشر صدوق، چ ۱، تهران، ۱۳۹۷ ق، ص ۲۷۸. - شیخ مفید، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، کنگره شیخ مفید، چ ۱، قم، ۱۴۱۳ ق، ج ۲، ص ۳۷۲- شیخ طوسی، کتاب الغیبة، دار المعارف الاسلامیه، چ ۱، قم، ۱۴۱۱ ق، ص ۴۳۸.
[۵]. احمد بن علی نجاشی، رجال النجاشی، موسسة النشر الاسلامی، چ ۶، قم، ۱۳۶۵ ش، ص ۳۳۸. - ابن الغضائری، الرجال، مؤسسه علمی فرهنگی دار الحدیث، چ ۱، قم، ۱۴۲۲ ق، ص ۹۵.
[۶]. شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، اسلامیه، چ ۲، تهران، ۱۳۹۵ ق، ج ۲، ص ۶۵۵.
[۷]. همان منبع.
[۸]. شیخ طوسی، الفهرست، مکتبة المحقق الطباطبائی‏، چ ۱، قم، ۱۴۲۰ ق، ص ۴۴۲.
[۹]. آیت الله خویی، معجم رجال الحدیث، بی نا، چ ۵، بی جا، ۱۴۱۳ ق، ج ۵، ص ۲۱۲: چهار وجه برای وثاقت ایشان ذکر شده است که مهم ترینش این است که ایشان جز رجال کامل الزیارات است.
[۱۰]. شیخ طوسی، الفهرست، مکتبة المحقق الطباطبائی‏، چ ۱، قم، ۱۴۲۰ ق، ص ۱۴۹.
[۱۱]. احمد بن علی نجاشی، الرجال، ص ۱۹۷.
[۱۲]. احمد بن علی نجاشی، الرجال، ص ۲۳۷.
[۱۳]. علامه حلّی، رجال (الخلاصة)، الشریف الرضی، چ ۲، قم، ۱۴۰۲ ق، ص ۷۷.