آشنایی با فرهنگ مردم ترینیداد و توباگو

ترینیداد و توباگو با نام رسمی جمهوری ترینیداد و توباگو کشوری جزیره ای در دریای کارائیب واقع در شمال آمریکای جنوبی است. پایتخت آن پورت آو اسپین (بندر اسپانیا) است. ترینیداد و توباگو جنوبی ترین کشور جزیره ای در دریای کارائیب است و به خاطر ذخایر نفت و گاز خود معروف است. این کشور از دو جزیره اصلی ترینیداد، و توباگو و جزایر بسیار کوچکتر دیگری تشکیل شده است. بزرگ ترین جزیره آن ترینیداد است. جزیره اصلی دیگر یعنی توباگو بسیار کوچکتر و کم جمعیت تر از ترینیداد می باشد. هر دوی این جزیره ها بخشی از جزایر بادگیر در آنتیل کوچک به شمار می آیند.

فرهنگ مردم ترینیداد و توباگو

جمعیت این کشور حدود ۱٬۴۰۵٬۶۴۶ نفر با میانگین سنی ۳۲ سال است. امید به زندگی برای زنان ۶۸ و برای مردان ۶۶ سال است. ادیان مسیحیت، هندو و اسلام اصلی ترین ادیان آن است. ۵۵ درصد از مردم این کشور مسیحی، ۱۸ درصد هندو و ۵ درصد مسلمان هستند. زبان رسمی مردم این کشور انگلیسی است. انگلیسی تنها زبان رسمی کشور است؛ اما گویش های محلی کریول مانند انگلیسی ترینیدادی و توباگویی، کریول ترینیدادی و کریول توباگویی، رایج ترین زبان گفتاری مردم ترینیداد و توباگو می باشند. همچنین دولت این کشور آموزش زبان اسپانیایی را تشویق می کند، زیرا این کشور در نزدیکی سواحل آمریکای لاتین اسپانیایی زبان واقع شده است.

اکثریت جمعیت کشور در جزیره ترینیداد سکونت دارد و پایتخت و شهرهای اصلی کشور نیز در همان جزیره هستند. بزرگ ترین سکونتگاه در توباگو شهر اسکاربرو است. دو گروه نژادی غالب در ترینیداد و توباگو عبارتند از آفریقایی تباران و هندوستانی ها. آفریقایی تباران که ۳۹ و نیم درصد از جمعیت کشور را تشکیل می دهند، توسط انگلیسی ها برای بردگی از آفریقا به این محل آورده شدند. هندوستانی ها که ۴۰٫۳ درصد از جمعیت کشور هستند، نوادگان کارگران پیمانکاری هستند که از هند بریتانیا به ترینیداد و توباگو آمدند. بقیه جمعیت کشور تبارهایی آمیخته دارند.

اکثر مسلمانان این کشور، که بیشتر هندی تبارند، مذهب سنی حنفی دارند. مسلمانان هندی تبار ترینیداد و توباگو عموماً در جنوب کشور و در جزیره ترینیداد زندگی می کنند؛ و مسلمانان افریقایی تبار عموماً در جزیره توباگو ساکنند. در این کشور تعداد کمی مسلمان چینی نیز ساکنند. در سال ۱۱۵۶ خورشیدی (۱۷۷۷ میلادی)، در میان بردگانی که از غرب آفریقا برای کار به ترینیداد و توباگو آورده شدند، عده ای مسلمان وجود داشت. این مسلمانان عموماً از قبیله ماندینگو، ساکن در کشور سنگال، بودند که در حدود سال ۱۱۱۹ خورشیدی (۱۷۴۰ میلادی) اسلام را پذیرفته بودند. مسلمانانِ این گروه عموماً در پورت آو اسپین زندگی می کردند و به عربی سخن می گفتند.

مراسم محرم در ترینیداد و توباگو

کشور جزیره ای ترینیداد و توباگو در آمریکای مرکزی، نزدیک به ۲۰۰ سال است که شاهد برگزاری آیین های ویژه ماه محرم و صفر است. مردم این کشور، امام حسین علیه السلام را با نام «هوزیه» می شناسند و همه مردم در مراسم عزاداری عاشورا شرکت می کنند. در این مراسم علاوه بر نمادهای مختلفی که به کار گرفته می شود، ۴ طبل سفالی و پوستی به صدا در می آید که طبل اول نشانه دعوت مردم کوفه از امام حسین علیه السلام، طبل دوم نشانه نیرنگ و خیانت مردم کوفه به مسلم بن عقیل و امام حسین علیه السلام، طبل سوم نشانه جنگ امام حسین با لشکریان یزید و همچنین طبل چهارم نشانه شهادت امام حسین علیه السلام و یاران او در صحرای کربلاست.

عزاداری در شهرهای «سن جیمز» و «سید روس» این کشور، از روز هفتم محرم شروع می شود و مردم در روز عاشورا از خوردن گوشت و آب خودداری می کنند و به جای آن تنها میوه و سبزیجات و شیر می خورند. این مراسم در ساعت ۱۵:۳۰ به نشانه وقت شهادت امام حسین علیه السلام پایان می یابد و شرکت کنندگان غیرشیعه محل برگزاری مراسم را ترک می کنند تا شیعیان به دعا بپردازند و شیعیان نیز پس از خواندن دعا به خانه های خود می روند.

پوشش مردم ترینیداد و توباگو

غذاهای ترینیداد

بسته بندی روتی (استفاده از پاراتا یا دالپوری) یکی دیگر از ظرافت­ های معروف هند است که از روتی تشکیل شده است که سبزیجات توت فرنگی، ماهی توت فرنگی (نخود فرنگی) و آلو (سیب زمینی)، مرغ توت فرنگی، میگوهای فرفورژه، بز صدف دار، اردک فرنگی، حلزون های توت فرنگی و غیره را می پوشاند. شیرینی ­های هندی نیز به خصوص در مورد تعطیلات هندو بسیار محبوب هستند. Debe در ترینیداد جنوبی یک مقصد محبوب برای این غذاها است. پخت و کوسه (محبوب ترین در ساحل ماراکاس در سواحل شمالی ترینیداد) یک غذای سرخ شده است که با میوه های تازه مانند آناناس در صدر قرار دارد. سبزیجات مانند خیار و سالاد؛ و انواع سس ها و ادویه ها سوسیس از پای خوک، گاو یا مرغ تهیه می­ شود و با پیاز، سیر، نمک، پیمنتو، فلفل دلمه ای، لیمو و چادون بنی چاشنی می شود. آن را گرم (عمدتا) یا کمی سرد (دمای اتاق) سرو می کنند.

یک غذای بسیار پرطرفدار و ملی که دارای ریشه­ های کاملاً آفریقایی است، کالالو است، یک بشقاب تهیه شده از برگ­ های جوان یا برگ­ های تارو، بامیه که به صورت محلی معروف به اوکرو، خرچنگ یا پیگت، کدو تنبل، پیاز، شیر نارگیل، پیمنتو و چاشنی های سبز است. غذاهای ترینیداد و توباگو معمولاً کباب شده هستند. مجموعه ­ای از ماهی و غذاهای دریایی را می ­توان در سراسر ترینیداد و توباگو، مانند خریداری ماهی پرنده، ماهی شاه، carite، میگو، sapatay، ماهی قرمز، میگو، ماهی بونیتو، خرچنگ، صدف حلزونی و خرچنگ، تیلاپیا و cascadura فصلی مشاهده کرد. یکی از پرطرفدارترین غذاهای ترینیداد، اردک فرنگی است که با روتی یا برنج سرو می شود. مسابقات آشپزی اردک محلی، اغلب متفاوت برگزار می شود.

هنر در ترینیداد و توباگو

کارناوال مشهورترین هنر نمایشی ترینیداد است که باعث جذب گردشگر ، مهاجران ترینیداد و محققان خارج از کشور می شود. طراح ماسکراد پیتر مینشال یکی از معروف ترین در سطح بین المللی است. وی مدیر هنری برای افتتاحیه و اختتامیه المپیک 1992 در بارسلونا، المپیک 1996 در آتلانتا و مراسم افتتاحیه جام جهانی 1994 در ایالات متحده بود. اجراهای زنده کالیپسو و فولاد باند در فصل کارناوال (کریسمس از طریق عید) اتفاق می افتد. یک سنت اجرای رقص در حوالی بریل مک برنی و تئاتر کوچک کارائیب واقع شده است.

ترینیداد و توباگو به دلیل آن که خاستگاه موسیقی کالیپسو و سازی به نام تابه فولادی است، شهرت دارد. به خاطر ریشه های گوناگون مردم ساکن ترینیداد و توباگو، این کشور شاهد برگزاری جشن ها و آیین های متفاوتی در طول سال است. سبک دیگری از موسیقی که در ترینیداد و توباگو پدید آمده سوکا نام دارد که آمیزه ای است از کالیپسو با دیگر سبک ها.

سخن آخر

جمعیت کشور ترینیداد و توباگو در حدود یک میلیون نفر اعلام شده است. این کشور کم جمعیت است و مردمان اغلب همدیگر را می شناسند. مشخص است که کشور ترینیداد و توباگو به واسطه موقعیتی که دارد فرهنگ زندگی وسیع تری را شامل شده است موقعیت فرهنگی در این کشور به نسبت کشورهای دیگر بهتر است.

آشنایی با فرهنگ مردم کلمبیا