به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از همشهری: گفتگو با آرمان که در زندان در آستانه اجرای حکم اعدام است را بخوانید:
حالا که با شما صحبت می کنم (عصر سه شنبه) نمی دانم چه سرنوشتی برایم رقم خواهد خورد و ممکن است تا چند ساعت دیگر من را برای اجرای حکم دوباره به قرنطینه ببرند و صبح چهارشنبه قصاص شوم. شاید شما آخرین نفری باشید که با من صحبت می کند. ممکن است پیش از اجرای حکم این آخرین فرصت من برای حرف زدن باشد.
می خواهم از پدر و مادر غزاله بابت اتفاق تلخی که افتاده عذرخواهی کنم. هم به آن ها و هم به خانواده خودم و هم به خودم ظلم کردم. واقعا از پدر و مادر غزاله می خواهم که شانس دوباره ای برای زندگی کردن به من بدهند و من را ببخشند. الان که با شما صحبت می کنم بود و نبودم دست آن ها است. در این مدت بار ها در زندان با چند نفر دیگر ختم قرآن گرفتیم، ختم یس گرفتیم و از خدا خواستیم که رحمی به دل پدر و مادر غزاله بیندازد تا شاید من را ببخشند و از سر تقصیرم بگذرند. آن ها خانواده محترمی هستند. اگر من را ببخشند، بزرگی و خوبی در حقم کرده اند. کار بدی کرده ام. اما پشیمانم.
در یک ماه گذشته ۵ مرتبه برای اجرای حکم به قرنطینه زندان منتقل شدم. معمولا یک یا دو روز قبل از زمان اجرای حکم، زندانی را به این اتاق منتقل می کنند. ارتباطت با همه جا قطع می شود. فکر می کنی که تا یک یا دو روز دیگر یا حتی چند ساعت دیگر زنده نیستی. همین امروز (عصر روز سه شنبه) نمی دانم که دوباره قرار است به قرنطینه منتقل شوم و صبح فردا حکم اجرا شود یا نه.
در مدتی که در قرنطینه هستی همه روز های عمرت مثل یک نوار از جلوی چشمانت رد می شود. از بچگی تا آخرین روز عمرت را مرور می کنی و نمی دانی که تا چند ساعت دیگر شانس زنده ماندن پیدا می کنی یا نه.
در این مدت، چون حس کردم به چوبه دار نزدیک هستم و تقریبا اجرای حکم را قطعی می دیدم وصیت نامه نوشتم. در وصیت نامه ام از خانواده غزاله و پدر و مادر و برادرم عذرخواهی کردم و از خدا خواستم که از گناهم بگذرد. من هنوز به هجده سالگی هم نرسیده بودم که این حادثه اتفاق افتاد.
دلیل اینکه این ۵ مرتبه حکم اجرا نشد را خودم هم نمی دانم. حرفی به من زده نشده است. شاید این تنبیه من به دلیل اشتباهی باشد که مرتکب شده ام. البته شاید در برابر کاری که من کرده ام تنبیه کمی باشد. اما از خدا می خواهم که نجات پیدا کنم.
در این مدت شنیدم که خیلی ها برای بخشیده شدن من تلاش زیادی کرده اند. من دست این افراد را می بوسم، اما از آن ها می خواهم که خانواده شکور را راحت بگذراند و آرامش را از آن ها نگیرند. آن ها در این مدت به اندازه کافی اذیت شده اند و نباید بیشتر آن ها را اذیت کرد. شاید خدا بخواهد و آن ها در خلوت خودشان به من رحم کنند و شاید از تقصیر من بگذرند. همه چیز را باید به خدا واگذار کرد.
واقعیت همانی است که همیشه گفته ام. پدر و مادر غزاله حق دارند که هنوز هم به آرامش نرسیده اند. اگر غزاله مزاری داشت شاید آن ها هم به آرامش می رسیدند. امیدوارم خدا کمک کند.
اگر خانواده شکور محبت کنند، بزرگواری کنند و من را ببخشند واقعا تلاش می کنم مسیر تازه ای در زندگی ام انتخاب کنم. در قرنطینه با خودم عهد کردم اگر من را ببخشند این چرخه زندگی را ادامه بدهم. اگر خدا بخواهد و رضایت بگیرم به افرادی که برای ادامه زندگی به اعضای بدن نیاز دارند کمک می کنم. من حاضرم برای ادامه چرخه مهربانی و زندگی هر کاری بکنم. نیت کردم یک کلیه و بخشی از کبدم را به بیماران نیازمند اهدا کنم. از طرفی تلاش می کنیم درمانگاه یا مرکز درمانی به نام غزاله درست کنیم یا خیریه ای ثبت کنیم تا اسم غزاله هم به خوبی بماند.
حرف آخرم با خانواده غزاله است. می دانم که آن ها در این مدت سختی زیادی کشیده اند. باید جای آن ها بود تا فهمید که آن ها در این چند سال چه کشیده. اند. حق با آن ها است. من حرفی برای دفاع کردن ندارم. هر تصمیمی که بگیرند حق دارند، اما از آن ها می خواهم از حق شان بگذرند. عمر دوباره ای به من بدهند. می دانم با مطالبی که اخیرا در شبکه های اجتماعی منتشر شده رنجیده اند. اما باید بدانند که این کار ها ربطی به من نداشته و من از هیچ کدام از این حرف ها و نامه ها اطلاعی نداشتم. این اتفاقات ناخواسته باعث رنجش پدر و مادر غزاله شدند.
گلایه های مادر و پدر غزاله در پرونده آرمان / بخشیدن یا قصاص حق ماست؟!
3 سال پیش