آمار وحشتناک نزاع و دعوای خیابانی / از سقط جنین تا قتل جوان!
به گزارش پایگاه خبری ساعدنیوز فارس نوشت:
«بچه‌های همسایه سر و صدا می‌کردند، ما اعتراض کردیم، اما همسایه‌مون با من و شوهرم دعوا کرد و به شکم من که 5 ماهه باردار بودم لگد زد، وقتی به بیمارستان رسیدم، سقط کرده بودم...» این را زنِ سرایدار در یک باغ محله کن تهران، دو روز گذشته گفته است. رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران سیدحسن موسوی چلک 29 تیر گفت که «نداشتن تاب‌آوری» در خانواده و فضای عمومی، موجب «رواج خشونت» در جامعه می‌شود. نظام آموزشی ما باید برای آموزش مهارت تاب‌آوری کمک کند. تا به افراد «مدیریت» در برخورد با شرایط سخت را بیاموزند.
پیشتر هم در خیابان سپهسالار تهران، بین دو دوست در خیابان مشاجره لفظی سر گرفت و نفر سوم به هواخواهی از یکی از آن‌ها با چاقو به یکی از آن دو نفر حمله کرد، درنهایت عدم کنترل خشم منجر به قتل جوانی 28 ساله شد.
طبق اعلام مدیرکل پزشکی قانونی استان تهران، فقط طی 6 ماه در سال گذشته بیش از 55 هزار نفر به دلیل نزاع به پزشکی قانونی مراجعه کردند. براساس آخرین آمار وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی 29.8 درصد مردم حداقل یک اختلال روان دارند.
طبق آمارها، جوانان بیش از سایر گروه‌های سنی درگیر نزاع جمعی می‌شوند که اغلب در بازه سنی 18تا 25 سال قرار دارند. این قشر به دلایل مختلف از جمله استعمال مواد مخدر، رو کم کنی، متلک پراکنی، خودنمایی، شاخ و شانه کشیدن و هزاران دلایل پیش پا افتاده وارد گود درگیری‌های خیابانی می‌شوند.
محسن عبدی، روانشناس، معتقد است، «افرادی که با مشکلات اقتصادی دست و پنجه نرم می‌کنند اغلب مایل‌اند برای آرام کردن خود داد بزنند، ناسزا بگویند و دیگران را تهدید کنند. معمولا این افراد عزت نفس خود را از دست می‌دهند یا افسرده می‌شوند. رفتار‌های خشونت بار مثل کتک زدن دیگران یا مصرف مواد مخدر در بین افرادی با مشکلات اقتصادی بیشتر دیده می‌شود.» اما پژوهشگر اجتماعی مصطفی اقلیما می‌گوید که «هیچ فرقی در انجام خشونت بین فقیر و ثروتمند وجود ندارد. اتفاقا فشار بر افراد ثروتمند در مواقعی برای حفظ جایگاه و موقعیت بیشتر از سایرین است.» خشونت از عوامل مختلفی نشأت می‌گیرد؛ از جمله پایین بودن آستانه تحمل، صبوری نکردن و منعطف نبودن است.
کارشناسان تربیتی معتقدند که مدرسه در کنار خانواده، نقش موثری در پیشگیری از وقوع نزاع، ارتقای سلامت اجتماعی و روانی و افزایش مهارت‌های ارتباط است. اگر به بُعد اجتماعی مدارس توجه شود و مدارس برنامه‌های فراگیر و موثری در زمینه مهارت‌های ارتباطی داشته باشند، می‌توان امیدوار بود فرزندانی که از مدرسه بیرون می‌آیند، در عین حال که به دنبال گرفتن حق هستند، به حقوق دیگران نیز احترام می‌گذارند و برای گرفتن حق از شیوه‌های درست و قانونی استفاده می‌کنند.