دریاچه شور هیلیر در لبه جزیره میانی از مجمع‌الجزایر ریشرشی واقع در غرب استرالیا قرار دارد. دریاچه هیلیر 600 متر طول و 250 متر عرض دارد. دریاچه صورتی استرالیا، کوچک اما با شکوه و زیباست. دریاچه هیلیر اولین بار در سال 1802 توسط یک دریانورد و نقشه‌کش بریتانیایی به نام "متیو فلیندرز" کشف شد. در ژانویه همان سال، او به ساحل رفت و به بالاترین قله در جزیره‌ای که امروز به نام او نامگذاری شده صعود کرد. وی در یادداشت‌هایش نوشته که در ابتدای ورودش به این ساحل، از دیدن این دریاچه کوچک به رنگ گل رز، شگفت‌زده شده است. نکته عجیبی که در مورد این دریاچه وجود دارد، رنگ صورتی آن است. دانشمندان باور دارند که این رنگ صورتی به دلیل وجود میکروجلبک‌ها است که رنگدانه‌هایی به نام کاروتنوئید تولید می‌کنند. با اینکه میزان نمک موجود در این دریاچه بسیار بالاست، اما شنا کردن در آن هیچ اشکالی ندارد. دریاچه هیلیر، دریاچه کوچکی است که حدود 0.15 کیلومتر مربع را پوشش می‌دهد. از نمای هوایی، دریاچه شبیه یک صمغ حباب صورتی رنگ است که با پوشش گیاهی ضخیم سبز تیره، احاطه شده و از آب‌های تیره اقیانوس جنوبی جدا شده است. این دریاچه 600 متر طول و 250 متر عرض دارد و در لبه جزیره میدل قرار دارد که لبه‌ای از ماسه در اطراف آن قرار دارد. دریاچه هیلیر نیز کم‌عمق و دارای رسوبات پوسته نمکی در امتداد خط ساحلی‌اش است که محیطی شورتر از اقیانوس همسایه ایجاد می‌کند.
زیبایی‌های این دریاچه به همین رنگ صورتی خلاصه نمی‌شود؛ در پس شن‌های نرم که پاها را دلفریبانه قلقلک می‌دهند، درست در سمت شمالی دریاچه، جنگل‌های انبوه و درختان اُکالیپتوس و کاغذی به رنگ سبز زمردین خودنمایی می‌کنند و منظره‌ای شگفت انگیز خلق کرده‌اند. در اطراف دریاچه، تپه‌هایی شنی، با انواع درختان پوست کاغذی به چشم می‌خورند. این دریاچه صورتی بین تپه‌های شنی و اقیانوسِ منجمدِ جنوبی فاصله انداخته و همین موضوع باز هم به جذابیت‌های هیلیر افزوده است، ناگفته نماند که آب این دریاچه شور است و برای آشامیدن مناسب نیست.
رنگ این دریاچه در سال 1802 توسط یک کاوشگر نیروی دریایی سلطنتی کشف شد. این که دقیقا چه چیزی باعث صورتی شدن دریاچه می‌شود مورد بحث است، اما احتمالا مربوط به میکروارگانیسم‌هایی است که دریاچه هیلیر را به خانه خود تبدیل می‌کنند. امروزه این یک منطقه حفاظت شده طبیعی است اما در شرایط خاص می‌توان از آن بازدید کرد. در هر صورت بهتر است آن را از بالا مشاهده کنید. اکثر دانشمندان موافق هستند که احتمالا ارتباطی با حضور گونه خاصی از ریزجلبک‌ها دارد. این موجودات کوچک، رنگدانه‌های کاروتنوئیدی بتاکاروتن تولید می‌کنند که تصور می‌شود باعث رنگ‌آمیزی آب دریاچه به شکل حبابی می‌شود. مقادیر زیادی باکتری هالوفیل و آرکیا در پوسته نمک دریاچه وجود دارد که می‌تواند دلیل ظاهر جالب دریاچه نیز باشد. این میکروارگانیسم‌های غیر جلبکی همچنین رنگدانه‌های کاروتنوئیدی مشابهی را در غشای سلولی خود تولید می‌کنند که علت اصلی یا عاملی برای رنگ‌آمیزی کلی دریاچه است.
