در دنیای موسیقی هورن وینی بواسطه تن رنگارنگ ویژه‌اش شناخته شده است. با این وجود در روش مدرن و ارکسترال، این نوع هورن نادر است بطوریکه تنها تعداد کمی از ارکسترهای اروپایی هنوز از آن استفاده میکنند (به عنوان مثال ارکستر فیلارمونیک وین).
درون هورن، برخلاف سازهای برنجی دیگر مثل ترومپت، قطر لوله یا بدنه‌ی اصلی ساز به تدریج افزایش پیدا می‌کند . در موسیقی جاز یا به طور کلی دربعضی از متن‌ها ممکن است به راحتی به هر ساز بادی‌ای هورن گفته شود .
تا پیش از قرن نونزدهم هورن ها به سوپاپ مجهز نبودند. نمونه های قدیمی این ساز بسیار ساده تر از هورن های مدرن بودند، در حقیقت آنها لوله های برنجی با چند پیچ خوردگی و دارای یک دهانه بودند که امروزه bell (قسمت شیپوری شکل ساز) نامیده می شود. این وسیله در ابتدا به عنوان شیپور شکار مورد استفاده قرار می گرفت و در آن نت ها توسط حرکات لب ها تغییر می کردند. صدای شیپور معمولا یادآور صحنه شکار بود و بعدها سمبلی برای ارج نهادن و ستایش از اصالت اشراف زادگان و خاندان سلطنتی به شمار می رفت.
هورن های اولیه روی کلیدهای F, E, E flat, B flat و C ساخته می شدند و از آنجایی که بقیه کلیدها باید هارمونیک کلید اصلی ساز می بودند، امکان نواختن در کلیدهای دیگر وجود نداشت. تنها راه برطرف نمودن این محدودیت استفاده از میله هایی قلابی شکل با نام crook برای تغییر طول لوله این ساز بود که با قرار دادن آنها طول ساز و در نتیجه کوک آن نیز تغییر می کرد.
پیش از افزودن سوپاپ به این ساز، در ارکسترها آن دسته از هورن هایی که نت های بالاتر را اجرا می کردند دورتر از بقیه سازها قرار داده می شدند و آنهایی که نت های بم تر اجرا می کردند، داخل ارکستر جای می گرفتند. بنابراین اولین و سومین هورن به منزله ' هورن اول' با کلیدهای مربوطه بود، همین امر در مورد هورن های دوم و چهارم نیز صدق می کرد. به همین دلیل است که امروزه نیز در اجراهای ارکستر، بر خلاف بقیه سازها، اولویت نوازندگان هورن بر اساس ترتیب نشستن آنها تعیین نمی شود، بلکه اولویت اصلی با هورن 'اول و سوم' و پس از آن 'دوم و چهارم' است. به دلیل مشابه در موسیقی مدرن امروزی نیز بخش های مربوط به هورن های اول و سوم معمولا شبیه به هم هستند و این قضیه در هورن های دوم و چهارم نیز صادق است.
در اوایل قرن نونزدهم نوازندگان هورن با هدف تغییر طول این ساز، دست راست خود را نیز به کار گرفتند و از آن درون bell (قسمت شیپوری شکل ساز) استفاده کردند. این امر سبب شد امکانات بیشتری جهت نواختن نت های دیگر بوجود آید و بدین ترتیب هورن به سازی تبدیل شد که توانایی نواختن انواع ملودی ها را در اختیار نوازندگان قرار می داد.
در سال 1815 بود که برای اولین بار استفاده از پیستون در این ساز مطرح شد، در واقع این تغییر به منظور غلبه بر مشکلاتی بود که نوازندگان در طول اجرا به منظور تغییر دادن crook ها با آن روبرو بودند. بعدها به کارگیری سوپاپ ها، پنجره جدیدی را به روی قابلیت های این ساز گشود و انعطاف پذیری آن را جهت نواختن در کلیدهای مختلف افزایش داد. در حقیقت تحول بوجود آمده هورن را به سازی کاملا کروماتیک تبدیل کرد، این دگرگونی در آهنگسازی برای این ساز در قرن نونزدهم نیز تاثیر بسزایی داشت.
پس از اختراع سوپاپ ها، فرانسوی ها هورن های کوچکتری با سوپاپ های متحرک و آلمانی ها هورن های بزرگتری با سوپاپ های چرخنده ساختند. با فشار سوپاپ توسط دست چپ نوازنده، نخی که سوپاپ های مختلف را باز و بسته می کند، کشیده می شود و از این طریق تغییر نت ایجاد می شود. نوازندگان هورن به منظور تنظیم صدای ساز، دست راست خود را داخل bell (قسمت شیپوری شکل ساز) قرار می دهند.
بد نیست بدانیم سازی که در کشور آمریکا به عنوان 'هورن فرانسوی French horn ' شناخته شده، برخلاف تصور همگان، 'هورن آلمانی German horn ' است.
در آن زمان بسیاری از مدارس موسیقی و نوازندگان 'هورن معمولی natural horn ' را ترجیح می دادند و از به کارگیری هورن با سوپاپ های چرخنده یا ' هورن فرانسوی French horn' اجتناب می ورزیدند. امروزه نیز اغلب نوازندگان از هورن معمولی در اجراهای اصلی خود استفاده می کنند.
هورن سازی مخروطی شکل شبیه به کورنت و ساکس هورن (نوعی شیپور برنجی) است، برخلاف ترومپت و ترومبون که استوانه شکل هستند، هورن مخروطی شکل است و قطر ثابتی ندارد.
اغلب سازهای برنجی سوپاپ دار، از سوپاپ متحرک (پیستونی) استفاده می کنند، اما در هورن های مدرن، سوپاپ های چرخنده به کار می رود؛ هر چند در نمونه های قدیمی تر این ساز که در استرالیا و فرانسه وجود دارند، کماکان از پیستون استفاده می شود.
هر سوپاپ در اندازه طول لوله ساز تاثیر دارد و نتیجتا تغییر نت نیز ایجاد می کند. در عین حال از تغییر طول ساز جهت کوک کردن آن نیز استفاده می شود. طول لوله هورن های دوبل مدرن که امروزه به کار گرفته می شوند، در مجموع به 21 فوت معادل 6٫4 متر می رسد.
در مقایسه با سازهای برنجی دیگری که در ارکستر به کار می روند، عموما هورن یک اکتاو بالاتر از بقیه سازهای هم ردیف خود است، سرساز یا دهنی کوچک این ساز در این امر بی تاثیر نیست.
معمولا هورن را با فاصله یک پنجم پایین تر نسبت به نت نوشته شده اجرا می کنند، محدوده صدای ساز از نت Bb زیر کلید فا شروع می شود و تا نت F بالای کلید سل ادامه می یابد.
هرچند در اجراهای کلاسیک معمولا از همین محدوده استفاده می شود، اما تعداد کثیری از نوازندگان نت های بسیار دیگری خارج از این محدوده را نیز استفاده می کنند، چه نت های بالاتر و چه پایین تر.
در فاز اولیه تولید صدا هورن وینی نسبت به هورن دوبل به انرژی بیشتری نیاز دارد در حقیقت ستون هوایی که باید به ارتعاش درآید، دوبرابر طولانی‌تر از هورن در f بالا است (هورن ترپل در F/Bb/high f). بنابراین پاساژهایی با شمار زیادی از نت‌های استاکاتو مورد نیاز هستند. در رجیستر بالا باید در اعمال فشار لبها نسبت به سایر هورن ها دقت شود تا از اتلاف انرژی جلوگیری شود.
در مقایسه با هورن دوبل، هورن وینی فضای داخلی باریک‌تری دارد: قسمت استوانه‌ای فضای داخلی قطری در حدود 10.8 میلی‌متر در مقایسه با 11.5 تا 13 میلی‌متر روی هورن دوبل دارد. بل و محل اتصال بل نیز باریک‌تر هستند. نتیجه، همانطور که در بالا اشاره شد، تعداد زیاد هارمونیک‌ها است. هارمونیک‌های بالای هورن وینی خیلی سریع‌تر از دوبل هرون افزایش می‌یابد حتی در پاساژهای کرسندوی سریع، که به معنای آن است که نوازنده محدوده وسیع‌تری از رنگ‌های تن در اختیار دارد.
کروک قطعه‌ای لوله مارپیچی است که روی هورن وینی قابل جداشدن است ولی روی دوبل هورن ثابت است. با تغییر کروک که تقریباً یک سوم طول کلی لوله است مشخصه ساز یا به عبارت دیگر پاسخ، تن و زیر و بمی می‌تواند، تغییر کند.
دریچه وینی یک دریچه دو پیستونی است. مکان دریچه‌ها روی قسمت دریچه پیستون به شکل‌گیری دلنشین نت‌های لگاتو کمک می‌کند که خیلی به نرمی جریان می‌یابد و تغییر می‌کند. در حقیقت در پاساژهای لگاتوی سریع نت‌ها کمی صدای مبهم دارند. در سازهای با دریچه‌های گردان یک فاصله کوتاه صدایی نت‌های تک را از هم جدا می‌کند.
محدوده صدایی هورن F با هارمونیک دوم شروع می شود و تا هارمونیک 16ام افزایش می‌یابد، اگرچه نواختن هارمونیک‌های 12 تا 16 خیلی سخت است. سری‌های هارمونیک طبیعی می‌توانند تا شش پرده با فعال‌سازی دریچه‌ها پائین آورده شوند به عبارتی افزایش طول لوله پرده به پرده. هر فعال سازی یک دریچه سری‌های هارمونیک طبیعی پائین‌تر تولید می‌کند، بنابراین نوازنده هورن در مجموع هفت سری هارمونیک طبیعی در اختیار دارد که او می تواند هر زیر و بمی کروماتیک را با استفاده از overblowing ایجاد کند. فعال سازی دریچه دوم به عنوان مثال زیر و بمی هورن را به اندازه نیم‌پرده کاهش می‌دهد و آن را تبدیل به هورنی در E می‌سازد و با فشردن دریچه اول نوازنده یک هورن Eb دارد.
همانند ترومپت سه نوع انگشت‌گذاری متفاوت روی هورن وجود دارد. هر انگشت‌گذاری سری‌های هارمونیک طبیعی را به اندازه نیم پرده پائین می‌آورد. زمانیکه پائین‌ترین نت نواخته می‌شود (زیر و بمی B1 = انگشت‌گذاری هفتم) طول لوله هورن از 3.86 متر تا 5.5 متر افزایش می‌یابد. این حقیقت که یک ستون هوای 5.5 متری باید مرتعش شود تا این نت را به صدا درآورد به معنای آن است که پاسخ در رجیستر پائین‌تر نسبت به رجیسترهای میانه و بالا سخت‌تر است. نت‌های پائین فرکانسی پائین و در نتیجه ارتعاشات طولانی دارند. در لوله باریک دامنه نمی‌تواند به نسبت ارتعاشات طولانی تولید شود که به نت‌های اجباری در رجیستر پائین صدایی نسبتاً خشن‌تر می‌دهد.
جهش‌ها تا محدوده صدایی بالاتر می‌توانند مشکل ساز باشند چرا که نت‌های سری‌های هارمونینت‌نویسی در ساز هورن وینی (Viennese Horn)؛
هورن یک ساز انتقالی است و برخلاف ترومپت صدایی عمیق‌تر نسبت به نت‌ها در تمام کوک‌ها ایجاد می‌کند. هورن مدرن در f نوشته می‌شود؛ در کلید باس و کلید تربل آن یک پنجم بالاتر از آن است که صدا تولید می‌کند.
از دهه 1920 روش نوشتن در نت‌نویسی کنسرت برای تمامی سازها بطور گسترده‌ای مورد قبول واقع شد، بطور قابل توجهی در کارهای مدرسه وین (آرنولد اسچوئنبرگ، آلن برگ، آنتون ون وبرن) و در سریالیزم. این روش برای آسان‌تر ساختن خواندن پارتیتورهای پیچیده معرفی شد و مثال‌های زیادی در ادبیات قرن 20ام برای آن وجود دارد. تولیدات سبکی که به موقعیت برابر تمام دوازده تن‌های کروماتیک کمک کرد و ممکن است به خوبی فاکتورهای بیشتری باشند که منجر به استفاده از نت‌نویسی یکسان برای تمامی سازها شده باشند.
برخلاف سایر سازهای انتقالی همانند کلارینت، قسمت هورن-همراه با ترومپت‌ها و تیمپانی‌ها- همواره بدون امضای کلید در شروع خطوط حامل نوشته می‌شوند. این سنت به شروع موسیقی ارکسترال بر می‌گردد و هنوز هم مورد استفاده است. اکسیدنتال بسیار نادر بودند و در پارتیتور نوشته می‌شوند. یکی از خواص نت‌نویسی هورن علائمی است که برای مشخص کردن نت‌های باز و استاپد مورد استفاده قرار می‌گیرد: o=باز، +=استاپد.
به دلیل اینکه هورن‌ها خیلی خوب با سازهای بادی ترکیب می‌شوند، بخش هورن فوراً در زیر سازهای بادی چوبی در اسکور قرار می‌گیرد، جائیکه از نظر منطقی با ترومپت به عنوان ساز سوپرانو در بخش سازهای برنجی مورد استفاده قرار می‌گیرد. طبیعی بسیار به هم در این سطح نزدیک هستند، بنابراین حتی کوچکترین تغییر در تنش لبها زیر و بمی را تغییر می‌دهد (تولید صدا همچنین توسط عواملی همچون دمای ساز یا سیال داخل لوله تحت تاثیر قرار می‌گیرد). برای نوازنده هورن اتک کردن یک نت خیلی بالا به صورت ناگهانی راحت‌تر از جهش از یک نت پائین به یک نت بالا است.
ساز هورن، فرانسوی ها آن را “هورن آلمانی” می نامیدند، در سال 1960 انجمن بین المللی هورن، نام رسمی این ساز را “هورن horn ” اعلام نمود.در حال حاضر نیز اغلب موسیقی دانان این ساز را “هورن” می نامند. سازهای خانواده‌ی هورن، سازهایی هستند که از یک لوله (tube) ساخته شدند که معمولا از جنس فلز است و به شکل‌های مختلفی خم شده است و یک انتهای باریک دارد که نوازنده در ان می‌دمد و یک انتهای بزرگ‌تر که صدا ازآن قسمت خارج می‌شود.
