دریاچه ناترون، دریاچه‌ای در شمال تانزانیا در مرز با کنیا می‌باشد، مساحت این دریاچه 56 کیلومتر طول آن 24 کیلومتر عرض دارد و حاوی نمک، سودا و منیزیت است. آب گرم دریاچه محل مناسبی برای پرورش فلامینگوها می‌باشد. دریاچه ناترون تانزانیا یکی از عجیب‌ترین جاهای جهان است که سطحی سرخ و به شدت قلیایی دارد. این دریاچه در تانزانیا و در خاک آفریقا واقع شده است. جریان زندگی در این دریاچه متوقف شده است و حال‌وهوای عجیبی بر آن حاکم است. این دریاچه اسرارآمیز هیچ شباهتی به یک دریاچه معمولی در دل کوهستان ندارد و بیشتر شبیه لوکیشن فیلم‌های تخیلی هالیوود است. میزان PH این دریاچه قلیایی برابر 10٫5 است و تبخیر آب سبب می‌شود غلظت قلیایی دریاچه افزایش پیدا کند و مواد معدنی آتشفشانی کوه‌های اطراف نیز به کمک آن میآید. در نتیجه میزان کربنات سدیم، همان ماده مشهوری که برای فرآیند مومیایی کردن در مصر باستان استفاده می‌شده است، در این دریاچه افزایش پیدا می‌کند. بنابراین اینجا به سرزمینی سرخ و سوزان تبدیل می‌شود و با خاصیت سوزانندگی از حیوانات بدشانسی که به مهمانی آمده‌اند، پذیرایی می‌کند. ناگفته نماند که این دریاچه بلافاصله موجودات را تبدیل به سنگ نمی‌کند، بلکه بیشتر پوست و چشم موجودات دچار سوختگی می‌شوند و این حیوانات بداقبال با گذشت زمان مومیایی می‌شوند.
این دریاچه خروجی ندارد و بیشتر آب خود را از چشمه‌ها و نهرهای اپیزودیک دریافت می‌کند. از آنجایی که آبی که به دریاچه میآید از طریق مواد آتشفشانی کوه در نزدیکی آن شسته می‌شود، آب دریاچه بسیار قلیایی است. دریاچه ناترون دریاچه‌ای است که به هیچ رودخانه یا دریایی نمی‌ریزد. این دریاچه کم عمق نیز از چشمه‌های آب گرمی که سرشار از مواد معدنی هستند تغذیه می‌شود، وقتی می‌گوییم کم عمق منظورمان عمق بسیار کم است، حداکثر عمق دریاچه 9.8 فوت یا فقط 3 متر می‌باشد. علیرغم عمق کم دریاچه، طول و عرض دریاچه بسیار زیاد است، طول آن 56 کیلومتر و عرض آن 24 کیلومتر است، اما عرض آن بسته به سطح آب گاهی اوقات می‌تواند متفاوت باشد. این دریاچه به دلیل دمای بالای ثابت شناخته شده است. میانگین دمای دریاچه 40 درجه سانتیگراد یا 104 درجه فارنهایت است اما گاهی اوقات دمای آن به 60 درجه سانتیگراد نیز می‌رسد. دریاچه فوق العاده شور است، قلیایی بودن دریاچه در سطح متوسط 10.5 باقی می‌ماند، اما مواقعی وجود دارد که سطح pH می‌تواند به 12 برسد. دریاچه ناترون حاوی ذخایر بزرگ نمک، سودا و منیزیت است. این محیط مناسبی برای رشد نوعی باکتری است که به اندام موجوداتی که در آن هستند آسیب می‌رساند. سنگ بستر اطراف دریاچه مربوط به دوره پلیستوسن است و از گدازه تراکیت تشکیل شده است که محتوای سدیم بر آن غالب است. گدازه دارای سطوح کم منیزیم و کلسیم و سطوح بالای کربنات است که آب دریاچه را به یک آب نمک قلیایی سوزاننده غلیظ تبدیل می‌کند.
آب دریاچه ناترون گاهی اوقات قرمز می‌شود به دلیل جلبک‌هایی است که در محیط فوق شور آن رشد می‌کنند. این رنگ قرمز به آب حتی از فضا هم دیده می‌شود فراوان‌ترین میکروب هالوفیل در دریاچه ناترون سیانو باکتری است. این باکتری دارای رنگدانه قرمز رنگی است که از آن برای فتوسنتز استفاده می‌کند. این رنگدانه قرمز سیانو نوعی باکتری است که رنگ قرمز مشخصه را به آب‌های آزاد دریاچه و رنگ نارنجی را به آب کم عمق دریاچه می‌دهد.
این دریاچه در واقع بزرگترین محل پرورش فلامینگوهای کوچک در جهان است، این دریاچه همچنین از چند گونه متفاوت جانوران دیگر پشتیبانی می‌کند که شامل برخی از پرندگان بومی، بی‌مهرگان و جلبک‌ها می‌شود. حدود 2.5 میلیون فلامینگوی کوچک از این دریاچه به عنوان محل پرورش منظم خود استفاده می‌کنند. آنها بر روی سیانو باکتری‌ها رشد می‌کنند که با افزایش شوری دریاچه تعدادشان افزایش می‌یابد. افزایش تعداد سیانو باکتری‌ها به معنای لانه‌های بیشتر فلامینگوهای کوچکتر است. دلیل اینکه این پرندگان دریاچه ناترون را به عنوان محل زاد و ولد خود انتخاب می‌کنند این است که شرایط بسیار سخت و نامناسب، شکارچیان را از خود دور می‌کند. شرایط تبخیری آب دریاچه که به صورت فصلی ایجاد می‌شوند، مکان مناسبی برای لانه‌سازی این پرندگان می‌باشد. کربنات سدیم و سایر مواد معدنی قلیایی که در دریاچه رسوب می‌کنند، در واقع از تپه‌های اطراف شسته می‌شوند. این دریاچه همچنین دارای ذخایر زیادی از کربنات سدیم است که زمانی برای مومیایی سازی مصری‌ها استفاده می‌شد. به دلیل شوری شدید دریاچه، گزارش‌های بسیاری از رسانه‌ها منتشر شد که نشان می‌داد هر حیوانی که با آب در تماس باشد بلافاصله به سنگ تبدیل می‌شود. این قطعا درست نیست زیرا این دریاچه دارای اکوسیستم پر رونقی است.
